Ο βαθμός της σήψης και το… δυναμόμετρο

 Ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι πέφτει από τα σύννεφα από το γεγονός της ύπαρξης των στημένων αυτό καθ’ αυτό. Ολοι λίγο - πολύ το φαντάζονταν ότι ισχύει. Από την στιγμή που στήνονται παιχνίδια στα περισσότερο προηγμένα πρωταθλήματα της Αγγλίας, της Ιταλίας, ή της Γερμανίας, ήταν φυσικό επόμενο να συμβαίνει το ίδιο και την Ελλάδα, όπου η διαφθορά έχει εισχωρήσει σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής και είναι προφανώς αυτή που έφερε τη χώρα στη σημερινή κατάσταση.

Ούτε καν η διάλεκτος που χρησιμοποιείται στους διαλόγους που διέρρευσαν, ξενίζει. Κι ας προσπάθησε τεχνηέντως ο Βαγγέλης Μαρινάκης στην επίσημη τοποθέτησή του στο ΔΣ της Super League να μετατοπίσει εκεί το πρόβλημα. Λες και αυτό που άφησε έκπληκτη την κοινή γνώμη ήταν η… αργό ή οι βωμολοχίες που ακούγονται στις τηλεφωνικές συνομιλίες μεταξύ των παραγόντων του ελληνικού ποδοσφαίρου και όχι ο τρόπος που ο ένας προσπαθούσε να χειραγωγήσει τον άλλο, οι «συμμαχίες», οι διαπραγματεύσεις και οι λυκοφιλίες.

Το ποδόσφαιρο είναι έτσι κι αλλιώς - και με την ευθύνη της Πολιτείας - ένας χώρος όπου μπορούν να…  ευδοκιμήσουν παντός είδους λαμόγια, «παράγοντες» και «παραγοντίσκοι» με ύποπτες δραστηριότητες, αφού βρίσκουν σ’ αυτό, λόγω της φύσης του, ευρύ πεδίο  δράσης.

Αυτό συνέβαινε πριν, αυτό συμβαίνει τώρα, αυτό θα συμβαίνει και στο μέλλον, αν δεν επιτραπεί στη Δικαιοσύνη να φτάσει την υπόθεση μέχρι το τέρμα, να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι και να αποκαταστήσει (όπου πρέπει) τα ονόματα εκείνων που φέρονται ως εμπλεκόμενοι χωρίς να είναι.

Μέχρι τότε και για όσο χρονικό διάστημα το ποινικό και το αθλητικό δικαστήριο δεν αποφασίσουν τελεσίδικα, εννοείται πως για κάθε έναν από τους υπόπτους ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας.

Ένα τεκμήριο που ωστόσο ερμηνεύεται κατά το δοκούν, από παράγοντες και οπαδούς των ομάδων που έχουν βγάλει ένα… δυναμόμετρο - ανάλογο με αυτό που χρησιμοποιούν κάθε αγωνιστική Κυριακή οι τηλεοπτικοί αναλυτές της διαιτησίας - στην προσπάθειά τους να πείσουν ότι η δική τους ομάδα και οι δικοί τους παράγοντες είναι αθώοι και οι αντίπαλοι ένοχοι.

Σε μια συνειδητοποιημένη Πολιτεία όλοι οι φίλαθλοι, ανεξάρτητα από την συλλογική τους προτίμηση, θα εύχονταν να απαλλαγεί το ποδόσφαιρο από τη σήψη που το περιβάλλει και να παραδοθεί και πάλι αγνό και καθαρό σ’ αυτούς που το αγαπούν.

Στην Ελλάδα, οι οπαδοί και οι παράγοντες των ομάδων που θεωρούν ότι κινδυνεύουν από όσα έχουν διαρρεύσει από τις δικογραφίες, μιλούν για εκτοξευόμενη λάσπη, εκείνοι που μέχρι τώρα το όνομα της δικής τους ομάδας δεν βρίσκεται μεταξύ των εμπλεκομένων κομπορρημονούν για την αθωότητά τους, αδυνατώντας να αντιληφθούν ότι το πρόβλημα είναι γενικό και όχι ειδικό, ενώ αυτοί που φοβούνται πως ενδέχεται να είναι μεταξύ της νέας «φουρνιάς» των διωκόμενων κρατούν… πισινή.

Και μέσα σ’ αυτό το σκηνικό, η μερίδα των λειτουργών του Τύπου που «εκτρέφονται» χρόνια από αυτό το σαθρό σύστημα επιχειρεί να στηρίξει επιλεκτικά (αδιαφορώντας για την αθωότητα ή την ενοχή τους), εκείνους που θεωρεί ότι η απουσία τους από το χώρο θα οδηγήσει στην κατάρρευση το οικοδόμημα που την ταΐζει. Αδυνατώντας με τη σειρά της να αντιληφθεί πως αν αυτή η σαπίλα εξακολουθήσει να λυμαίνεται το συγκεκριμένο χώρο θα έχει και η ίδια βραχύ χρόνο ύπαρξης, αφού οι υγιώς σκεπτόμενοι φίλαθλοι αν κι αυτή τη φορά δεν γίνει κάτι, θα γυρίσουν ολοκληρωτικά την πλάτη στο άθλημα και οι ανεγκέφαλοι δεν θα είναι αρκετοί ούτε ποσοτικά πολλώ δε μάλλον ποιοτικά για να το συντηρήσουν.

ΥΓ. Η ανακοίνωση των αδερφών Αγγελόπουλου για τους λόγους αποχώρησής τους από τον μπασκετικό Ολυμπιακό αποτελεί ουσιαστικά τον «καθρέφτη» της αποτυχίας τους να οδηγήσουν την ομάδα τους εκεί που ονειρεύονταν. Τα άλλοθι που επικαλούνται, ειδικά στο συγκεκριμένο τάιμινγκ, αν μη τι άλλο αποδεικνύουν την λάθος στόχευση που είχαν στον συνολικό σχεδιασμό που έκαναν και την αδυναμία να φτάσουν στην επιτυχία παρά τον πακτωλό των χρημάτων που ξόδεψαν. Αν μάλιστα, στην απόφασή τους, έπαιξαν ρόλο (ή ενδεχομένως ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι…) οι διάλογοι που διέρρευσαν σχετικά με τον Γιάννη Μπουρούση, τότε εκτός όλων των άλλων θα πρέπει να κάνουν και την αυτοκριτική τους. Αφού δεν κατάφεραν να εμπνεύσουν με την παρουσία και την προσωπικότητά τους ούτε τον παίκτη που προόριζαν (μετά τη διαφαινόμενη αποχώρηση του Παπαλουκά) για ηγέτη της ομάδας τους, ας αναζητήσουν τις αιτίες της αποτυχίας σε διαφορετικό χώρο από αυτόν στον οποίο, μέσω της ανακοίνωσής τους, εστιάζουν…