«Πράσινη» σουρεάλ καθημερινότητα

Εχοντας τον καλύτερο παίκτη σου λαβωμένο, να έχει αγωνιστεί μόλις ένα λεπτό και δέκα δεύτερα, στον πιο καθοριστικό από τους τέσσερις τελικούς και παρόλα αυτά να κερδίζεις, επιβεβαιώνοντας με τον πιο εμφατικό τρόπο την κυριαρχία σου στο χώρο του μπάσκετ, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εγχώριο επίπεδο.

Και να πρέπει να προσγειωθείς πάραυτα από αυτή την γλυκιά μέθη, την απόλαυση και την απόλυτη χαλάρωση στην σουρεάλ καθημερινότητα του ποδοσφαιρικού τμήματος της ομάδας σου.

Να πρέπει να καταπιείς τη χυλόπιτα που σου έριξε ο Ζήσης Βρύζας και να υποκριθείς κιόλας ότι δεν σου άφησε καμία ξινίλα (μέρες το φώναζε ο Κόλκας, δεν τον διάβασε κανείς εκεί στον Παναθηναϊκό, ώστε τουλάχιστον να σταματήσουν να εκτίθενται;) στο στιλ του «βρέχει, δεν μας φτύνουν».

Να πρέπει να μάθεις μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια (σα να λέμε να το πιεις το ποτήρι μέχρι πάτο) με ποιον τρόπο «ξεκατινιάστηκαν» οι μέτοχοι στο ΔΣ της ομάδας (ήθελα να ήξερα αφού έφυγε ο… συνήθης ύποπτος Γιάννης Γκούμας από την ομάδα, ποιος τις κάνει τώρα τις… διαρροές) στο όνομα της αγάπης τους γι' αυτήν.

Να πρέπει να πληροφορηθείς ποιος είναι ο… γλεντζές που ήθελε να ανεβεί στο τραπέζι (τέτοια πρεμούρα που έχουν οι μέτοχοι να κάνουν… ζημιές, δεν συναντά πια – σχεδόν – κανείς ούτε στο τσακίρ κέφι στις μπουζουκλερί) και ποιανού το δυναμόμετρο έδειξε ότι είναι πιο Παναθηναϊκός από τον άλλο (αυτό πάντως πρέπει να το φοράνε στο χέρι σαν χρονόμετρο και μόλις υποπτευθούν ότι δείχνει ασυνήθιστα μεγάλο νούμερο να το επιδεικνύουν με καμάρι στους υπόλοιπους).

Να ανοίγεις το ραδιόφωνο και να ακούς τους ομοϊδεάτες σου να τσακώνονται μεταξύ τους ανάλογα με την… παράταξη την οποία υποστηρίζουν (η πολυμετοχικότητα μας τελείωσε, η… πολυκομματικότητα πάλι όχι…) και την κυρία Κάτια να παίρνει σβάρνα τις εκπομπές και να διαλαλεί με τη ντουντούκα ότι «σημαία της είναι ο Γκούμας και όχι ο Δομάζος», προσπαθώντας να πείσει και τους άλλους «πράσινους» οπαδούς για το ορθό της γνώμης της (και ο λαγός πήρε… ecstasy σύμφωνα με το γνωστό ανέκδοτο, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όλα τα ζώα του δάσους πρέπει να τον ακολουθήσουν τρέχοντας στις… φυσιολατρικές του αναζητήσεις).

Και να περνάει ο καιρός και οι τσέπες των μετόχων να εξακολουθούν να έχουν καβούρια με αποτέλεσμα να φοβούνται να βάλουν μέσα τα χέρια τους, την ίδια στιγμή που ο «αιώνιος» αντίπαλος που δεν... καίγεται κιόλας (χρονικά) για το σχεδιασμό, έχει ξεκινήσει τις μεταγραφές.

Να μένουν μόλις είκοσι μέρες μέχρι την επίσημη έναρξη της προετοιμασίας και να μην ξέρει κανείς ποιοι παίκτες θα μείνουν, ποιοι παίκτες θα έρθουν, πόσα χρήματα θα (αν...) διατεθούν.

Να μαδάς τη μαργαρίτα για να δεις αν θα βγει αληθινός ο Δομάζος που λέει ότι θα επανακάμψει σε ανύποπτη στιγμή ο Βγενόπουλος, αν θα επιστρέψει ο Πατέρας, αν θα υπερισχύσει της κόπωσης το παναθηναϊκό συναίσθημα των Γιαννακόπουλων και θα βγουν μπροστά ή αν θα κάνει την κίνηση - ματ ο Τζίγγερ.

Τον Τζίγγερ ειδικά τον ψάχνουν πια όλοι, εχθροί και φίλοι, για να δουν τι σκοπεύει να κάνει.  Θα χαρίσει, θα πουλήσει, θα πληρώσει;  Κι αυτός να παραμένει  άφαντος.

Κι όσο ο χρόνος πιέζει τόσο περισσότερο συνειδητοποιούν όλοι πως είναι ο μόνος που μπορεί να λύσει το Γόρδιο δεσμό. Γι’ αυτό δεν θέλουν και πολύ,  παράγοντες και οπαδοί του «τριφυλλιού» να βάλουν καμιά… αγγελία για να τον βρουν, σαν αυτές τις περιβόητες της Athens Voice στη στήλη «Σε είδα».

Σε είδα, στο λόμπι του ξενοδοχείου. Φορούσες  μαύρα γυαλιά, μπεζ παντελόνι, σιέλ πουκάμισο και μπλε σακάκι. Το άνοιξες με χάρη και φάνηκε στο εσωτερικό του ραμμένη η φανέλα της ομάδας της καρδιάς μας. Φωτογραφήθηκες με δύο ακόμα κυρίους. Σε παρακολουθούσα όπως ξεχώριζες με το παράστημά σου και το γλυκό χαμόγελό σου. Θέλω απελπισμένα να σε ξαναδώ. Σε ψάχνω παντού. Ανακάλυψα ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Τηλεφώνησέ μου: ΠΑΕ Παναθηναϊκός 210-8709000. Κινητό: 6977-131313.