Ο 3D έλειπε, ο «Ζοτς» ήταν εκεί…

Για διαφορετικούς λόγους, βέβαια, ο καθένας.

Για τους οπαδούς, όση εμπιστοσύνη κι αν έχουν στο δημιούργημα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι ο παίκτης που κάνει τη διαφορά, ειδικά σε έναν τελικό όπου ο Ολυμπιακός είχε πάει στο ΟΑΚΑ αποφασισμένος να ισοφαρίσει και να διεκδικήσει το τρόπαιο σε πέμπτο τελικό μέσα στο σπίτι του.

Ο Ομπράντοβιτς είδε μέσα στο πρώτο κιόλας λεπτό του αγώνα όλα τα πλάνα που είχε καταστρώσει  να ανατρέπονται και να καλείται να διαχειριστεί τον πιο δύσκολο ίσως απ’ όλους τους τελικούς από την αρχή και σε χρόνο dt, χωρίς να υπολογίζει στο πιο βασικό του «όπλο».

Οι παίκτες του Παναθηναϊκού συνειδητοποίησαν άμεσα το βάρος της ευθύνης που συνεπάγεται η απουσία του αρχηγού, ιδιαίτερα αν τελικά ο τραυματισμός του αποδεικνυόταν σοβαρός και δεν του επέτρεπε όχι μόνο να παίξει στη συνέχεια του συγκεκριμένου αγώνα (όπως και έγινε), αλλά και σε ενδεχόμενο πέμπτο τελικό μέσα σε ένα πύρινο ΣΕΦ.

Οσο για τους παίκτες του Ολυμπιακού, είναι βέβαιο ότι ταλαντεύτηκαν ανάμεσα στην αρχική ελπίδα ότι τα πράγματα θα γίνουν γι’ αυτούς ευκολότερα χωρίς τον ιθύνοντα νου των αντιπάλων μέσα στο παρκέ και στην ανησυχία για το τι θα γραφτεί και τι θα ειπωθεί σε περίπτωση που χάσουν αυτό το παιχνίδι με τον Διαμαντίδη απόντα, αφού πλέον θα ξέμεναν από άλλοθι και δικαιολογίες.

Είναι αλήθεια ότι τις πρώτες στιγμές μετά την αποχώρηση του Διαμαντίδη, εκείνος που σαφώς επηρεάστηκε ήταν ο Παναθηναϊκός. Για κάποια λεπτά δεν υπήρχε μέσα στο γήπεδο. Την ίδια στιγμή που ο Ομπράντοβιτς ως άλλος σκακιστής που ο αντίπαλος του ανέτρεψε το σχέδιο έπρεπε να καταστρώσει  άμεσα καινούργιο, οι παίκτες του μέσα στο παρκέ προσπαθούσαν με ατομικές προσπάθειες να ακολουθήσουν τον ρυθμό του Ολυμπιακού και να μη του επιτρέψουν να ξεφύγει στο σκορ.

Ακόμα όμως κι αν το κατάφεραν, ήταν σαφές ότι ήταν μουδιασμένοι. Σ’ αυτή τη διαχείριση του απρόοπτου και μέχρι ο Ομπράντοβιτς να δώσει τις πρώτες καινούργιες εντολές ο Παναθηναϊκός σταμάτησε να κυκλοφορεί τη μπάλα, δεν μπορούσε να δουλέψει το πικ εν ρολ, αδυνατούσε παντελώς να απειλήσει από την περιφέρεια και αν κρατήθηκε κοντά στο σκορ ήταν λόγω των επιθετικών ριμπάουντ, της κλάσης και της εμπειρίας των παικτών του.

Την ίδια στιγμή για τον Ολυμπιακό όλα δούλευαν πολύ καλύτερα. Επαιζε ψυχωμένα και μυαλωμένα, έδειχνε να βρίσκεται σε καλή κατάσταση, είχε την αυτοπεποίθηση που έλειψε από τον αντίπαλό του και το μόνο που έμοιαζε ικανό να του στερήσει την δυνατότητα να εκμεταλλευτεί το «δώρο» του αντιπάλου του ήταν η ατμόσφαιρα στις εξέδρες. Μια ατμόσφαιρα όμως που, απόντος του Διαμαντίδη, ήταν λιγότερο καυτή απ’ όσο αναμενόταν (σε εκείνη τη χρονική στιγμή, εννοείται, γιατί προς το τέλος του αγώνα η καφρίλα νίκησε την υγεία…), αφού και οι οπαδοί παρακολουθούσαν περισσότερο τον αρχηγό, προσπαθώντας να μαντέψουν αν θα καταφέρει να επανέλθει, παρά τον αγώνα αυτό καθαυτό.

Αυτά τα λίγα λεπτά, ωστόσο, ήταν αρκετά για τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς να ανακτήσει την αυτοκυριαρχία του και να βρει τις ενδεδειγμένες λύσεις, έστω και χωρίς τον Διαμαντίδη.

Οι εντολές του ήταν σαφείς:  Βαριά πεντάδα στο παρκέ, η μπάλα στο καλάθι, κανένα σουτ από μακριά και σετ παιχνίδι που πηγαίνει στη δύναμη, εκεί όπου ο Παναθηναϊκός έχει την υπεροχή.

Το πιο μεγάλο «κόλπο» του, ωστόσο, ήταν η διαχείριση της αμυντικής αδυναμίας του Τεόντοσιτς. Συνήθως με τον Καλάθη «σημάδευε» τον Σέρβο του Ολυμπιακού που  χρειαζόταν βοήθεια για να μαρκάρει τον παίκτη του, ο Μπουρούσης συνήθως ήταν αυτός που έσπευδε να βοηθήσει και έτσι άνοιγε ο δρόμος για τους «πράσινους» να πετύχουν πόντους με ατομικές προσπάθειες πάνω στο καλάθι, είτε με ριμπάουντ είτε με φόλοου.

Βασιζόμενος στο λόου ποστ κυρίως με Μπατίστ και Μάριτς και με βοήθεια από τον Καϊμακόγλου o Παναθηναϊκός ξεπέρασε την «τρικυμία» και ισορρόπησε το παιχνίδι.

Και μόλις ισορρόπησε το παιχνίδι, ο Ολυμπιακός άρχισε να μην πατάει τόσο καλά. Το άγχος άρχισε να βαραίνει τα πόδια των παικτών του, τα καλάθια έμοιαζαν μικρότερα, το καθαρό μυαλό άρχισε να τον εγκαταλείπει. O Iβκοβιτς απέσυρε τον Τεόντοσιτς που ήταν ο παίκτης που «σημάδευε» μόνιμα ο Καλάθης, αλλά παρόλο που έκλεισε το συγκεκριμένο κενό στην άμυνα των «ερυθρόλευκων», αυτοί δεν κατάφερναν να βρουν ρυθμό. Παρά την ουσιαστική συμμετοχή του Θοδωρή Παπαλουκά που θύμισε κάτι από τον παλιό καλό εαυτό του στην ΤΣΣΚΑ, παρά τα καλά ποσοστά των σουτ που επιχειρούσε και τα τρίποντα του Σπανούλη, δεν κατάφερνε να ξεφύγει στο σκορ. Και όσο συνέβαινε αυτό, το παιχνίδι ακροβατούσε στην κόψη του ξυραφιού χωρίς κανείς να μπορεί να πει με βεβαιότητα προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα.

Κι όσο οι προσπάθειες των «ερυθρόλευκων» να ξεφύγουν αποτύγχαναν, πότε εξαιτίας του «κρύου αίματος» του Αντώνη Φώτση (6 στα 6 τρίποντα σε σειρά τελικών έχουμε πολλά χρόνια να δούμε) και πότε χάρη στις εμπνεύσεις του Νικ Καλάθη που «ντύθηκε» Διαμαντίδης, ο Ολυμπιακός γινόταν επιρρεπής στο λάθος.

Το ουσιαστικό παιχνίδι του Παπαλουκά ξεχάστηκε γρήγορα (και ενδεχομένως άδικα), αφού όλοι θα μείνουν στις δύο άστοχες βολές σε μια χρονική στιγμή που η μπάλα «έκαιγε», όσο κι αν διόρθωσε άμεσα το λάθος του με μια εκπληκτική τάπα στον Νίκολας που η συνέχεια της έφερε τον Μαυροκεφαλίδη επίσης στη γραμμή των βολών για να επιτύχει μόνο τη μία από αυτές.

Αυτές οι τρεις καθοριστικές χαμένες βολές στο πιο κρίσιμο ίσως σημείο αγώνα, σε συνδυασμό με τα χαμένα ριμπάουντ οριοθέτησαν ουσιαστικά το πλαίσιο του τέταρτου τελικού.

Ο Παναθηναϊκός ήταν τελικά ο μεγάλος νικητής και απέδειξε πως μπορεί να κερδίσει και χωρίς τον Διαμαντίδη. Και μπορεί να το κάνει αυτό επειδή το μεγάλο αστέρι του τελικά δεν είναι ο 3D, αλλά ο αρχιτέκτονας του «πράσινου» οικοδομήματος, που δεν είναι άλλος από τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Αυτός ουσιαστικά κατάφερε τον φετινό άθλο, της κατάκτησης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και του Πρωταθλήματος Ελλάδας, με παίκτες που κανείς δεν τους πίστευε στο ξεκίνημα της σεζόν. Δικό του δημιούργημα είναι ο Καλάθης, τον οποίο ο ίδιος χαρακτήρισε σαν «άλλο Διαμαντίδη». Και δικαιολογημένα έκανε λόγο στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε το παιχνίδι για την καλύτερη χρονιά του. Γιατί ήταν η χρονιά που εκτός από τους αντιπάλους του νίκησε και την αμφισβήτηση που εισέπραξε σε όλη τη διάρκειά της για τις επιλογές του.

Και του αξίζουν πέρα για πέρα τα εύσημα για την κατάκτηση του πιο «μάγκικου» πρωταθλήματος σε όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκεται στο «τριφύλλι», αφού η ομάδα που το κατέκτησε είναι καθαρά δικό του δημιούργημα.

Οσο για τον Ολυμπιακό; Στο χθεσινό παιχνίδι ήταν καλύτερος απ’ ό,τι σε όλα τα προηγούμενα. Και πάλι, όμως, αυτό δεν ήταν αρκετό για να ανατρέψει την «καθεστηκυία τάξη» στο μπάσκετ. Ισως επειδή όσο κι αν το προσπαθήσει δεν μπορεί να διαχειριστεί τους αγώνες με την ίδια ευκολία που μπορεί ο «αιώνιος» αντίπαλός του, αφού  ψυχολογικά «σκοντάφτει» πάντα την κρίσιμη στιγμή στην εμπειρία και την ψυχραιμία του αντιπάλου του. Ισως επειδή σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο, φέτος που είχε τραγικές ελλείψεις στις θέσεις 3-4 (και σαφώς έχει μερίδιο ευθύνης ο Ντούσαν Ιβκοβιτς, από την στιγμή που λέγεται πως οι αδερφοί Αγγελόπουλοι του άφησαν εν λευκώ τον μεταγραφικό σχεδιασμό της ομάδας). Ισως, επειδή οι κορόνες για την διαιτησία τον αποσυντονίζουν και τον εμποδίζουν να έχει καθαρό μυαλό σε όλη τη σειρά των τελικών. Ισως, τέλος (που είναι και το πιθανότερο…) επειδή απέναντί του όποιους παίκτες και αν διαθέτει ο Παναθηναϊκός, συνολικά καλύτερους, ισάξιους, ή κατώτερους από τους δικούς του, βρίσκεται ο κορυφαίος Ευρωπαίος προπονητής στον  κόσμο. Αυτός που είναι «παντός καιρού» και έχει τις λύσεις για κάθε περίσταση και απέναντι σε κάθε απρόοπτο ή αντιξοότητα.

Κλείνοντας, δυο λόγια για τους αήττητους βλάκες της εξέδρας. Ο χθεσινός ήταν μακράν ο κορυφαίος τελικός που έχουμε παρακολουθήσει. Ενα παιχνίδι όπου παίχτηκε το μπάσκετ που όλοι θέλουμε να βλέπουμε και οι παίκτες γουστάρουν να παίζουν. Κι όμως με τις ενέργειές τους κατάφεραν να στερήσουν τη χαρά της νίκης και της κατάκτησης του τίτλου, τόσο από τον προπονητή τους Ζέλικο Ομπράντοβιτς και τους παίκτες της ομάδας τους, όσο και από τους υγιώς σκεπτόμενους φιλάθλους (γιατί ,ναι,  υπάρχουν τέτοιοι και στα δύο στρατόπεδα των «αιωνίων»). Αυτούς που τελικά είναι οι μόνοι που μπορούν να τους απομονώσουν, από την στιγμή που η Ομοσπονδία ή η Πολιτεία δεν έχει το σθένος να προχωρήσει σε τιμωρίες που πραγματικά θα πονέσουν τους συλλόγους τους. Ας καθίσουν λοιπόν αυτοί οι υγιείς φίλαθλοι και ας σκεφτούν: Θέλουν πραγματικά τέτοιους ανεγκέφαλους δίπλα τους;

ΥΓ. Το τρίποντο του Φώτση που ακολούθησε το τρίποντο του Σπανούλη, όταν το σκορ ήταν 62-66 υπέρ των «ερυθρόλευκων» ήταν ουσιαστικά αυτό που έδωσε το σύνθημα ότι ο Παναθηναϊκός πολύ δύσκολα θα χάσει το συγκεκριμένο παιχνίδι.

ΥΓ1. Φώτσης ή Καλάθης; Ο «Μπάτμαν» επιβεβαίωσε αυτό που ήδη γνωρίζαμε, ότι δηλαδή είναι ο άνθρωπος των μεγάλων αγώνων (κάτι που βέβαια δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο, ο άνθρωπος ουσιαστικά πρέπει να πάρει το τρόπαιο στο σπίτι του). Ο μικρός, όμως, έχει διανύσει τεράστια απόσταση μέσα σε ένα μόλις  χρόνο και καθώς η παρουσία ως αντι-Διαμαντίδης στην παράταση στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία του αξίζει δικαιωματικά ο ρόλος του MVP.

YΓ2. Η σκηνή με τον αποσβολωμένο Σπανούλη να παρακολουθεί τα άδεια χέρια του από τα οποία μόλις έχει γλιστρήσει η μπάλα σε μια από τις κρίσιμες στιγμές του αγώνα θα στοιχειώνει για καιρό τον ίδιο, αλλά δεν πρέπει να στοιχειώνει τον Ολυμπιακό. Ο V-Span έδειξε πράγματα σ’ αυτή τη σειρά των τελικών και σίγουρα η απώλεια του τίτλου δεν μπορεί να χρεωθεί σ’ αυτόν…

ΥΓ3. Θηρίο στο κλουβί ο Διαμαντίδης, μη μπορώντας να αγωνιστεί μετατράπηκε σε… δεύτερο Ομπράντοβιτς και έδινε εντολές από τον πάγκο. Του αξίζουν τα εύσημα και για την συμπεριφορά του μετά το τέλος του αγώνα όταν επιχείρησε να προστατεύσει τους παίκτες του Ολυμπιακού, δυστυχώς χωρίς απόλυτη επιτυχία, αφού κάποιοι οπαδοί της ομάδας του, δεν σεβάστηκαν τον ίδιο τον αρχηγό της...

ΥΓ4. Νίλσεν, Κέσελι και Ερτσεγκ δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να καλύψουν το κενό των Τσίλντρες και Κλέιζα. Αυτοί (ή αυτός) που έκαναν τις συγκεκριμένες επιλογές σαφώς χρεώνονται μερίδιο της αποτυχίας κατάκτησης του τίτλου από πλευράς Ολυμπιακού.