H νίκη, το άλλοθι (;), η αγανάκτηση

Μετά τα όσα ακολούθησαν το τέλος του αγώνα, με τις δηλώσεις των Σπανούλη και Ιβκοβιτς, αλλά και την δήλωση αποχώρησης του Γιάννη Μπουρούση από την Εθνική ομάδα, η αμφισβήτηση είναι πια τόσο μεγάλη που το θέμα δεν είναι αν το παιχνίδι θα τελειώσει ομαλά ή θα διακοπεί, αλλά το κατά πού θα στρέψουν οι οπαδοί των «ερυθρόλευκων» την οργή τους.

Θα είναι κατά του Παναθηναϊκού, ο οποίος θεωρούν ότι απολαμβάνει διαιτητική εύνοια που γέρνει τα παιχνίδια στην πλευρά του, όταν αυτά κρίνονται στις λεπτομέρειες, ή θα είναι κατά των παικτών της ομάδας τους, σε κάποιους από τους οποίους «χρεώνουν» έλλειψη διάθεσης, μειωμένη απόδοση και έλλειμμα ψυχής όταν η μπάλα «καίει»;

Κι ενώ το συγκεκριμένο δίλημμα θα απαντηθεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε τρία βράδια (θα παίξει βέβαια ρόλο και η έκβαση του συγκεκριμένου αγώνα, αφού αν οι «ερυθρόλευκοι» κάνουν το 1-2 τίποτα από τα παραπάνω δεν πρόκειται να συμβεί και οι ελπίδες θα αναπτερωθούν) ενδιαφέρον έχει ο λόγος για τον οποίο έφτασαν τα πράγματα σ’ αυτό το σημείο.

Και αφορά αυτό το ενδιαφέρον κυρίως τον Ολυμπιακό, αφού ο Παναθηναϊκός ως νικητής δεν αντιμετωπίζει διλήμματα ούτε κάνει δεύτερες σκέψεις, παρά μόνο απασχολείται με το πώς θα τελειώσει νικηφόρα την συγκεκριμένη σειρά αγώνων.

Οι «πράσινοι» νίκησαν λοιπόν και στον δεύτερο αγώνα, με μια αντεπίθεση στο δεύτερο ημίχρονο, όταν βελτίωσαν κατακόρυφα την άμυνά τους και  βρήκαν κατ’ επέκταση αυτοπεποίθηση στον επιθετικό τομέα. Αίφνης εξαφανίστηκαν οι δυσλειτουργίες στην επίθεση, μπήκαν τα σουτ, βρήκαν στόχο οι βολές, ενώ την ίδια στιγμή ο Ολυμπιακός «πλήρωνε» τα φάουλ με τα οποία είχε φορτωθεί στο πρώτο μέρος και τα οποία χάρισε απλόχερα, θεωρώντας ότι μπορεί να τα διαχειριστεί σωστά στο δεύτερο ημίχρονο. Εκείνη τη χρονική στιγμή είχε δίκιο να το πιστεύει, καθώς η καλή απόδοση του Σπανούλη, τόσο σε ρόλο εκτελεστή, όσο και σε ρόλο δημιουργού, τα ξεμαρκάριστα σουτ (που για άλλη μια φορά επέτρεψε ο Ομπράντοβιτς), αλλά και η αποτελεσματική άμυνα τον είχαν βάλει στη θέση του οδηγού.

Όμως, τα πράγματα στο δεύτερο ημίχρονο δεν κύλησαν το ίδιο καλά γι’ αυτόν. Δεν ήταν μόνο η εντυπωσιακή άμυνα των «πράσινων» (στο δεύτερο ημίχρονο δέχτηκε τους μισούς πόντους από αυτούς που είχε δεχθεί στο πρώτο ημίχρονο), ούτε ότι το παιχνίδι «πήρε φωτιά» με τα δύο τρίποντα του Νίκολας, ούτε ακόμα ότι ο «λαγός» από το καπέλο του Ομπράντοβιτς αυτή τη φορά ήταν ο Κώστας Τσαρτσαρής. Ηταν και το γεγονός ότι  ο ίδιος ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων που απαιτούσε η πίεση που όφειλε να διαβλέψει ότι θα ασκήσει ο Παναθηναϊκός. Και σ’ αυτή την πίεση οι «ερυθρόλευκοι» στάθηκαν με έλλειμμα ψυχής. Τα τρίποντα του Τεόντοσιτς ήταν βιαστικά και χωρίς λογική, η «μανούρα» του Σπανούλη με τον Τσαρτσαρή στοίχισε πόντους, αλλά και αυτοσυγκέντρωση στους «ερυθρόλευκους», ο Μπουρούσης έχασε μόνος του - και χωρίς την παραμικρή πίεση από αντίπαλο - κάρφωμα, τα σουτ έβρισκαν στο στεφάνι, οι πάσες ήταν λανθασμένες, οι επιθέσεις ανορθόδοξες.

Είναι εύκολο να «αφορίζει» κανείς, ανατρέχοντας στην στατιστική (που μην ξεχνάμε, είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για να πει κανείς ψέματα), και να στέκεται στην τεράστια διαφορά του αριθμού των βολών που εκτέλεσαν οι δύο ομάδες, αλλά οφείλει προηγουμένως να αναλύσει το παιχνίδι. Γιατί αν το κάνει, θα συνειδητοποιήσει πως οι «ερυθρόλευκοι» είναι λογικό να έχουν λιγότερες βολές από την στιγμή που σε όλο το πρώτο ημίχρονο έπαιξαν χωρίς inside game, με σουτ από την περιφέρεια και χωρίς καν να επιδιώκουν την επαφή.

Το θέμα, όμως, είναι το γιατί «αφορίζει». Επειδή πιστεύει στα αλήθεια πως αδικήθηκε στο συγκεκριμένο παιχνίδι και τον πνίγει η αγανάκτηση; ΄Η επειδή γνωρίζει πως θα «λογοδοτήσει» σε διοίκηση και οπαδούς και για το λόγο αυτό έχει αρχίσει να «στρογγυλεύει τις γωνίες;».

Απάντηση εύκολα δεν θα δοθεί. Οποιος υποστηρίξει το πρώτο έχει σαν σημαντικό - και εύστοχο... - αντίλογο την… αποσύνθεση του Ολυμπιακού στο δεύτερο ημίχρονο του χθεσινού αγώνα. Αποσύνθεση που ήταν ολοκληρωτική, προήλθε από δικά του και μόνο λάθη και ουδένα ρόλο έπαιξε σ’ αυτά η όποια επέμβαση της διαιτησίας.

Οποιος υποστηρίξει το δεύτερο, προσδίδει δόλο (ή έστω αδυναμία πλήρους ανάληψης των ευθυνών - για να… στρογγυλέψουμε κι εμείς τις γωνίες…) σ’ αυτούς που όφειλαν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να διασφαλίσουν το πλεονέκτημα έδρας που κατέκτησαν την κανονική περίοδο αντί να κυνηγάνε φαντάσματα και να προσπαθούν να αναζητούν άλλοθι στη διαιτησία.

Είναι σαφές ότι η χρόνια κυριαρχία του Παναθηναϊκού στο ελληνικό (αλλά και το ευρωπαϊκό) μπάσκετ έχει προσδώσει στην ομάδα του «τριφυλλιού» μεταφυσικές διαστάσεις. Αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια με την συγκεκριμένη ομάδα φαντάζει εξωπραγματικό γιατί είναι έξω από τα όρια του φυσιολογικού.

Είναι όμως περισσότερο αποτέλεσμα της σωστής διαχείρισης από πλευράς διοίκησης, της παρουσίας του κορυφαίου Ευρωπαίου προπονητή στον πάγκο της ομάδας και της ευτυχούς συγκυρίας της παρουσίας του κορυφαίου Ελληνα μπασκετμπολίστα και μιας πλειάδας παικτών που βρίσκονται χρόνια στην ομάδα και έχουν αποκτήσει ομοιογένεια και αυτοματισμούς.

Οποιος επιχειρεί να «εξηγήσει» αυτό το «θαύμα» με γνώμονα τη διαιτησία το αδικεί κατάφωρα.

Κακά τα ψέματα. Σφυρίγματα παίρνουν και ο Παναθηναϊκός στο ΟΑΚΑ και ο Ολυμπιακός στο ΣΕΦ. Και θα συνεχίσουν να παίρνουν. Είτε επειδή οι διαιτητές θέλουν να πάνε στο σπίτι τους το βράδυ, μετά το τέλος του αγώνα, είτε επειδή είναι φύσει αδύνατον να μην γίνουν λάθη σε κάποιες φάσεις για τις οποίες εμείς πολλές φορές χρειαζόμαστε δεύτερο και τρίτο replay για να βγάλουμε ουσιαστικό συμπέρασμα για το τι συνέβη. Ενίοτε αυτά τα λάθη έχουν κρίνει την έκβαση των αγώνων. Και θα συνεχίσουν να το κάνουν.

Από εκεί και πέρα, όμως και με γνώμονα το γεγονός ότι δεν υπάρχει η τέλεια διαιτησία, εκείνο στο οποίο έχει σημασία να σταθεί κανείς είναι στην εικόνα των ομάδων. Και αυτή η εικόνα στο χθεσινό παιχνίδι έβγαζε έναν Ολυμπιακό κυρίαρχο στο πρώτο μέρος όταν ο Παναθηναϊκός ήταν κακός και έναν Ολυμπιακό διαλυμένο στο δεύτερο, όταν ο Παναθηναϊκός ανέβασε την απόδοσή του και διατήρησε την ψυχραιμία του σε όλες τις κρίσιμες στιγμές του αγώνα.

Οποιος λοιπόν θέλει, βλέπει δάκτυλο της διαιτησίας που στερεί από την ανερχόμενη δύναμη τη δυνατότητα να κάνει την ανατροπή στην «καθεστηκυία τάξη». Και όποιος  θέλει βλέπει μια ομάδα με την ψυχολογία του νικητή, που δεν χάνει την αυτοκυριαρχία της στα δύσκολα και έχει την ικανότητα να «στραγγαλίσει» τον αντίπαλο.

Ο καθένας διαλέγει και παίρνει. Ετσι κι αλλιώς, αυτή η συζήτηση δεν τελειώνει ποτέ…