Εθισμένος σε τελικούς

Ως φαβορί, ως αουτσάιντερ, με περίπατο, με κόπο και ιδρώτα, με ανατροπές, παίζοντας στην «κόψη του ξυραφιού», αποδίδοντας διαστημικό, μέτριο ή άσχημο μπάσκετ.  Με εξαίρεση το φάιναλ φορ της Μόσχας (που υπάρχει, ίσως για να επιβεβαιώνει ως εξαίρεση τον κανόνα), όπως κι αν έχει παίξει,  όσα εμπόδια ή αντιξοότητες κι αν έχει χρειαστεί να ξεπεράσει, καταφέρνει να προκριθεί στον τελικό. Είναι εθισμένος, λες, στους  τελικούς. Αυτό συνέβη και τώρα. Εστω κι αν αυτή τη φορά δεν έθελξε με την απόδοσή του. Δεν χρειάστηκε, εξάλλου. Το βάρος της φανέλας του ήταν αρκετό για να κερδίσει την σκληροτράχηλη Σιένα, που επιστράτευσε περισσότερο… ξύλο απ’ ό,τι μπάσκετ.

Αλλωστε,  το μπάσκετ που τόσο καλά γνωρίζουν να παίζουν οι «πράσινοι» θα τους χρειαστεί στον τελικό. Εκεί όπου η Μακάμπι θα τους περιμένει με περισσότερο άγριες διαθέσεις απ’ ό,τι η ιταλική ομάδα και οι ίδιοι θα πρέπει να αποδείξουν (ξανά) ότι όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα, είναι οι δυνατοί αυτοί που ξεχωρίζουν.

Ο ημιτελικός δεν ξεκίνησε όπως ακριβώς θα περίμενε ο Παναθηναϊκός. Η μεγάλη «τρύπα» στα ριμπάουντ,  τα λάθη - απόρροια της έλλειψης συγκέντρωσης - και το γεγονός ότι δεν δούλεψαν τα μπλοκ άουτ,  δημιούργησαν εκνευρισμό στους παίκτες του Ομπράντοβιτς και επέτρεψαν στην Σιένα να πάρει προβάδισμα στο σκορ. Αν μάλιστα οι διαιτητές δεν σφύριζαν τις επαφές, δημιουργώντας της πρόβλημα στα φάουλ, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα για τους «πράσινους».

Ωστόσο, ο Παναθηναϊκός ακόμα και σ’ αυτό το πολύ κακό του διάστημα έμεινε κοντά στο σκορ και δεν επέτρεψε στην ιταλική ομάδα να ξεφύγει.

Ετσι, μπαίνοντας μέσα μεταμορφωμένος στο δεύτερο ημίχρονο, με υπομονή, αυτοσυγκέντρωση και χάρη στην τρομερή άμυνα που έπαιξε στο τρίτο δεκάλεπτο γύρισε το παιχνίδι και πήρε την τύχη του στα χέρια του. Και από την στιγμή που συνέβη αυτό, δεν υπήρχε περίπτωση να χάσει το ματς.

Με τον εκπληκτικό Νικ Καλάθη να συνεχίζει από εκεί που είχε σταματήσει στη σειρά των αγώνων με την Μπαρτσελόνα, με τα καλάθια του Φώτση στις στιγμές που χρειαζόταν κρύο αίμα και τον εορτάζοντα Δημήτρη Διαμαντίδη να μην βοηθά επιθετικά αλλά να οργανώνει το παιχνίδι και να δίνει στη… μέτρια ημέρα του 9 ασίστ,  ο Παναθηναϊκός ξεπέρασε ακόμα και το γεγονός του επιθετικού του μπλοκαρίσματος και έφτασε τελικά σε μια άνετη επικράτηση.

Την Κυριακή, τα πράγματα θα είναι απείρως δυσκολότερα, η Μακάμπι που έκανε επίδειξη ισχύος απέναντι στη Ρεάλ θα επιδιώξει να κάνει το ίδιο και απέναντι στο «τριφύλλι».

Όμως, από την άλλη πλευρά, δύσκολα ο Παναθηναϊκός θα είναι τόσο κακός για δεύτερο σερί παιχνίδι, δύσκολα οι Σάτο και Νίκολας θα είναι και πάλι εκτός ρυθμού και ο Μπατίστ σε τόσο μέτρια μέρα.

Εξάλλου, η παρουσία και μόνο του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον πάγκο του «τριφυλλιού»  εγγυάται πως ο Παναθηναϊκός θα πάει στον τελικό πολύ καλά προετοιμασμένος, αγωνιστικά και ψυχολογικά και πως «θα πουλήσει πολύ ακριβά το τομάρι του» κόντρα στην επικίνδυνη Μακάμπι. Δεν αποκλείεται, εξάλλου, ο δαιμόνιος Σέρβος να κρατάει στο μανίκι του κάποιον κρυφό άσο (μην ξεχνάμε ότι Μάριτς και Τέπιτς δεν αγωνίστηκαν καν).

Σε κάθε περίπτωση ο μπασκετικός Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα που έχει τον τρόπο να παίρνει αυτό που θέλει και σίγουρα η πρόκληση να αφήσει πίσω του την ισραηλινή ομάδα με την οποία μοιράζεται τον ίδιο αριθμό τροπαίων στην Ευρωλίγκα είναι βέβαιο ότι τον εξιτάρει.

Το έκτο αστέρι, αν τελικά καταφέρει να το ράψει στη φανέλα του, θα είναι η πιο τρανή απόδειξη πως αποτελεί διαχρονικά μία από τις μεγαλύτερες ομάδες μπάσκετ στην «Γηραιά Ηπειρο», την κορυφαία ομάδα της τελευταίας δεκαετίας στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και μακράν την κορυφαία ομάδα (ανεξαρτήτως αθλήματος) στην Ελλάδα.

Διαπιστευτήρια που ελάχιστες ομάδες στον κόσμο τα διαθέτουν…