Ανία, άγνωστη λέξη…

Τέσσερα δοκάρια σε έναν αγώνα δεν μπορούν παρά να παραπέμπουν στον ορίτζιναλ ύμνο της «Ενωσης» (μακριά από «μπόρες που περνούν» και Φοίβους που δημιουργούν) που όμως τον απαρνήθηκε για το δικό της παιχνίδι κόντρα στον Παναθηναϊκό και άφησε όλη τη… χαρά στον Ολυμπιακό. Οι «ερυθρόλευκοι» μπορούν να επικαλεστούν την ατυχία τους, αφού… έσπασαν τα δοκάρια και ο Αγγελος Αναστασιάδης που υποστήριξε πριν το ματς ότι «αυτός ο Ολυμπιακός βάσει των τελευταίων εμφανίσεών του δεν πείθει ότι μπορεί να κερδίσει», την εμπειρία του.

Ο δε ΠΑΟΚ δεν πρόκειται να επικαλεστεί τίποτα και πολύ απλά θα πανηγυρίσει και δικαιολογημένα για την εκτός έδρας ισοπαλία που του δίνει τη μισή πρόκριση, αρκεί βέβαια να μην ξεχάσει να πάρει την άλλη μισή στην Τούμπα. Το παιχνίδι είχε δύο γκολ και μπόλικο ξύλο εκατέρωθεν, αφού το… σήκωνε το γενικότερο κλίμα, το γήπεδο, αλλά και οι συγκεκριμένοι αντίπαλοι. Ο Ντιόγκο μπορεί πλέον να ξεδιπλώνει το ταλέντο του σε άλλη ήπειρο αλλά ο Πάμπλο (Γκαρσία) ήταν εκεί. Και σιγά μη δεν έβρισκε άλλον… παρτενέρ. Όπως ήταν εκεί και ο εκ φύσεως (ή καταγωγής) τσαμπουκάς (ή έστω… φραμπαλατζής) Μάρκο Πάντελιτς, ο Τσιρίλο, ο Αβραάμ, αλλά και το λατινικό στοιχείο γενικότερα, που το διαθέτουν εν αφθονία οι δύο ομάδες.

Μπάλα; Ποια μπάλα; Σιγά μην έχει κανείς απαιτήσεις να παιχτεί και μπάλα! Δύο γκολάκια, τέσσερα δοκάρια και μπόλικο… κατς, στο χόρτο και στη φυσούνα, με ένα μόνο εισιτήριο είναι μια εξαιρετική συγκομιδή, έτσι ώστε να μην έχει κανείς παραπάνω απαιτήσεις. Από εκεί και πέρα, οι ολυμπιακοί έμειναν να γκρινιάζουν με τον Τοροσίδη που «τα δίνει όλα στην Εθνική και όχι στο Θρύλο», αλλά και με τον Βαλβέρδε που δεν βάζει να παίξουν αυτούς που πασχίζουν πραγματικά και τα δίνουν όλα για την ομάδα και ακόμα κι όταν στοχεύσει σωστά στον παίκτη που πρέπει να γίνει αλλαγή, θα αστοχήσει σ’ αυτόν που πρέπει να βάλει στο παιχνίδι.

Κι από την άλλη οι ΠΑΟΚτσήδες μαζεύτηκαν στο αεροδρόμιο για να πανηγυρίσουν μια ισοπαλία που είναι τιμητική μεν, που βάζει τις βάσεις για πρόκριση δε, αλλά που για όσο καιρό επιμένουν να της δίνουν (όπως και σε κάθε άλλο αντίστοιχο αποτέλεσμα) διαστάσεις θριάμβου θα συνεχίσουν να βλέπουν το δέντρο και θα χάνουν το δάσος και δεν θα τους φταίνε οι άλλοι γι’ αυτό. Είναι γνωστό, άλλωστε, τι συμβαίνει στις ομάδες που εξαντλούν τις φιλοδοξίες μιας ολόκληρης σεζόν σε δύο ή τρία μόλις παιχνίδια.

Και αφού αφήσουμε τους Ολυμπιακούς να καταριούνται την ατυχία τους και τους ΠΑΟΚτσήδες να αποθεώνουν τον Μάκη Φερνάντο Χάβο(ς) ανηφορίζουμε για το ΟΑΚΑ. Εκεί που οι παναθηναϊκοί πεπεισμένοι ότι η ομάδα τους παρουσιάζει αγωνιστική βελτίωση μαζεύτηκαν (τρόπος του λέγειν…) να απολαύσουν μια νίκη επί της ΑΕΚ. Λησμονώντας ότι τον τελευταίο καιρό η «Ενωση» τους έχει πιάσει πελάτες. Παραβλέποντας παράλληλα ότι ο Φερέιρα ετοιμάστηκε να αντιμετωπίσει το συγκεκριμένο παιχνίδι αμέριμνος και ανυποψίαστος σαν την Κοκκινοσκουφίτσα στο δάσος.

Οι αμέλειες όμως, όπως και οι ελλιπείς προετοιμασίες πληρώνονται ειδικά όταν απέναντι βρίσκεται ένας παίκτης που μπορεί να είναι τσακωμένος με την τύχη, αλλά όπου βρίσκει την παλιά του ομάδα επιμένει να την «τιμωρεί» ως «ηθικό αυτουργό» για το γεγονός ότι δεν κατέκτησε κάποια κούπα στη ζωή του. Κι επειδή οι παναθηναϊκοί όταν είναι απελπισμένοι γίνονται εξαιρετικά μίζεροι με την ομάδα τους, αλλά ιδιαίτερα… large με τους αντιπάλους κι επειδή ο συγκεκριμένος αντίπαλος έφυγε την περίοδο της περιβόητης «αποδόμησης» της ομάδας της Ριζούπολης και όσο κι αν …προσπαθήσουν (που δεν θα το κάνουν…) να τον δουν ως μισητό αντίπαλο δεν θα τα καταφέρουν, αντί να εκνευριστούν με τον Λύμπε (περί ου ο λόγος), τον χειροκρότησαν κιόλας την ώρα της αποχώρησής του.

Από σήμερα βέβαια θα ξαναγυρίσουν στην εσωστρέφεια, την ασάφεια και την αγωνία για τη συνέχεια. Όχι επειδή ένα εις βάρος τους 0-2 δεν γυρίζει στη ρεβάνς - άλλωστε απέναντι βρίσκεται μια ομάδα με εξίσου σοβαρές παθογένειες - αλλά επειδή δεν πείθουν ότι μπορεί οι ίδιοι να παρουσιαστούν τόσο μεταμορφωμένοι προς το καλύτερο.

Θα ανακινήσουν ταυτόχρονα και θέμα προπονητή, τώρα που ο Εκτορ Ραούλ Κούπερ κυκλοφορεί ελεύθερος και ο Ζεσουάλδο Φερέιρα κλότσησε την καρδάρα με το γάλα που μάζεψε με τόσο κόπο τις δύο τελευταίες αγωνιστικές του πρωταθλήματος.

Την ίδια ώρα, η ΑΕΚ κέρδισε την ηρεμία που είχε χάσει το τελευταίο 24ωρο από τις συζητήσεις και αναλύσεις για τον διαχειριστικό έλεγχο, που τη χώρισαν και πάλι στα δύο. Και μπορεί ο Ντέμης να αποδεικνύεται κακός λογιστής, αλλά η ίδια στους …λογαριασμούς της με τον Παναθηναϊκό τα καταφέρνει μια χαρά.

Mέχρι τις δύο ρεβάνς υπάρχει πολύς χρόνος για νέο… ξεκατίνιασμα των δύο πρώην φίλων Πατέρα – Μαρινάκη (δεν ξέρω τι είναι πιο τραγικό: Nα διέλυσαν την φιλία τους – αυτή που υποστήριζαν πως υπάρχει μεταξύ τους τέλος πάντων… - για τη μπάλα, ή να μας δουλεύουν με στημένες κόντρες;), για νέα… μπουκέτα κατά διαιτητών (πώς είχε πει ο Ζήκος ότι μπαίνουν να παίξουν στο Καραϊσκάκη; Τώρα θα μπαίνουν φορώντας πάνες σε όλα ανεξαιρέτως τα γήπεδα, καθότι το προλαμβάνειν είναι καλύτερο του θεραπεύειν…) και για νέες συνεντεύξεις παραγόντων του Αρη (όσοι δεν πρόλαβαν να μιλήσουν δηλαδή, που δεν πρέπει να είναι και πολλοί…), με αφορμή την παραίτηση του Εκτορ Ραούλ Κούπερ. Ο καλύτερος του χωριού πάντως ήταν ο Δημήτρης Σαρρής: «Συγκινήθηκε, συγκινηθήκαμε, αλλά νισάφι βρε αδερφέ». Σωστός… Λες και δεν θα βρεθούν άλλα θέματα για να απασχοληθεί κανείς και πρέπει να… στύψουμε το θέμα του Κούπερ. Μπορεί το ελληνικό ποδόσφαιρο να το χαρακτηρίζουν πολλά ελαττώματα, αλλά η ανία δεν είναι ένα απ’ αυτά…