Διάγνωση υπάρχει, θεραπεία θα βρεθεί;

Κι αν τελικά είναι η πολυμετοχικότητα που φταίει για όλα τα… δεινά του Παναθηναϊκού, γιατί αυτά τα χρόνια οι «πολυμετοχικοί» που έβλεπαν πως το… καράβι οδηγείται στην ξέρα δεν φρόντιζαν - αντί να κάνουν κριτική αφ’ υψηλού ή να πυρπολούν το νέο διοικητικό σχήμα -  να επέμβουν εγκαίρως για να γυρίσει το τιμόνι;

Ένα δεύτερο στοιχείο που αξίζει να διερευνήσει κανείς είναι το πώς είναι δυνατόν να βρίσκονται μέσα στο Διοικητικό Συμβούλιο του Παναθηναϊκού τόσοι επιφανείς επιχειρηματίες με αποδεδειγμένη οικονομική ευμάρεια  - ανεπηρέαστη ακόμα από αυτήν την οικονομική κρίση -  και να μην μπορεί ο σύλλογος να βρει 7-8 εκατομμύρια ευρώ (αφού όπως όλα δείχνουν από τα 15 εκατ. ευρώ που είναι ο στόχος θα συγκεντρωθούν μόλις τα μισά) που είναι απαραίτητα για να «τρέξει» η ομάδα την νέα ποδοσφαιρική σεζόν.

Και πώς ακριβώς συνδυάζεται η πανθομολογούμενη (από όλους ανεξαιρέτως) αγάπη για την ομάδα με την πεισματική άρνηση να συνεισφέρουν στην δύσκολη στιγμή που βιώνει ο Παναθηναϊκός, προτάσσοντας την ανάγκη να μην πιαστούν …κορόιδα από τους υπόλοιπους μετόχους από την ανάγκη  να σωθεί η ομάδα που αγαπούν;

Κι ένα τρίτο στοιχείο που χρήζει διερεύνησης είναι  το πώς είναι δυνατόν να παρακολουθούμε (και πώς και οι ίδιοι επιτρέπουν στον εαυτό τους) εδώ και τόσο καιρό αυτή την επαναλαμβανόμενη φαρσοκωμωδία με τα διοικητικά συμβούλια που γίνονται χωρίς να παίρνονται αποφάσεις.

Γιατί εδώ συμβαίνει το εξής οξύμωρο: Ενώ όλοι - ή σχεδόν όλοι - συμφωνούν πως η πολυμετοχικότητα ως σχήμα απέτυχε, επειδή ο καθένας τους και όλοι μαζί μπορεί να έβαλαν το προσωπικό τους συμφέρον πάνω από την ομάδα, ο καθένας θέλει να διοικήσει εν λευκώ αλλά με τα χρήματα όλων των υπόλοιπων.

Από διάγνωση των προβλημάτων στον Παναθηναϊκό δεν πάσχουν. Γνωρίζουν με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες πού και πώς ακριβώς ξοδεύτηκαν «αλόγιστα» τα χρήματα της πολυμετοχικότητας, γνωρίζουν με πάσα… ακρίβεια, επικυρωμένη από εκθέσεις το πού θα βαδίσει η ομάδα την προσεχή τριετία και πόσο ακόμα θα διευρυνθεί το «άνοιγμά» της, αλλά δεν έχουν να προτείνουν την παραμικρή θεραπεία, την παραμικρή λύση για να μετριαστούν οι παρενέργειες από τα όποια λάθη έγιναν την προηγούμενη τριετία, ή για να αποφευχθούν τα χειρότερα στο μέλλον.

΄Η μάλλον γνωρίζουν (και προτείνουν) κάποια θεραπεία, μόνο που αυτή η θεραπεία ισοδυναμεί με αργό θάνατο. Γιατί αν στον Παναθηναϊκό η μόνη λύση είναι να μπει πωλητήριο στα πρωτοκλασάτα του ονόματα, όταν όλοι γνωρίζουν ότι ακόμα κι αυτά τα ονόματα ενδεχομένως δεν αρκούν για να προκριθεί η ομάδα στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ (απ΄ όπου θα «έσωζε» σημαντικό τμήμα της νέας σεζόν - αν και εφόσον πάρει την πρώτη θέση στα play off), τότε μιλάμε για μια σταδιακή σμίκρυνση της ομάδας που κανείς δεν γνωρίζει πού θα καταλήξει.

Σαφώς και θα μπει πωλητήριο σε κάποιους ποδοσφαιριστές, δεν είναι δυνατόν να γίνει διαφορετικά σε αυτές τις δύσκολες εποχές, υπάρχει στη μέση και το financial fair play, αλλά ειδικά για τον Παναθηναϊκό η γενικότερη αίσθηση που υπάρχει είναι πως αν ανοίξει η πόρτα της εξόδου πολύ δύσκολα θα κλείσει αν δεν αδειάσει ολοκληρωτικά το… σπίτι.

Και αυτό που τρομάζει ακόμα περισσότερο δεν είναι το πωλητήριο αυτό καθ’ αυτό που όλοι λίγο πολύ το θεωρούν επιβεβλημένο (ή αναπόφευκτο). Αυτό που τρομάζει είναι η ποιότητα των παικτών με τους οποίους θα αντικατασταθούν αυτά τα πρωτοκλασάτα ονόματα και κατά πόσο θα είναι σε θέση να καταστήσουν τον Παναθηναϊκό και πάλι ανταγωνιστικό σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Γιατί αν για να αποφευχθεί το «ζοφερό μέλλον» του Παναθηναϊκού θα πρέπει ο σύλλογος να επιστρέψει στο «αμαρτωλό» παρελθόν του, τότε όλοι εκείνοι που καταφέρονται κατά της πολυμετοχικότητας το μόνο που θα καταφέρουν θα είναι να την εδραιώσουν στο μυαλό των «πράσινων» οπαδών σαν τη μοναδική όαση στην οποία ξαπόστασαν και ξεδίψασαν τα τελευταία χρόνια. Αυτό θέλουν;

ΥΓ. Αν αναλογιστεί κανείς την… ευκολία με την οποία διαρρέουν τα πρακτικά από κάθε Δ.Σ., τότε ο Παναθηναϊκός, πριν από πρόεδρο, επενδυτή - «σωτήρα», προπονητή και παίκτες χρειάζεται πρωτίστως… υδραυλικό.