Δεν το άξιζε, δεν την χάλασε…

 Η λυτρωτική νίκη στο 94^ο λεπτό μπορεί να έφερε χαμόγελα και να «έσωσε την παρτίδα», ωστόσο ο τρόπος που ήρθε μόνο ικανοποίηση δεν μπορεί να προσφέρει στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.

Ιδιαίτερα από την στιγμή που μπορεί με το σημερινό «τρίποντο» να φιγουράρει στην πρώτη θέση της βαθμολογίας, αλλά αφενός ο όμιλος είναι αρκετά μπλεγμένος - και στις όποιες εξελίξεις της προσεχούς εβδομάδας η Εθνική δεν έχει καν ρόλο, αφού ξαναπαίζει τον Ιούνιο -  αφετέρου με τέτοιες εμφανίσεις η ίδια δεν πείθει ότι μπορεί να πάει πολύ μακριά.

Κι όμως οι συνθήκες πριν το ματς φάνταζαν ιδανικές. Η Εθνική δεν αντιμετώπιζε προβλήματα τραυματισμών, έπαιζε κόντρα στον θεωρητικά ευκολότερο εκτός έδρας αντίπαλό της, ενώ λίγες ώρες πριν ο Τιμούρ Κετσπάγια και η Γεωργία φρόντισαν να της κάνουν ένα «δωράκι» κερδίζοντας την Κροατία και «καθηλώνοντάς» την στους 10 βαθμούς. (Εννοείται πως αυτό το «δώρο» θα παραμείνει δώρο μόνο αν η Γεωργία δεν αποκτήσει στην πορεία φιλοδοξίες διεκδικητή της πρόκρισης).

Μπορεί να ήταν η υποτίμηση του αντιπάλου, μπορεί να ήταν ο υπερβολικός σεβασμός στην κρισιμότητα του παιχνιδιού, μπορεί να ήταν απλώς μια κακή βραδιά. Ο,τι απ’ όλα κι αν ήταν, αυτό που παρακολουθήσαμε, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο ήταν «ο Μεγάλος Υπνος». Η Εθνική δεν βρήκε ποτέ ρυθμό («βοήθησε» σ’ αυτό και ο κακός αγωνιστικός χώρος που όμως δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία), ο Σαμαράς δεν μπόρεσε να μπει στο πνεύμα του αγώνα, ο Σαλπιγγίδης ήθελε αλλά δεν μπορούσε, ο Λυμπερόπουλος προσπαθούσε, αλλά δεν ήταν αρκετό. Η κυκλοφορία ήταν κακή, οι επιθέσεις προβλέψιμες, και η  πολυπρόσωπη άμυνα των Μαλτέζων δυσκόλευε ακόμα περισσότερο την προσπάθεια των Ελλήνων παικτών.

Την ίδια στιγμή η Μάλτα έκανε πολύ καλά αυτό που ήξερε να κάνει, τηρουμένων των αναλογιών και της δυναμικότητάς της: Eίχε κλείσει καλά τους διαδρόμους προς την εστία της και προσπαθούσε με αντεπιθέσεις να φτάσει στο γκολ.

Ο Σάντος έκανε κάποιες προσπάθειες να τονώσει επιθετικά την ομάδα στην επανάληψη, οι επιλογές του ήταν ορθολογικές, αλλά οι αλλαγές του δεν βοήθησαν. Πάλι καλά που το κεντρικό αμυντικό δίδυμο κατάφερε να κρατήσει τους επικίνδυνους στις αντεπιθέσεις Μαλτέζους, έστω κι αν αυτό τελικά το πλήρωσε με την αυστηρή κόκκινη κάρτα ο Παπασταθόπουλος (ανώδυνη ουσιαστικά αφού θα εκτίσει την ποινή του στο εντός έδρας ματς με την… Μάλτα).

Κι εκεί που το άγχος είχε βαρύνει τα πόδια των παικτών και όλοι περίμεναν ότι το παιχνίδι θα λήξει ισόπαλο και που είχαν αποδειχτεί πως αυτό είναι εν πολλοίς και το πλέον δίκαιο αποτέλεσμα, ήρθε από το πουθενά το κερδισμένο φάουλ του Φετφατζίδη από τον Μπογκντάνοβιτς η …στραβοκλοτσιά του Μήτρογλου και η κεφαλιά του Τοροσίδη για να δώσει στην Εθνική ένα τρίποντο που μπορεί να μη το άξιζε, αλλά δεν τη… χάλασε κιόλας.

Η νίκη σαφώς και επιτρέπει στην Εθνική να ανασάνει με ανακούφιση, αρκεί να μην ξεχάσει τι ακριβώς συνέβη στη Μάλτα. Και αυτό που συνέβη ήταν ότι κινδύνεψε να χάσει βαθμούς από μια ομάδα που είχε στις τάξεις της μόλις τέσσερις επαγγελματίες ποδοσφαιριστές.

Ένα γεγονός που οφείλει να την προβληματίσει σοβαρά για την συνέχεια, ιδιαίτερα από την στιγμή που ο όμιλος έχει πάρει φωτιά και που ο δρόμος μέχρι την πρόκριση είναι ακόμα μακρύς.

ΥΓ. Ασχετο ενδεχομένως, αλλά μπορεί και όχι. Η γλώσσα του σώματος είναι πολύ σημαντική σε τέτοιου είδους παιχνίδια. Ο Οτο Ρεχάγκελ με όλα τα ελαττώματα και όλα τα προτερήματά του σε παιχνίδια που δεν πήγαιναν όπως τα ήθελε η Εθνική, συνήθως παρέμενε ανέκφραστος. Ο Φερνάντο Σάντος, όσες φορές τον έδειξε ο τηλεοπτικός φακός ήταν κυρτός, με έκφραση απόγνωσης στο πρόσωπό του, όταν αυτό δεν ήταν κρυμμένο μέσα στα χέρια του.  Σίγουρα όχι το καλύτερο θέαμα για την περίπτωση που οι παίκτες του γυρνούσαν το κεφάλι τους προς τον πάγκο, προσπαθώντας να πάρουν κουράγιο...

ΥΓ1. Ο Ρεχάγκελ έφυγε, το… άστρο του (κάπως αλλιώς λέγεται…) παραμένει…