Συνήθεια ναι, λατρεία ίσως...

Λογικό κατά μία έννοια, αφού οι «πράσινοι» φίλαθλοι δυσκολεύτηκαν να ξεπεράσουν αυτό που ο Γιούρκας Σεϊταρίδης αντιπροσώπευε για την ομάδα τους.  Ένα σύγχρονο φουλ μπακ που μπορούσε να προωθεί το παιχνίδι , να σεντράρει, να πασάρει, να μεταβιβάζει σωστά, ενίοτε να βάζει και γκολ σαν αυτό που υποχρέωσε τον «παππού» σερ Αλεξ Φέργκιουσον να ρωτήσει για να μάθει το όνομά του.

Ο Λουκάς Βύντρα όχι μόνο δεν διέθετε την αίγλη του Γιούρκα αλλά δυστυχώς γι’ αυτόν τα λάθη του έμελε να «γράψουν» κατά καιρούς ιστορία. Δίπλα του βέβαια δεν ευτύχησε να έχει κεντρικούς αμυντικούς σαν τον Χένρικσεν και τον Κυργιάκο, όπως συνέβη με τον Γιούρκα, αλλά κανείς δεν το θεώρησε αυτό ως ελαφρυντικό.  Αντίθετα, το γεγονός ότι αποκτήθηκε επί εποχής Τζίγγερ ήταν γι΄ αυτόν ιδιαίτερα επιβαρυντικό.

«Βοήθησε» βέβαια κι ο ίδιος. Κατάφερε να δεχθεί τις πιο απίθανες κάρτες, να «φάει» τις πιο αστείες προσποιήσεις, να «στιγματιστεί» από απίστευτα αυτογκόλ. To όνομά του έγινε συνώνυμο του «τσαφ», οι «γκάφες» του έδωσαν έμπνευση στους λεξιπλάστες της εξέδρας και η λέξη «βυντριά» προστέθηκε στο νεοελληνικό λεξικό.

Κι όμως την ίδια στιγμή που η εξέδρα αποδοκίμαζε τα λάθη του, οι προπονητές ξεκινούσαν από αυτόν την ενδεκάδα. Οξύμωρο; Παράλογο; Τι έβλεπαν οι προπονητές που δεν μπορούσε να δει ο φίλαθλος κόσμος του Παναθηναϊκού; Κι αυτό ακόμα όμως έγινε αντικείμενο σχολιασμού. Σχολιασμού που ξέφυγε κάποιες φορές και από αυτά τα ανεκτά ηθικά όρια.

Κι όμως το μόνο «μέσον» που είχε ο Λουκάς Βύντρα για να εξασφαλίζει θέση στην ενδεκάδα του Παναθηναϊκού όσοι προπονητές κι αν πέρασαν στην διάρκεια αυτών των 7 χρόνων, ήταν η σκληρή δουλειά του στις προπονήσεις. Αυτήν εκτίμησαν όλοι ανεξαιρέτως οι προπονητές του και τον έχριζαν βασικό.

Μαζί με το φιλότιμό του και τα τεράστια ψυχικά του αποθέματα, γιατί όπως και να το κάνουμε, θέλει πραγματικά να διαθέτεις κότσια  για να μπορείς να αντέξεις όσα σου σέρνει η εξέδρα κι αυτό όχι μόνο να μη σε καταρρακώνει, αλλά να καταφέρνεις να βελτιώνεσαι. Θέλει κότσια να παίζεις για την πάρτη σου όταν γνωρίζεις ότι κανείς ή έστω ελάχιστοι θα αναγνωρίσουν την προσπάθειά σου. Θέλει κότσια να παίζεις κόντρα σε θεούς και δαίμονες.

Όταν στις 8 Φεβρουαρίου του 2009 στο ΟΑΚΑ πέτυχε το πρώτο από τα δύο γκολ του κόντρα στον ΠΑΟΚ, ο Βύντρα δεν είχε καν διάθεση να πανηγυρίσει.  Όταν όμως πέτυχε το δεύτερο, ξέσπασε. Το χάρηκε, το πανηγύρισε, για την ομάδα του, αλλά και για τον εαυτό του. Μαζί του ξέσπασε και η «πράσινη» κερκίδα. Το «Λούκας Βύντρα οέ οέ» έγινε σύνθημα και ακούστηκε για πρώτη φορά στο γήπεδο για έναν παίκτη που μέχρι τότε η πλειοψηφία του «πράσινου» κόσμου, «αγαπούσε να μισεί».

Από τότε ακολούθησαν και άλλα παιχνίδια που ο Βύντρα κέρδισε το χειροκρότημα. Πέτυχε το «χρυσό» τρίποντο πέρυσι στην Τρίπολη κόντρα στον Αστέρα, που σήμαινε «μισό»  πρωτάθλημα», έβαλε ένα εκπληκτικό γκολ κόντρα στην Σταντάρ, «έχτισε» παράδοση κόντρα στον ΠΑΟΚ.  Σιγά σιγά το κλίμα αναστράφηκε. Οι οπαδοί του «τριφυλλιού» άρχισαν να παρατηρούν το πάθος και τον τσαμπουκά που έδειχνε στους αγώνες. Αρχισαν να εκτιμούν ότι παίζει σε όποια θέση της άμυνας του ζητηθεί. Δεξί μπακ, αριστερό μπακ, κεντρικός αμυντικός, ακόμα και προωθημένος έχει αγωνιστεί. Συνειδητοποίησαν τα μεγάλα  αθλητικά του προσόντα κυρίως στο πρώτο μισό του φετινού πρωταθλήματος που λόγω της κακής καλοκαιρινής προετοιμασίας, αυτά έλειψαν.

Και μπορεί να μην απέκτησε λάμψη - το πιθανότερο είναι να μην αποκτήσει και ποτέ - αλλά έχει αποκτήσει τη στόφα του μαχητή.  Και τώρα που «ξεθώριασε» η λάμψη του Γιούρκα, οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού κατάφεραν να συνειδητοποιήσουν ότι ο Λουκάς Βύντρα, αυτός που κάποτε παρακαλούσαν να πάρει μεταγραφή για να μην είναι υποχρεωμένοι πια να τον βλέπουν να αγωνίζεται με τα χρώματα του «τριφυλλιού», θα ήταν απώλεια αν δεν ανανέωνε το συμβόλαιό του με την ομάδα τους.

Γιατί ο Βύντρα είναι πια μία από τις πιο απαραίτητες συνήθειές τους. Ανεξάρτητα από το αν αυτή η συνήθεια θα γίνει ή όχι κάποτε λατρεία…