To σύνδρομο του συμψηφισμού

Είναι αυτή η τάση των παραγόντων, του Τύπου και των οπαδών να εξισώνουν όσα έπραξε η ομάδα τους με όσα αντίστοιχα έχει πράξει σε ανάλογη περίπτωση στο παρελθόν η αντίπαλη ομάδα.

Φωνάζει σήμερα ο Παναθηναϊκός για την διαιτησία Καλόπουλου και μιλάει για αλλοίωση αποτελέσματος; Σπεύδει ο Ολυμπιακός να του θυμίσει την διαιτησία Δαλούκα στο παιχνίδι Αρη - Παναθηναϊκού.

Φωνάζει ο Παναθηναϊκός για το «ντου» των οπαδών του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη το βράδυ του Σαββάτου; Σπεύδει ο Ολυμπιακός να του θυμίσει το «ντου» των «πράσινων» οπαδών στον αγώνα της Λεωφόρου και την επίθεση στον διαιτητή Ευθυμιάδη.

Φωνάζουν οι παράγοντες του Αστέρα Τρίπολης για το πέναλτι που σφύριξε ο διαιτητής υπέρ του Ολυμπιακού στο μεταξύ τους παιχνίδι; Τους υπενθυμίζεται ότι στον αγώνα τους κόντρα στην ΑΕΚ δεν είχαν δοθεί τρία εις βάρος τους πέναλτι.

Τα παραδείγματα είναι άπειρα και αφορούν τόσο την τρέχουσα σεζόν, όσο και το μακρινό παρελθόν.

Οσο μάλιστα καλύτερη… μνήμη (ή αρχείο…) διαθέτει κανείς, τόσο ευκολότερο είναι, αφενός να κερδίσει τις εντυπώσεις στο επικοινωνιακό κομμάτι, αφετέρου να εξασφαλίσει το «άλλοθι»,  που θα του  επιτρέψει να έχει έναν ήσυχο ύπνο, όσο «βαρύ» κι αν είναι αυτό που έχει διαπράξει.

Στο «παιχνίδι» αυτό συμμετέχει (ή μάλλον έχει πρωταγωνιστικό ρόλο…) και ο αθλητικός Τύπος, οπαδικός και μη, αφού σε κάθε ανάλογη περίπτωση βρίσκεται στις… επάλξεις,  προκειμένου να θυμίσει ακόμα και σ’ αυτούς που διαθέτουν ασθενική μνήμη τι έχει συμβεί σε αντίστοιχη περίπτωση στο παρελθόν εις βάρος της ομάδας που τώρα εγκαλείται για τις ασχήμιες που έχει διαπράξει.

Ετσι ο οπαδός, ακόμα κι αν η πρώτη του αντίδραση είναι να αισθανθεί ντροπή για όσα έχουν συμβεί, ακούγοντας τον παράγοντα της ομάδας του, ή διαβάζοντας την αθλητική εφημερίδα,  καθησυχάζει τις «ενοχές» του καλλιεργώντας μέσα του την πεποίθηση ότι απλώς «ανταποδόθηκαν τα ίσα».

Kαι με αυτή τη σκέψη, η οποία με την πάροδο του χρόνου μετατρέπεται σε «άποψη» και μάλιστα άποψη με… επιχειρήματα, συνεχίζει να πορεύεται ως μέρος της παραγωγικής διαδικασίας του ποδοσφαίρου (ή του μπάσκετ), χωρίς να έχει τον παραμικρό ενδοιασμό να επαναλάβει ή να δικαιολογήσει ενέργειες που άλλοτε του είχαν δημιουργήσει το λιγότερο  αμηχανία.

Μόνο που όσο καιρό αυτή η κατάσταση θα διαιωνίζεται και η κάθε ομάδα θα απαιτεί «να αρχίσει η επανάσταση χωρίς αυτήν», υπό την έννοια ότι καμία δεν θα δεχθεί να είναι η πρώτη που θα «πληρώσει» το τίμημα της εξυγίανσης, τιμωρούμενη για ασχήμιες, για τις οποίες όλοι οι προηγούμενοι εγκαλούμενοι έμειναν ατιμώρητοι, δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε προκοπή.

O συμψηφισμός θα ζει και θα βασιλεύει και θα κατατρώει τις σάρκες του ελληνικού ποδοσφαίρου μέχρις ότου δεν θα υπάρχει τίποτα άλλο για να κατασπαράξει. Τότε όμως, αλίμονο, θα είναι αργά…

ΥΓ. Μια ιδιαίτερη μορφή του συνδρόμου του συμψηφισμού είναι και αυτή από την οποία πάσχουν οι Ελληνες διαιτητές, που πολλές φορές θέλοντας να διορθώσουν ένα λάθος τους εις βάρος μιας ομάδας,  διαπράττουν ένα δεύτερο εις βάρος της άλλης, στην προσπάθειά τους να αποδώσουν δικαιοσύνη. Αγνοώντας πως οι αδικίες παραμένουν αδικίες απέναντι σ’ αυτούς που τις υφίστανται, γιατί η δικαιοσύνη δεν είναι …μαθηματικά ώστε δύο αρνητικά πρόσημα να μας δώσουν ένα θετικό…