Η εικόνα είναι θέμα ερμηνείας…

Ετσι και άνοιγες τις μισές εφημερίδες θα διάβαζες ότι «ο πεθαμένος αναστήθηκε» κι άμα άνοιγες τις άλλες μισές θα διάβαζες ότι ο ΠΑΟΚ τον σφυροκοπούσε ανελέητα για 90 λεπτά, αλλά ο Παναθηναϊκός είχε …κουβαλήσει μαζί του τριφύλλια, λαγοπόδαρα, χάντρες, πέταλα, φυλαχτά και σκόρδα.

Ετσι κι αλλιώς όλα σχετικά είναι στο ελληνικό πρωτάθλημα και η «ανάγνωση» κάποιων αγώνων έχει περισσότερο να κάνει με το πού ακριβώς θα τοποθετηθεί το… κόμμα σε ένα ιδιότυπο ποδοσφαιρικό «ήξεις - αφήξεις». Αποτέλεσμα αυτού είναι ο καθένας να βλέπει αυτό που θέλει να δει και τελικά να είναι όλοι ευχαριστημένοι (ή όλοι εξοργισμένοι, αντίστοιχα).

Ειδικά τώρα στο παιχνίδι της Τούμπας οι οπαδοί των δύο ομάδων (με μια… μικρή βοήθεια και από τις εφημερίδες) είδαν ακριβώς ό,τι ήθελε ο καθένας να δει, ώστε να έχει το βράδυ έναν ήρεμο ύπνο. Οι μεν ΠΑΟΚτσήδες μια ομάδα που συνεχίζει την ανοδική της πορεία και έχασε σε ένα παιχνίδι - «μαγική εικόνα», όπου ήταν καλύτερη αλλά την απαρνήθηκε η τύχη. Οι δε Παναθηναϊκοί μια ομάδα που τα σημάδια ανάκαμψης που εμφάνισε στον αγώνα κυπέλλου με την ΑΕΚ, δεν ήταν πυροτέχνημα, αφού παρουσιάστηκαν και στην Τούμπα, επιτρέποντάς της να μείνει ζωντανή στη μάχη του τίτλου.

Και είναι ενδεχομένως αυτή η παράταση στην ελπίδα, υπεύθυνη για το γεγονός ότι οι οπαδοί του «τριφυλλιού» έχουν διαμορφώσει μια κατά τι «στρεβλή» εικόνα για την εμφάνιση της ομάδας τους στην Τούμπα, με αποτέλεσμα να αισιοδοξούν λίγο παραπάνω απ’ ό,τι οι συνθήκες τους επιτρέπουν.

Γιατί ανατροπές σαν αυτήν που ονειρεύονται από το βράδυ της Κυριακής δεν συμβαίνουν εύκολα σε πρωταθλήματα σαν το ελληνικό, με τον κίνδυνο, αν τελικά δεν ευοδωθούν οι προσδοκίες που τους δημιουργήθηκαν μετά τη νίκη επί του ΠΑΟΚ, η προσγείωση να είναι περισσότερο απότομη από αυτή που θα προκαλούσε μια λιγότερο πλούσια συγκομιδή βαθμών, γεγονός εν πολλοίς αναμενόμενο σε μια έδρα σαν την Τούμπα.

Την ίδια στιγμή στο λιμάνι επικρατεί φαινομενικά ηρεμία. Τα κομπιουτεράκια όμως είναι βέβαιο ότι έχουν βγει από το συρτάρι και οι υπολογισμοί έχουν ήδη αρχίσει. Σε περίπτωση που ο Ολυμπιακός περάσει αλώβητος από το «Κλεάνθης Βικελίδης» τίποτα δεν θα ταράξει τα νερά του λιμανιού. Διαφορετικά, δεν αποκλείεται να ζήσουμε τις τόσο γνώριμες σε όλους μας  καταστάσεις πόλωσης, παραμονές του σούπερ ντέρμπι. Και θα έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε πώς θα τις διαχειριστούν (αφού πρώτα θα έχουν συμβάλλει στη δημιουργία τους) τόσο ο Βαγγέλης Μαρινάκης - που δεν έχει το «know how» του Σωκράτη Κόκκαλη - όσο και ο «ακέφαλος» Παναθηναϊκός.

Κι ενώ η προσεχής αγωνιστική που θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό την υπόθεση – τίτλος στο ελληνικό πρωτάθλημα, απορροφά όλη την ενέργεια στα στρατόπεδα των «αιωνίων» και ο  ΠΑΟΚ αισθάνεται ήρεμος και ικανοποιημένος από την αγωνιστική του εικόνα παρά την ήττα του από τους «πράσινους», στην ΑΕΚ ολοένα και πληθαίνουν οι φωνές αμφισβήτησης κατά του Μανόλο Χιμένεθ, που όπως ήταν άλλωστε φυσικό, δεν θα παρέμενε στο απυρόβλητο για πολύ καιρό ακόμα. Και είναι ίσως αυτές οι φωνές που φτάνουν στ’ αυτιά του, που κάνουν τον Ισπανό να διαρρέει – και στη συνέχεια να διαψεύδει – την πρόθεσή του να εγκαταλείψει την ΑΕΚ και την Αθήνα στο τέλος της σεζόν.

ΥΓ. Δεν το έχει η …μοίρα του του Σίντνεϊ Γκοβού να τελειώσει ένα παιχνίδι με τη φανέλα των «πρασίνων». Σε κάθε τραυματισμό ή αποβολή είναι η πρώτη επιλογή αλλαγής από τον προπονητή. Ατυχία μεν, αδικία όχι, αφού είναι ο ίδιος που δεν έχει φροντίσει να δικαιώσει το όνομά του από τότε που ήρθε στον Παναθηναϊκό.

ΥΓ1. Απορούν οι «ερυθρόλευκοι» για το «κλίμα εκκλησίας» που δημιουργήθηκε στην (κατάμεστη κιόλας) Τούμπα στον αγώνα ΠΑΟΚ – Παναθηναϊκού συγκριτικά με το δικό τους (επεισοδιακό αν και κεκλεισμένων των θυρών) παιχνίδι λίγες ημέρες πριν. Η απάντηση στην απορία τους ακούει στη λέξη «πόλωση». Αυτή ήταν η ειδοποιός διαφορά.

ΥΓ2. Στην Ελλάδα που ανέκαθεν συνήθιζε να πνίγει τον καημό της στα μπουζούκια, είναι «έγκλημα» (και ένδειξη αδιαφορίας) για έναν (και δύο και τρεις) ποδοσφαιριστές - κυρίως αλλοδαπούς γιατί οι Ελληνες αποφεύγουν τις …κακοτοπιές - να διασκεδάζουν μετά από ήττα της ομάδας τους. Φαίνεται το… προνόμιο να χορεύουν ζεϊμπέκικο με το τσιγάρο στο στόμα και το άδειο μπουκάλι ακουμπισμένο στο τραπέζι είχαν μόνο τα «απόλυτα αρσενικά» του αθάνατου ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου (Κούρκουλος, Φούντας κ.λπ.). Τι να μας πουν λοιπόν οι Γιάχιτς, Γκερέιρο και Μπερνς; Τι να μας πει και ο Γκοβού και τόσοι άλλοι που προηγήθηκαν; Αλλωστε, απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν «απόλυτα αρσενικά», ώστε να νομιμοποιούνται να πνίγουν τον… πόνο τους ξενυχτώντας. (Ασε που αποκλείεται να ξέρουν και καλό ζεϊμπέκικο…).