Play it again, Bill

Σύσσωμη η ΑΕΚ, δηλαδή οι παίκτες της, ως άλλη Ιλσα – Ινγκριντ Μπέργκμαν να του ζητάνε να παίξει ξανά όχι βέβαια ένα τραγούδι στο πιάνο, αλλά μια φάση στο βίντεο. Αυτή που ο Μίτσελ εκτελεί το φάουλ και ο Ορέστης Καρνέζης βλέπει… όλη τη ζωή του να περνάει μπροστά από τα μάτια του.

Play it again, Bill, γιατί σκηνές σαν αυτή του ΟΑΚΑ έχει καιρό να τις ζήσει η ΑΕΚ! Και από την στιγμή που έδωσε ο Θεός και την έζησε, λογικό είναι να θέλει και να την χορτάσει. Κι ύστερα σου λένε ότι δεν είναι όλα δανεικά! Πόσες φορές στην πορεία των τελευταίων χρόνων δεν έχει πέσει η  ΑΕΚ…ξερή από ένα γκολ που έμπαινε στα τελευταία λεπτά ή στις καθυστερήσεις; Πόσες φορές δεν είχε υποχρεωθεί να φύγει με σκυμμένο το κεφάλι από την τελική έκβαση ενός αγώνα που έμοιαζε να είναι δικός της, χάνοντας βαθμούς, παιχνίδια, ακόμα και τίτλους; Και πόσες αντίστοιχες δεν έχει πάρει ο Παναθηναϊκός τη νίκη ή δεν έχει σώσει την παρτίδα στα τελευταία λεπτά;

Εχει όμως ο καιρός γυρίσματα. Σήμερα γελάς εσύ και κλαίω εγώ. Αύριο μπορεί να γίνει το αντίθετο. Σχετικό είναι βέβαια και αυτό, γιατί ειδικά στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στο ποδόσφαιρο τείνει να… καταργηθεί και αυτή ακόμα η νομοτέλεια. Με αποτέλεσμα κάποιοι συνέχεια να κλαίνε και κάποιοι συνέχεια να γελάνε.

Και σε τέτοιες περιπτώσεις το μόνο που σώζει είναι η ψυχραιμία και το καθαρό μυαλό. Θα μου πεις, πού να βρεθεί το καθαρό μυαλό; Τέτοιες εποχές μάλιστα και στη μπάλα ειδικότερα.

Εδώ για να γίνει ένας αγώνας κεκλεισμένων των θυρών παραλύει μια ολόκληρη πόλη! Στερείται η νοικοκυρά το ζαρζαβατικό της και ο εργαζόμενος το λεωφορείο του (να το στερείσαι λόγω απεργίας κάτι πάει κι έρχεται. Αλλά να το στερείσαι και λόγω αγώνα, πάει πολύ!). Βγαίνουν ελικόπτερα για να… ξεκαπνίσουν. Επιστρατεύονται ομάδες Δίας, Ερμής και Ποσειδώνας, Ζήτα, Υψιλον και Δέλτα.

Και μετά έρχονται οι διαγωνισμοί ευστοχίας. Το δικό σου το τασάκι βρήκε ξυστά το μάτι, το δικό μου το μπουκάλι έκανε καρούμπαλο, άρα εγώ πέτυχα το στόχο. Η δική μου ροχάλα πήγε πιο μακριά από την δική σου, αλλά εσύ πέτυχες τον πρόεδρο κι εγώ μόνο τον υπεύθυνο ασφαλείας, οπότε μάλλον πατσίσαμε.

Και μετά από τους διαγωνισμούς ευστοχίας έρχονται οι πράξεις συμψηφισμού. Εδωσα ένα οφσάιντ που δεν ήταν, ας μην δώσω ένα που ήταν. Δεν έδωσα μια κάρτα όταν έπρεπε ας τη δώσω στην πρώτη ευκαιρία κι ας μην πρέπει.

Και κάπως έτσι γράφεται η ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου ίδια κι απαράλλαχτη εδώ και χρόνια. Με κάποιους να αισθάνονται (και πολλές φορές να είναι…) μονίμως αδικημένοι, με  κάποιους άλλους να μην αισθάνονται (αλλά να είναι…) μονίμως ευνοημένοι και κάποιους τρίτους, τους λεγόμενους «μικρούς» να τους σιχτιρίζουν όλους μαζί όταν τους ακούνε να φωνάζουν για τη διαιτησία. Γιατί αν κάποιος την έχει νοιώσει στο πετσί του σε μόνιμη βάση την αδικία της διαιτησίας και δικαιούται να διαμαρτύρεται, είναι αυτοί (οι «μικροί») και μόνο.

Γι’ αυτό, play it again Βill. Γιατί τουλάχιστον τέτοιες σκηνές, ποδοσφαιρικές, αξίζει κανείς να θυμάται στη μπάλα. Τέτοια παιχνίδια με τόσο συναρπαστική και ανατρεπτική εξέλιξη είναι αυτά που ανασύρει από τη μνήμη μετά από χρόνια το μυαλό. Παιχνίδια που σε τελική ανάλυση έχουν κριθεί μέσα στον αγωνιστικό χώρο, από έναν παράγοντα που αποτελεί κύριο συστατικό του ποδοσφαίρου: Το λάθος. Ηταν του διαιτητή ή του τερματοφύλακα; ΄Η μήπως και των δύο;

Δεν θα το αναλύσουμε εδώ. Άλλωστε το έχουν κάνει ήδη, τόσοι πολλοί και τόσο πολύ.

Οταν τα χρόνια περάσουν, θα έχουν ξεθωριάσει τόσο το λάθος του Καρνέζη όσο και το καθυστερημένο σφύριγμα (σφύριξε τελικά;) του Παππά. Αυτό που θα έχει μείνει στο μυαλό, θα είναι ένας ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ προημιτελικός κυπέλλου ΑΕΚ - Παναθηναϊκού που κρίθηκε στις καθυστερήσεις. Ο,τι δηλαδή αξίζει να έχει μείνει…