O αιχμάλωτος της Τζέντα

Σφραγίδες οβάλ, σφραγίδες στρογγυλές, ονόματα που αλλάζουν σε κάθε υπογραφή, αγγλικά αδόκιμα που θυμίζουν σε ορισμένες περιπτώσεις γλώσσα… greek καμακιού περασμένων δεκαετιών το καλοκαίρι στα ελληνικά νησιά, εκπρόσωποι που διεκδικούν και παίρνουν περισσότερα από τα… οριοθετημένα από τον Αντι Γουόρχολ 15 λεπτά δημοσιότητας που τους αναλογούν, πληρεξούσια, δικηγόροι, φωτογραφίες πριγκίπων ή «πριγκίπων» με στέκα στα μαλλιά...

Και τελικά ένας σύλλογος κυριολεκτικά αιχμάλωτος της Τζέντα, αφού από εκεί θεωρητικά κινούνται τα νήματα του υπαρκτού ή υποτιθέμενου ενδιαφέροντος για τον Παναθηναϊκό.

Τυχαίο δε ή όχι, κάθε φορά που ο χαρτοπόλεμος Γιάννη Βαρδινογιάννη - Ανδρέα Βγενόπουλου βρίσκεται στο… φόρτε του ο πρίγκιψ κάνει αισθητή την παρουσία του, είτε μέσω του εν Ελλάδι εκπροσώπου του κ. Τσάκα, είτε μέσω μηνυμάτων, επιστολών και φωτογραφιών.

Τι από όλα αυτά είναι αλήθεια και τι ψέματα; Κανείς δεν ξέρει. Οποιος λοιδορεί την ύπαρξη του πρίγκιπα κινδυνεύει να γελοιοποιηθεί, όποιος έχει πειστεί για την σοβαρότητα της πρότασης, επίσης.

Η ουσία - και μέχρι να δοθεί τέλος, θετικό ή αρνητικό σ’ αυτή την απίθανη υπόθεση - είναι πως ο Παναθηναϊκός ζει για πρώτη φορά στην ιστορία του πρωτόγνωρες όσο και τραγελαφικές καταστάσεις που κάποτε οι οπαδοί του έβλεπαν να συμβαίνουν σε ΑΕΚ, ή ΠΑΟΚ και είτε γελούσαν, είτε τις αντιμετώπιζαν συγκαταβατικά, φτύνοντας τον… κόρφο τους και ευγνωμονώντας τον θεό που δεν συμβαίνουν στην ομάδα τους.

Και αν μεν η ύπαρξη ενδιαφέροντος είναι αληθινή και αφήνει μια ελπίδα για καλύτερη «επόμενη ημέρα» του «τριφυλλιού» έχει καλώς και χαλάλι η ταλαιπωρία. Αν όμως πρόκειται για πομφόλυγες που σκοπό έχουν να βοηθήσουν κάποιον ή κάποιους να κερδίσουν χρόνο τότε αυτός ο κάποιος ή κάποιοι είναι υπόλογοι απέναντι στον κόσμο του Παναθηναϊκού.

Όπως υπόλογοι είναι σε κάθε περίπτωση, τόσο ο Γιάννης Βαρδινογιάννης όσο και ο Ανδρέας Βγενόπουλος.

Ο πρώτος γιατί με τον τρόπο που αποχωρεί αφήνει πίσω του χάος, γκρεμίζοντας - σχεδόν με «εκδικητική» ευχαρίστηση -  το «κάστρο» της διοικητικής σταθερότητας που απόλαυσε ο Παναθηναϊκός στα χρόνια της παρουσίας της οικογένειάς του στην ηγεσία του συλλόγου (όσα κι αν έχει κανείς να καταλογίσει στην οικογένεια, αυτό υπήρξε το σπουδαιότερο, όσο και αδιαμφισβήτητο κατόρθωμά της) και σβήνοντας με τον χειρότερο τρόπο την όποια προσφορά (του αναγνωρίζεται) αφού πάντα «τα στερνά τιμούν τα πρώτα».

Και ο δεύτερος γιατί αναλώνεται αέναα, σαν ποντικός σε τροχό, σε ένα επικοινωνιακό πινγκ πονγκ ανακοινώσεων με περιεχόμενο ή χωρίς, αποφεύγοντας τεχνηέντως (αν και τελευταία και αυτή ακόμα η επιτηδειότητά του φθίνει…) να τοποθετηθεί επί της ουσίας της κατάστασης που βιώνει ο Παναθηναϊκός και κυρίως επί των λύσεων που έχει να προτείνει ο ίδιος, που αν και κύριος εκφραστής της «πράσινης επανάστασης» του 2008 την αφήνει πλέον να πνίγεται και να μαραζώνει μέσα στον ενθουσιασμό που την δημιούργησε.

Και μέχρι οι δυο τους να βαρεθούν, να εξαντληθούν ή να αλληλοεξουδετερωθούν, πρίγκιπες ορατοί ή… αόρατοι (όπως ανέφερε ο ίδιος ο Ανδρέας Βγενόπουλος σε ανακοίνωσή του) θα βρίσκουν βήμα και ρόλο στους κόλπους μιας ομάδας που ήταν αλλιώς μαθημένη.

Μέχρι δε, η ίδια η… Τζέντα να αποφασίσει αν θα αφήσει ελεύθερο τον «αιχμάλωτό» της, η δική τους συμπεριφορά θα κρίνεται και θα αξιολογείται από τον κόσμο του «τριφυλλιού». Και να είναι βέβαιοι και οι δύο ότι αυτή η αξιολόγηση θα είναι εξαιρετικά αυστηρή.

Αν δεν τους νοιάζει, αυτό σημαίνει ότι ουδέποτε αγάπησαν αληθινά αυτή την ομάδα που τα επικοινωνιακά (και όχι μόνο…) παιχνίδια τους την οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια (αν αποδειχτεί φούσκα η υπόθεση του πρίγκιπα) στο Πρωτοδικείο… Και θα είναι οι δυο τους που θα έχουν γράψει με τα ίδια τους τα χέρια την πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία της.

Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την καλή τους φήμη και - κάποτε - για την υστεροφημία τους…