Ο γητευτής της μπάλας

Στο ποδόσφαιρο έρχεσαι αντιμέτωπος με τον χαμένο ρομαντισμό μέσω μιας αγνότητα που φλερτάρει με τα μύχια της ψυχής. Ο «βασιλιάς των σπορ» είναι μια χαραμάδα φωτός στην ανήλιαγη παράγκα των κοινών θνητών, μέσα από την οποία «κρυφοκοιτάζουν» σε κάτι ανώτερο. Το φύσημα που καταβάλει ένα παιχνίδι σε έργο τέχνης, ανεπανάληπτο, όπως όλες οι αυθεντικές δημιουργίες.

Ο πρώτος έρωτας…

Και ο Νάτσο Σκόκο από τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα, στους αυτοσχέδιους ποδοσφαιρικούς αγώνες στους δρόμους του Ούγιες (ένα χωριό 5.000 κατοίκων στην επαρχία της Σάντα Φε), όχι μόνο υπηρέτησε το ποδόσφαιρο ως τέχνη , αλλά αναδείχθηκε σε έναν από τους πιο ευφάνταστους καλλιτέχνες που έχουν πατήσει το πόδι τους στα ελληνικά γήπεδα. Καμβάς του το πράσινο χορτάρι με σύνορα τις τέσσερις γραμμές, παλέτα  το απύθμενο πηγαίο ταλέντο του και πινέλο του η «στρογγυλή θεά»…

Γεννημένος στις 29 Μαΐου του 1985, μια ημερομηνία που έχει στιγματίσει την ιστορία της ΑΕΚ αφού η ίδια μέρα πριν 532 χρόνια (Άλωση της Κωνσταντινούπολης ) έμελλε να αποτελέσει από τα εφαλτήρια της γέννηση της , ο Σκόκο πέρασε ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια. Ο χρόνος έμοιαζε να σταματά στις αλάνες της γειτονιάς όταν σκαρφιζόταν κάθε λογής  σκανδαλιά μαζί με τον αγαπημένο του αδερφό Πάμπλο, πριν τους μαζέψει η γιαγιά και ο παππούς. Με αυτούς περνούσε τις περισσότερες ώρες όταν ο πατέρας του Εκτορ Αντόνιο βρισκόταν στο κατάστημα οπτικών που διατηρούσε και η μητέρα του Μαρία Ντελ Κάρμεν απάλυνε τους συγχωριανούς του από τους πονόδοντους.

Σε ηλικία πέντε ετών ερωτεύτηκε για πρώτη φορά. Φήμες θέλουν αυτή, να μην πρόβαλε καμία αντίσταση από το πρώτο του άγγιγμα. Η μπάλα δεν θα τον πρόδιδε ποτέ και θα τον ακολουθούσε πιστά μέχρι σήμερα. Οι γονείς του που δεν του χάλαγαν χατίρι τον έγραψαν σε μία από τις δυο ομάδες του χωριού. Σε αυτήν που ήταν πιο κοντά στο σπίτι τους και μπορούσαν να τον ελέγχουν. Του είχαν δώσει να καταλάβει πως πρωταρχικός του στόχος θα έπρεπε να είναι η ολοκλήρωση των σπουδών του και να αφήσει το ποδόσφαιρο σε δεύτερη μοίρα.

«Τα όνειρά μου άρχισαν όταν ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο σε μια ακαδημία κοντά στο σπίτι μου. Οι γονείς μου με στήριξαν πάρα πολύ. Με πήγαιναν σε διάφορα τουρνουά, αλλά μου έλεγαν ότι θέλουν να τελειώσω το λύκειο», είχε παραδεχθεί ο ίδιος.

Οι γονείς του όμως δεν του στέρησαν ποτέ το όνειρό του και ήταν πάντα στην εξέδρα από όπου χειροκροτούσαν σε κάθε του ενέργεια. Ο μικρός Σκόκο σε κάθε του βραδινή κατάδυση στον κόσμο των ονείρων, έβλεπε τον εαυτό του να σκοράρει όπως ο αγαπημένος του Ένζτο Φραντσέκολι. Ονειρευόταν να μοιάσει στο παιδικό του είδωλο, Ντιέγκο… 

 Στη χώρα όπου μέτρο σύγκρισης ήταν ο Μαραντόνα, οι τεχνικές αρετές πάντα έχαιραν μιας ιδιαίτερης εκτίμησης και βάσει αυτού ο Σκόκο έχτισε τον ποδοσφαιρικό του χαρακτήρα αισθανόμενος ίσως παιδί ενός «ανώτερου θεού», καταδικασμένο να πρωταγωνιστήσει.

Η τροχιά της μπάλας του έδειχνε έναν τόπο ενός καινούριου ονείρου και αυτός για να το φθάσει έγινε χορευτής, καλλιτέχνης.

Πρώτες φιλίες, πρώτο πρωτάθλημα…

Στο συγκεκριμένο όνειρο όπως ήταν φυσικό δεν θα πρωταγωνιστούσε ποτέ με τήβεννο ως απόφοιτος κάποιας μεγάλης σχολής. Ο Σκόκο απαλλάχθηκε από την καθηγήτρια κ. Ροντρίγκεζ και στα 14 αποδέχθηκε την πρόταση της Νιούελς Όλντ Μπόις η οποία διέκρινε το ακατέργαστο πυγαίο ταλέντο του. Παρά το γεγονός πως το να αφήσει τους δικούς του και το χωριό του για το Ροζάριο ήταν σαν αγκάθι στην καρδιά του, τελικά εντάχθηκε στις ακαδημίες του συλλόγου. Στο Ροζάριο έμενε στις εγκαταστάσεις της Νιούελς έχοντας για συγκάτοικο τον Ματίας Ιγκλέσιας της Λάρισας με τον οποίο δέθηκαν με δυνατή φιλία.

Η Μοίρα ήθελε τον Σκόκο να ανταμώνει στην Ελλάδα με τον επίσης πολύ καλό φίλο και κουμπάρο του, Φερνάντο Μπελούτσι. Με τον πρώην άσο του Ολυμπιακού θα «κολλήσουν» αμέσως, ενώ με τους «λεπρόζος» θα κατακτήσουν μάλιστα μαζί πέντε χρόνια αργότερα το πρωτάθλημα Απερτούρα (είχαν συμπαίκτη επίσης τον Αριέλ Ορτέγκα).

«Θα διάλεγα τον Νάτσο Σκόκο, επειδή έχουμε καλή σχέση και υπήρξαμε συμπαίκτες στη Νιούελς Όλντ Μπόις. Είναι μεγάλος παίκτης και πολύ σημαντικός για την ΑΕΚ», είχε δηλώσει ο Μπελούτσι ερωτηθείς  σχετικά με ποιον παίκτη από τους αντιπάλους του Ολυμπιακού θα ήθελε στην ομάδα, ενώ σε κάθε μεταξύ τους ντέρμπι στην Ελλάδα θα βάζουν στοίχημα!

Στο πρώτο του πρωτάθλημα όχι μόνο θα είναι βασικό στέλεχος της ομάδας, αλλά θα έχει καταλυτική συμμετοχή σημειώνοντας το μοναδικό γκολ στο ντέρμπι κόντρα στην Μπόκα Τζούνιορς , οκτώ λεπτά πριν εκπνεύσει το ενενηντάλεπτο. Δίπλα του θα είναι πάντα οι γονείς του.

«Είναι η δύναμή μου. Από την πρώτη στιγμή με ακολουθούσαν εκατοντάδες μίλια για να με δουν να παίζω. Το πρωτάθλημα ήταν μια στιγμή που ονειρευόμουν από παιδάκι και το να γιορτάσω την κατάκτησή του με την οικογένειά μου ήταν το καλύτερο που μπορούσε να συμβεί», υποστήριξε τότε.

Ο «El tucan», η Αλεχάντρα και το χαμένο όνειρο…

Τότε θα του «κολλήσουν» και το παρατσούκλι «El tucan» (ένα τροπικό αρπακτικό πτηνό το οποίο ζει στην Κεντρική και τη Νότια Αμερική), ενώ την ίδια περίοδο θα γνωρίσει και τον άλλο μεγάλο έρωτα της ζωής του. Θα σκοράρει στην καρδιά της Αλεχάντρα  και έκτοτε θα είναι συνοδοιπόροι στη ζωή.

Αυτή θα τον ακολουθήσει και στο Μεξικό δύο χρόνια αργότερα. Διεθνής με την εθνική νέων (το 2005 ήταν συμπαίκτης του Μέσι στην ομάδα που κατέκτησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ενώ θα αναδειχθεί ο καλύτερος παίκτης της εθνικής ομάδας νέων, που έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2003), ελπίδων και στην προεπιλογή για το Μουντιάλ της Γερμανίας, ένας τραυματισμός θα ασφαλίσει τις χαραμάδες ελπίδας του Νάτσο μέσα από τις οποίες έβλεπε να πλησιάζει το άλλο του παιδικό όνειρο, να φορέσει την «μπιανκοσελέστε» φανέλα. Δεν θα αποτελέσει όμως τροχοπέδη για τη μεταγραφή του στην Πούμας την ίδια περίοδο (2006) που η ΑΕΚ τον έχει βάλει στο μεταγραφικό της στόχαστρο , με την τιμή του όμως να είναι ιδιαίτερα «αλμυρή» για τα οικονομικά δεδομένα της Ένωσης.

Ούγιες- πόλη του Μεξικό- Αθήνα…

Βαθιά ριζωμένο στο μυαλό του και στην καρδιά του θα είναι πάντα το χωριό του και πριν ξενιτευτεί ακόμα πιο μακριά του, μετά από ένα καταπληκτικό γκολ με τη Νιούελς θα σηκώσει τη φανέλα  στέλνοντας το δικό του μήνυμα για το εμπάργκο που έχουν επιβάλει μεγαλέμποροι στην εξαγωγή κατεψυγμένων κρεάτων από το Ούγιες, με αποτέλεσμα το εργοστάσιο του χωριού του να κινδυνεύει με λουκέτο.

«Ναι, στην εξαγωγή ψυγείων από το Ούγιες» θα γράφει κάτω από τη φανέλα του σε μια προσπάθεια να μην μείνουν άνεργοι οι συγχωριανοί του.

Η ζωή για τον Νάτσο σε μια μεγαλούπολη όπως είναι η πόλη του Μεξικό, θα είναι δύσκολη. Η Αλεχάντρα όμως και δυο σημαίες της Αργεντινής (μία κρεμασμένη στο σπίτι του και μία «χτυπημένη» tattoo στο πόδι του), θα τον ταξιδεύουν νοητά στη χώρα του λειτουργώντας επουλωτικά στην πληγωμένη του καρδιά. Θα χρωματίζουν τη χωρίς αποχρώσεις ρουτίνα.

Θα κρατά πάντα χαμηλό προφίλ και μαζί με την Αλεχάντρα προτιμά εκδρομές και βόλτες σε ήσυχα μέρη. Το Κανκούν είναι η πιο όμορφη πόλη που έχει δει μέχρι σήμερα.

«Ερχόμαστε από μια πόλη πολύ μεγάλη, την Πόλη του Μεξικού. Ήταν πολύ επικίνδυνα εκεί. Τώρα εδώ στην Κηφισιά είναι πιο ωραία. Είναι ήρεμα και μας αρέσει πολύ. Υπάρχει ασφάλεια, έχει καλό καιρό. Μας αρέσει το χειμώνα το βουνό. Το καλοκαίρι θέλουμε θάλασσα. Και στη γυναίκα μου αρέσει πολύ. Πηγαίνουμε συχνά», θα υποστηρίξει ερχόμενος στην Αθήνα για την οποία έχει τονίσει: «Δεν ξέρω αν θα έχω την ευκαιρία να ξαναζήσω σε τόσο ωραία πόλη όπως η Αθήνα» (τις πρώτες μέρες ωστόσο θα ζητήσει συγνώμη για την άγνοιά του όταν ερωτηθείς για την Ακρόπολη θα τη χαρακτηρίσει «ένα μεγάλο μνημείο».

Το μόνο ωστόσο που θα του χαλάσει την ηρεμία είναι η έκρηξη που προκάλεσαν τοποθετημένα γκαζάκια έξω από το σπίτι του στις 24 Μαρτίου!

«Κιτρινόμαυρη» ευκαιρία!

Τα όρια του Μεξικό όπως και για κάθε Λατινοαμερικάνο ποδοσφαιριστή ήταν πολύ στενά για να κρατήσουν τον Νάτσο. Τα όνειρά του ασφυκτιούσαν  και η ΑΕΚ ήρθε (ή καλύτερα πρόλαβε)  την κατάλληλη στιγμή να κόψει τα δεσμά που τον έπνιγαν, προσφέροντας του το πολυπόθητο διαβατήριο για την Ευρώπη και το σκαλοπάτι της καριέρας του.

Διακαής πόθος του Ντέμη Νικολαΐδη ο οποίος πίεσε τον Γιώργο Δώνη που είχε θέσει ως προτεραιότητα την απόκτηση του Κλέιτον για τη συγκεκριμένη θέση, ο Νάτσο Σκόκο το καλοκαίρι του 2008, μετά από 18 γκολ σε 49 αγώνες πρωταθλήματος με την Πούμας, άνοιγε την πόρτα της ευρωπαϊκής καριέρας.

«Όνειρο μου ήταν να παίξω στην Ευρώπη. Η ΑΕΚ είναι μεγάλη ομάδα» θα δηλώσει κατά την άφιξή του στην Ελλάδα και αμέσως θα βρει τη θαλπωρή ακόμα και αν βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη χώρα του.

«Στο Μεξικό ήμουν σε μια πόλη με 25 εκατ. κατοίκους. Δεν ήταν εύκολο να νιώσεις ασφάλεια. Όταν βγήκα βράδυ στην Αθήνα και είδα κόσμο να κάθεται έξω, να τρώει, μου άρεσε πάρα πολύ. Είχα να νιώσω έτσι από όταν ήμουν στην Αργεντινή» θα συμπληρώσει.

Το πρώτο πράγμα που ζήτησε στην ΑΕΚ ήταν ο αγαπημένος του αριθμός. Τη φανέλα με το τυχερό του 32. Το νούμερο που φορούσε όταν πήρε τον τίτλο με τη Νιούελς. Η παρουσία αρκετών συμπατριωτών του στην Ένωση θα τον βοηθήσει να εγκλιματιστεί γρήγορα, ενώ και το περιβάλλον της Ελλάδας θα ταιριάξει απόλυτα στην ιδιοσυγκρασία του.

Δεν άργησε έτσι ο καιρός που ο Αργεντινός «λύθηκε» μπροστά στο φιλοθεάμον κοινό της Ελλάδας και έκθεσε τις δημιουργίες του. Τα έργα που οι φίλοι της ΑΕΚ θαύμαζαν μέσα από τα βίντεο στο διαδίκτυο ήταν ώρα να ανέβουν και στη δική τους σκηνή.

Η αποβολή και η εξιλέωση!

Δεν άργησε, αλλά πέρασε κάποιο διάστημα αφού μόλις στο δεύτερο επίσημο παιχνίδι με τη φανέλα της ΑΕΚ θα αποβληθεί στο 59ο λεπτό της αναμέτρησης στην Κύπρο με την Ομόνοια και παράλληλα θα γεννηθούν τα πρώτα ερωτηματικά. Μια αποβολή που θα κουβαλά όλη τη χρονιά.

«Όσο για τον αγώνα με την Ομόνοια, αποβλήθηκα σε μια στιγμή που θα μπορούσαμε να ανατρέψουμε την κατάσταση και να πάρουμε την πρόκριση με άνεση. Είναι δύσκολες στιγμές που πρέπει κανείς να τις ξεπερνά και να τις αφήνει πίσω. Σίγουρα από τα λάθη μαθαίνει κανείς. Μολονότι ακόμα πιστεύω ότι η αποβολή αυτή ήταν άδικη, ήταν λάθος μου και έχω μάθει από αυτό», θα πει σχετικά με το γεγονός, αλλά δεν θα μείνει στα λόγια.

Το επόμενο καλοκαίρι σε ένα ματς που διακινδυνευόταν και πάλι η συμμετοχή στους ομίλους του UEFA, ο Νάτσο Σκόκο θα πάρει την ΑΕΚ από το χέρι και με δυο γκολ, το ένα εκτέλεση χειρουργικής ακρίβειας μιας καλλιτεχνικής έμπνευσης του πιο ευφάνταστου ποδοσφαιρικά νου, θα χαρίσει τη νίκη με 3-0 κόντρα στη Βασλούι εξιλεώνοντας τον εαυτό του και αποτινάσσοντας παράλληλα από πάνω του τις τύψεις για τον αποκλεισμό κόντρα στην Ομόνοια.

Σενάρια

Το  καλοκαίρι του 2009 θα ξεπεταχθεί και η πρώτη σπίθα της φημολογίας που θέλει τον Σκόκο να μεταγράφεται σε άλλη ομάδα  και έκτοτε ο Νάτσο κάθε εξάμηνο θα φορά και διαφορετικού χρώματος φανέλα. Ωστόσο ούτε το σενάριο ανταλλαγής με τον Βαγγέλη Μάντζιο θα μετουσιωθεί ποτέ σε πραγματικό γεγονός, ούτε θα κάνει προσφυγή διεκδικώντας την ελευθερία του τον κρίσιμο Νοέμβριο του 2009 όταν η ΑΕΚ θα αντιμετωπίζει για μία ακόμα φορά τεράστια οικονομικά προβλήματα αφήνοντας απλήρωτους τους παίκτες οι οποίοι απειλούσαν με αποχή.

«Είναι αλήθεια ότι στην ΑΕΚ αργούν λίγο οφειλές, όπως και σε πολλές άλλες ομάδες. Είναι κατανοητό. Δεν έχουμε ένδειξη ότι θα χάσει τα χρήματά του ο παίκτης. Δεν υπάρχει λόγος προσφυγής. Ο Νάτσο δεν ξεχνά αυτούς που τον βοήθησαν να κάνει βήμα μπροστά στην καριέρα του» θα καθησύχαζε τους φίλους της ΑΕΚ ο εκπρόσωπος του Σκόκο, Παύλος Δάννης, ενώ ένα μήνα με πρωτοβουλία του Πέτρου Παππά, ο Αργεντινός θα πληρωνόταν ώστε να αποφευχθεί η περίπτωση να μείνει ελεύθερος.

Οι φήμες θα αναζωπυρωθούν και πάλι μετά τον αγώνα κόντρα στην Έβερτον όταν ο Ντούσαν Μπάγεβιτς θα αφήσει εκτός ενδεκάδας τον Σκόκο, κάτι που θα εκληφθεί από την πλευρά του ποδοσφαιριστή ως στέρηση της δυνατότητας να δουν «ευρωπαϊκά» μάτια.

«Δεν ξέρει το σκορ την ώρα του αγώνα»!

Ο λόγος δεν θα είναι άλλος από τις κακές και τεταμένες σχέσεις που φερόταν να έχει με τον Σέρβο τεχνικό. Ο Σκόκο δεν θα κατηγορήσει ποτέ δημοσίως τον Μπάγεβιτς, ακόμα και όταν αυτός προσπαθούσε να δείξει ποιος είναι το αφεντικό, κάνοντας τον Σκόκο αλλαγή στο 39’ κόντρα στον Άρη τον Δεκέμβριο του 2008.

Λίγες μέρες μετά ο Σκόκο μετά από συνάντηση με τον προπονητή του θα δήλωνε πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στις σχέσεις τους, για να ρίξει όμως λάδι στη φωτιά ο εκπρόσωπος του μετά από δηλώσεις του Μπάγεβιτς περί έλλειψης ποιότητας που παρερμηνεύτηκαν.
«Εάν ο Σκόκο δεν θεωρείται ποιοτικός επιθετικός παίκτης για την ΑΕΚ, αν και θα ήθελα να σας παραπέμψω στον τελικό κυπέλλου ΑΕΚ-Ολυμπιακός, όταν προπονητές και παράγοντες από άλλες ομάδες σε Ελλάδα και εξωτερικό τον χαρακτήρισαν εξαιρετικό και ποιοτικό παίκτη, τότε θα ήθελα η ΑΕΚ να μας ενημερώσει για το τι μέλλει γενέσθαι, μια και ο Σκόκο είναι περιουσιακό της στοιχείο» θα τονίσει ο μάνατζερ του Σκόκο. Ο τελευταίος θα απάνταγε στα σενάρια με την εμφάνισή του απέναντι στη Βασλούι…

Λέγεται πάντως πως ο Σκόκο δεν τα έβαψε και… μαύρα όταν μετά τον αγώνα κόντρα στην Ξάνθη το 2009, ο Μπάγεβιτς ανακοίνωνε στα αποδυτήρια την αποχώρησή του… Νωρίτερα ο Σέρβος φέρεται να τον είχε φωτογραφήσει ως έναν από τους πέντε αδιάφορους μετά τον αποκλεισμό στο Κύπελλο από τον Θρασύβουλο (είχε μπει αλλαγή στο 53΄), ενώ σε κοντινούς του ανθρώπους λέγεται πως είχε πει σχετικά με τον Σκόκο:
«Έχω την υποψία πως δεν ξέρει το σκορ την ώρα του αγώνα, πως σκέφτεται κάτι άλλο μονίμως»…

Στα χέρια με Τζιμπούρ!

Ο Μπάγεβιτς δεν ήταν ο μόνος με τον οποίο είχε προβλήματα ο Σκόκο. Σε μια προπόνηση παραμονές ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και ενώ το κλίμα ήταν βαρύ αφού η ΑΕΚ είχε βγει εκτός πρωταθλήματος, μια συνηθισμένη κουβέντα ισπανόφωνου («hijo de puta»), ήταν αρκετή να ανάψει τα αίματα. Ο πάντα θερμόαιμος Ραφίκ Τζιμπούρ  πρόλαβε με κουτουλιά να σπάσει τη μύτη του Σκόκο πριν η παρέμβαση των υπόλοιπων παικτών κατευνάσει τα πνεύματα.

Τελικά και οι δυο τη γλύτωσαν με πρόστιμο, ενώ στο ντέρμπι που ακολούθησε αμφότεροι ήταν σκιά του καλού τους εαυτού.

«Σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει πρόβλημα στη συνεργασία με τον Τζιμπούρ. Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω εγώ ποτέ κάτι που θα έβλαπτε την ομάδα στο γήπεδο, όπως για παράδειγμα να μην του δώσω πάσα. Ούτε πιστεύω πως ο Τζιμπούρ θα έκανε κάτι τέτοιο. Ό,τι έγινε το αφήνουμε στην άκρη, είναι παρελθόν και δεν θα αφήσουμε τίποτα να βλάψει την ΑΕΚ», θα πει αργότερα ο Σκόκο και αφού οι σχέσεις των δύο παικτών θα έχουν αποκατασταθεί, τουλάχιστον εντός γηπέδου.

«Ποτέ στον Ολυμπιακό»!

Η δήλωση του προέδρου της ΑΕΚ, Σταύρου Αδαμίδη ότι δεν έχει πρόβλημα να πουλήσει τον Σκόκο σε ελληνική ομάδα θα δίνει μόνιμα τροφή για μεταγραφολογίες στις οποίες συχνά πυκνά θα πρωταγωνιστεί και ο Ολυμπιακός. Ο ίδιος ο Σκόκο όμως θα διαψεύδει κατηγορηματικά οποιοδήποτε σενάριο μεταγραφής του στους «ερυθρόλευκους».

«Δεν υπάρχει περίπτωση να πάω στον μεγαλύτερο αντίπαλο της ΑΕΚ που είναι ο Ολυμπιακός», τόνιζε ο Σκόκο, έχοντας πάντα στο μυαλό του την εκδίκηση για τον χαμένο τελικό Κυπέλλου του 2009 όταν μόνος του γύρισε το παιχνίδι με δυο σπάνιας ομορφιάς γκολ πριν ισοφαρίσει ο Ντάρμπισαϊρ και τελικά χάσει η ΑΕΚ το τρόπαιο στα πέναλτι.
Μια εκδίκηση που πήρε τελικά τον Γενάρη του 2009 όταν με δύο προσωπικά γκολ  (το ένα με απευθείας φάουλ λίγο μετά το κέντρο!)οδηγούσε την ΑΕΚ σε «διπλό» επί του Ολυμπιακού μετά από σχεδόν μια εξαετία!

Πριν από το παιχνίδι, μισά δημοσιεύματα τον είχαν ντύσει στα «ερυθρόλευκα» και τα άλλα μισά στα «πράσινα».  Ο Σκόκο όμως  τελικά έπαιξε και πάλι για τα «κιτρινόμαυρα»! Και όταν όλοι τον ήθελαν να ανοίγει την πόρτα της εξόδου, τον Νοέμβριο του 2010, αυτός έβαζε την υπογραφή στην ανανέωση του συμβολαίου του για να συνεχίσει να τα φορά! Η χαμηλή για την αξία του ρήτρα δεν ήταν το αγκάθι που έχει κάθε τριαντάφυλλο, ήταν μια αναγνώριση προς την ομάδα που του πρόσφερε την ευκαιρία να πραγματοποιήσει ένα από τα όνειρά του και να κάνει το άλμα στην Ευρώπη…

«Νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω μέσα απ' την καρδιά μου τον κόσμο της ΑΕΚ για τη στήριξη που μου έδειξε στο διάστημα παραμονής μου στην ομάδα. Θέλω να ξέρουν ότι εάν ποτέ επιστρέψω στην Ελλάδα θα το κάνω μόνο για να παίξω και πάλι στην ΑΕΚ. Ήθελα απ' την πρώτη στιγμή να βοηθήσω την ΑΕΚ, ακόμα και με την αποχώρησή μου απ' την ομάδα. Γι' αυτό, όπως ξέρετε δεν έφυγα ελεύθερος, αλλά αντίθετα η ΑΕΚ είχε σημαντικά οικονομικά οφέλη από τη μεταγραφή μου», θα πει ο ίδιος…

Ούτε ο θάνατος…

Σκέφτηκε την ομάδα που ενώ και δυόμιση χρόνια δεν αγωνιζόταν στη θέση του (δεύτερος επιθετικός ή πίσω τους στον άξονα) αλλά «εξορισμένος» δεξιά και αριστερά, δεν έκανε το παραμικρό παράπονο, παρά αρκέστηκε να δηλώσει μετά την εκπληκτική του εμφάνιση με τον ΠΑΟΚ (4-0) φέτος:

«Έπαιξα μετά από 2,5 χρόνια στην θέση μου»…

Όπως και τότε που πάλευε να μαζέψει τα κομμάτια του και να συμβιβαστεί με τα νέα δεδομένα που του επέβαλλε το σκληρό και άδικο πρόσωπο της ζωής. Στις 13 Οκτωβρίου του 2009 μέσω ενός τηλεφωνήματος αργά τη νύχτα, μάθαινε για το θάνατο θείας και της αγαπημένης του γιαγιάς σε τροχαίο. Ο πατέρας του που οδηγούσε ήταν ο μόνος διασωθέντας. Επέλεξε όμως να μην ταξιδέψει στην πατρίδα του και λίγες μέρες μετά με ένα γκολ και μία ασίστ ήταν ο κορυφαίος του γηπέδου κόντρα στον Πανθρακικό…

«Είναι δύσκολο πολύ για μένα, αλλά το ποδόσφαιρο μου αρέσει πολύ... Όταν πάω στην Αργεντινή θα στηρίξω την οικογένειά μου», θα πει κατά τη διάρκεια της βράβευσής του.

Μετά το τέρμα που πέτυχε τότε, ύψωσε το δάκτυλο στον ουρανό και λύγισε…

Καλοκαίρι των λυγμών…

Όπως λύγισε και στον φετινό τελικό Κυπέλλου που αναγκάστηκε να αποχωρήσει αλλαγή μόλις στο 21’. Μόνο που τώρα, μιάμιση σχεδόν ώρα αργότερα, στον ουρανό του ΟΑΚΑ ύψωνε ένα τρόπαιο.

Η λάμψη του αντανακλούσε μια δικαίωση, έστω και στο λυκαυγές της καριέρας του με τον Δικέφαλο στο στήθος…

Κι ύστερα ήρθε ένα από εκείνα τα γνωστά «κιτρινόμαυρα» καλοκαίρια των λυγμών και οι Άραβες έστρωσαν έναν δρόμο με πετροδόλαρα από την Αθήνα μέχρι τα Εμιράτα… Και ο Σκόκο τον διάβηκε…

Στιγμές…

Η αλήθεια είναι ότι η ΑΕΚ τη στιγμή που της συστήθηκε ο Σκόκο δεν πατούσε καλά στα πόδια της για να τον βοηθήσει να πατήσει καλύτερα στα δικά του και η μεγάλη ευρωπαϊκή μεταγραφή δεν ήρθε ποτέ. Το αν η εξωτική Αλ Αΐν αποτελέσει γι αυτόν νεκροταφείο ονείρων αι ελπίδων, κανείς δεν το ξέρει. Το μόνο σίγουρο είναι πως και εκεί θα υπηρετεί τον ρομαντισμό του ποδοσφαίρου και θα συνεχίζει να εκτίθεται στο κοινό του που θα τον λατρέψει σαν θεότητα. Θα εκτίθεται όπως προστάζει η καρδιά ενός πραγματικού αρτίστα και θα αποτυπώνει στο μυαλό όλων στιγμές.

Στιγμές που όπως και στην Ελλάδα, έσβησαν λίγο από την ακόρεστη δίψα όσων δεν μπορούν να γιατρευτούν από το βαθύτερο υπόστρωμα του βίου, την παιδική ηλικία. Γιατί το ποδόσφαιρο στη σύλληψή του δεν είναι τόσο άθλημα, αλλά παιχνίδι… Και ποιος μπορεί να αντισταθεί σε ένα παιχνίδι; Σίγουρα ο στυγνός ορθολογιστής που θα βγάλει τη ζυγαριά για να μετρήσει γκολ, νίκες, τίτλους… Οι υπόλοιποι, οι εραστές της μπάλας που θέλουμε να παραμείνουμε παιδιά, με τα αχόρταγα μάτια παραπονεμένα, θα αναπολούμε τον Σκόκο ζητιανεύοντας για το μη σκηνοθετημένο, τη στιγμή… Μια «υδραυλική» ντρίπλα, ένα σλάλομ, ένα φάουλ στο παραθυράκι, ένα ασύλληπτο σουτ από τα 35 μέτρα θα μας καταδιώκουν και θα θέλουμε να τα ξαναζήσουμε.

Και πόσω μάλλον εκείνοι που περισσότερο από όλους αισθάνονται παιδί. Παιδί, όπως αισθανόταν ο Σκόκο κάθε που πάταγε χορτάρι. Το ίδιο παιδί που γυρνούσε σπίτι από τις αλάνες του Ούγιες με τα γόνατα ματωμένα… Τότε που δεν τον ένοιαζε πόσο είναι το σκορ…

Όταν το ποδόσφαιρο γίνεται πρόζα με κεραυνοβόλους στίχους: