Η φανέλα με το 13!

Λένε πως το μέλλον ανήκει σε αυτούς που πιστεύουν στην ομορφιά των ονείρων τους και η 6η Μαΐου του 1980 αποτέλεσε το ιδανικότερο εφαλτήριο για τους Έλληνες που ήταν διψασμένοι να δραπετεύσουν από την τραχιά πραγματικότητα, αρχικά να ονειρευτούν και  να ταξιδέψουν νοερά σε έναν κόσμο μαγικό.

Το δικαίωμα, το διαβατήριο τους το είχε δώσει με τα ίδια του τα χέρια ένας Ελληνοαμερικάνος από το Νιου Τζέρσεϊ. Ο Νίκος Γκάλης πραγματοποιούσε την πρώτη του εμφάνιση με την γαλανόλευκη εναντίον της Σουηδίας στο Βεβέ της Ελβετίας… Την ίδια ώρα πίσω στη χώρα μας, στην Καστοριά, ένα νεογέννητο αγόρι ερχόταν στον κόσμο και πριν προλάβει καν να σκεφτεί για το μέλλον του, να ονειρευτεί, η Μοίρα συνωμοτούσε με την αληθινή ζωή επιδιδόμενη σε ένα παιχνίδι, στο τέλος του οποίου θα είχε ήδη αποφασίσει γι αυτόν, χωρίς αυτόν.

Το… καλύτερο παιδί

Κανείς τότε δεν είχε φανταστεί πως ο πρωτοεμφανιζόμενος Νίκος Γεωργαλής (όπως είναι το πραγματικό του όνομα) θα άλλαζε την ιστορία του αθλήματος, μυώντας και κατηχώντας έναν ολόκληρο λαό στο άθλημα της πορτοκαλί μπάλας, όπως αποκύημα της πιο νοσηρής φαντασίας ήταν  τότε πως μερικά χρόνια αργότερα ο Δημήτρης Διαμαντίδης θα ανάγκαζε πολλούς να ακροβατήσουν με την ιεροσυλία συγκρίνοντας τον με τον μεγαλύτερο ίσως αθλητή που μας έκανε τη χάρη να αγωνιστεί στα ελληνικά γήπεδα.

Και αν ο ίδιος στη σύγκριση, το πιθανότερο είναι να σκύψει το κεφάλι και να κοκκινίσει, το μόνο σίγουρο είναι πως το «χταπόδι», ο «3D» ή απλά «Μήτσος» είναι ο άξιος συνεχιστής της ιστορίας που άρχισε να γράφεται από τον μεγάλο Νικ, είναι το καλύτερο «τέκνο» του «πατέρα» του ελληνικού μπάσκετ…

27 χρόνια αργότερα ο Διαμαντίδης θα κατακτούσε την πρώτη του Ευρωλίγκα με τον Παναθηναϊκό (MVP μάλιστα και του τελικού κόντρα στην ΤΣΣΚΑ), το τρίτο συνεχόμενο νταμπλ με τις διαβολικές συμπτώσεις να μην σταματούν εκεί. Την ίδια χρονιά (2007) θα ψηφιζόταν ως ο κορυφαίος ευρωπαίος παίκτης της χρονιάς, φιγουράροντας στην καλύτερη πεντάδα της Γηραιάς Αλβιόνας, μαζί με τους Ντιρκ Νοβίτσκι, Παού Γκασόλ, Αντρέι Κιριλένκο και Τόνι Πάρκερ! Είναι ο δεύτερος Έλληνας καλαθοσφαιριστής που κερδίζει αυτή τη διάκριση μετά τον Νίκο Γκάλη το 1987…

Αυτός που…

Βιονικός, ρομπότ με σάρκα και οστά, τέλειο υβρίδιο του σύγχρονου μπασκετμπολίστα, ο αδαμάντινος  χαρακτήρας του είναι αυτός που θα τον υψώσει στο πάνθεον των κορυφαίων. Την κρίσιμη ώρα δεν θα αποποιηθεί των ευθυνών του, τα πόδια του δεν θα λυγίσουν, αλλά σχεδόν πάντα θα καταφέρει να βγάλει εις πέρας την αποστολή του. Αρχηγός, ρολίστας, προπονητής, εμψυχωτής και οπαδός μαζί. Στρατηγός και ταυτόχρονα στρατιώτης, στον αγώνα το μάτι του γυαλίζει, τα ρουθούνια του βγάζουν φλόγες και τα πόδια του φτερά, στο τέλος όμως θα είναι πάντα ο Δημήτρης.

Αυτός που μπορεί να κρίνει μόνος του ένα πρωτάθλημα όπως με εκείνη την απίστευτη τάπα στον Άκερ του Ολυμπιακού τα τελευταία δευτερόλεπτα ή το ανέλπιστο κλέψιμο πάλι κόντρα στον Ολυμπιακό 5’’ πριν το τέλος δίνοντας τη νίκη στην ομάδα του και να φύγει από το γήπεδο με κατεβασμένο το κεφάλι.

Μπορεί να κρίνει έναν αγώνα με σουτ του στην εκπνοή όπως στα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα κόντρα στη Γαλλία στέλνοντας την Εθνική μας στον τελικό, όπου κατέκτησε το δεύτερο ευρωπαϊκό και να μιλήσει για εκείνο που κάποιος άλλος έχει πετύχει νωρίτερα.

Να αναδειχθεί MVP ενός τελικού όπως την Κυριακή στη Βαρκελώνη και να θεωρήσει ότι απλά «έτυχε». Να παραλάβει το βραβείο του καλύτερου αμυντικού στην Ευρωλίγκα για έκτη χρονιά (από τις εφτά που έχει αγωνιστεί συνολικά) και να το παραλάβει με την άνεση που  θα έβγαινε για βόλτα στην αγαπημένη του Καστοριά.

Να πετύχει 13 πόντους σε 75 δευτερόλεπτα σκοράροντας μόνο αυτός από την ομάδα του, όπως σε έναν αγώνα της Ευρωλίγκας κόντρα στην Ολύμπια Λουμπλιάνας και να πιστεύει απλά πως ήταν «μια καλή μέρα στη δουλειά».

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης μπορεί να φλερτάρει με την τελειότητα σε μια αναζήτηση του απόλυτου περφεξιονισμού και να αστοχεί για να μας αποδείξει  ότι δεν είναι Θεός, όπως στο σουτ της τελευταίας στιγμής κόντρα στην Μπαρτσελόνα στον πρώτο αγώνα της προημιτελικής φάσης της φετινής Ευρωλίγκας,  όπου αν του το επέτρεπαν οι διαιτητές, θα κέρδιζε μόνος του το φαβορί της διοργάνωσης μέσα στην έδρα του (έκανε ρεκόρ καριέρας με 26π.), αλλά όντας ταπεινός σε σημείο παρεξήγησης, δεν αναζήτησε ποτέ τα στρας της ψεύτικης δόξας, παρά αντιλήφθηκε με έναν δικό του τρόπο την έννοια  της «Ύβρεως» όπως την αποκαλούσαν οι αρχαίοι Έλληνες…

13…

Το Οnsports σας παρουσιάζει 13 γνωστές και άγνωστες ιστορίες με πρωταγωνιστή τον άνθρωπο που βλέπει το παρκέ ως καμβά έτοιμο να υποδεχθεί ότι μπορεί να κατεβάσει ο διαβολικά ευφάνταστος νους του. Τον άνθρωπο που δεν σταματά να εκπλήσσει τους πάντες όχι μόνο με τις εμπνεύσεις του, αλλά και με τις αντοχές του. 13 ιστορίες, όπως και ο αριθμός της φανέλας του με την οποία δέθηκε τυχαία σύμφωνα με όσα έχει εκμυστηρευτεί ο ίδιος αφού ήταν ο μόνος διαθέσιμος αριθμός όταν μεταγράφηκε στον Ηρακλή (ακόμα ένα παιχνίδι της μοίρας;), που ξεδιπλώνουν πτυχές μιας μεγαλοπρεπούς προσωπικότητας. 13 απαντήσεις για τον άνθρωπο πίσω από τη φανέλα με το νούμερο 13 και τα χρυσοποίκιλτα κεντήματα των έξι αστεριών. Απαντήσεις σαν αυτή που έδωσε στο final four της Βαρκελώνης. Αυτή όμως είναι απλά η συνέχεια της ιστορίας…

1.  «Δεν κάνω για το ΝΒΑ»!

Έχει δηλώσει ευθαρσώς πως δεν έχει τα προσόντα να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του υπέρτατου κριτηρίου για την ολοκλήρωση ενός μπασκετμπολίστα, του ΝΒΑ. Είναι από τους ελάχιστους που δεν έχουν τις προθέσεις να το επιδιώξουν, απογοητεύοντας σύσσωμο σχεδόν φίλαθλο κοινό και ειδικούς που πιστεύουν το αντίθετο.

«Δεν θα πω ότι δεν θέλω να παίξω στο NBA, αλλά το επίπεδο εκεί πέρα είναι πολύ ψηλό. Δεν μπορώ να παίξω στην Αμερική και στο ΝΒΑ γιατί δεν μπορώ να ανταποκριθώ. Ο καθένας όπως αισθάνεται και κρίνει αναλόγως τον εαυτό του. Εγώ αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να παίξω εκεί. Τώρα πως αισθάνεται ο καθένας και πως τα βλέπει κάποιος άλλος είναι θέμα δικό του» ήταν χαρακτηριστικά τα λόγια του για το θέμα. Τι κρίμα που δεν πήγε ποτέ στο ΝΒΑ, τι καλά που δεν πήγε ποτέ στο ΝΒΑ!

2. Αμερική- Καστοριά 30’

Πίσω από αυτές τις λέξεις ωστόσο ίσως να κρύβει επιδέξια τον πραγματικό λόγο. Αυτός δεν είναι άλλος από το γεγονός πως δεν έχει βρεθεί ακόμα τρόπος η απόσταση Αμερική-Καστοριά να γίνει σε 30 λεπτά! Η ιδιαίτερη πατρίδα του αποτελεί και την μεγάλη του αγάπη. Εκεί πέρασε τα πρώτα 19 χρόνια της ζωής του, εκεί έκανε τα πρώτα του όνειρα, εκεί βρίσκεται η οικογένειά του, εκεί ερωτεύτηκε. Τον δρόμο προς την ακριτική πόλη λατρεύει να παίρνει, όποτε ξεκλέβει λίγες ώρες από τις αγωνιστικές υποχρεώσεις του προκειμένου να χαλαρώσει στις καφετέριες της λίμνης, απολαμβάνοντας τη θέα. Ο παιδικός του φίλος θα τον περιμένει πάντα στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» για να πάνε μαζί στο χωριό. Εκεί σαν Δεληκάρης του μπάσκετ, ίσως «εξαφανιστεί» όταν αποσυρθεί από την ενεργό δράση και θα έχει πλέον αποβάλει κάθε άγχος για το αν πίσω από την κλειστή πόρτα των αποδυτηρίων έχουν στήσει καρτέρι δημοσιογράφοι.

3.  Ποδοσφαιριστής!

Στην Καστοριά (της οποίας είναι επίτιμος δημότης και κάτοχος του χρυσού κλειδιού) έκανε και τα πρώτα του δειλά βήματα στον αθλητισμό. Την πρώτη του επαφή με την μπάλα. Μόνο που αυτή είχε άλλο χρώμα από την πορτοκαλί που μας έχει συνηθίσει να διατάζει!

«Όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας μου ξεκίνησα παίζοντας ποδόσφαιρο. Δεν θα έλεγα ότι ήμουν ποδοσφαιρικό ταλέντο, στην ομάδα της γειτονιάς μου έπαιζα», θα εξομολογηθεί ο ίδιος. Ευτυχώς για εμάς και τον ίδιο, τα σωματικά του προσόντα μαγνήτισαν τα βλέμματα κάποιων παραγόντων της ομώνυμης ομάδας μπάσκετ και το διαμάντι δεν χάθηκε ποτέ!

4. Από χομπίστας στη Θεσσαλονίκη!

Στους Γουναράδες εκείνη την περίοδο εργαζόταν ο Κώστας Πιλαφίδης που διέκρινε στο πρόσωπο του νεαρού τότε Διαμαντίδη τον ιδανικό πλέι μέικερ. Τα σωματικά προσόντα, η ευχέρεια στην πάσα και η πολύ καλή αντίληψη του χώρου καθρέφτισαν πάνω του τον άσσο του μέλλοντος.

«Στην αρχή οφείλω να ομολογήσω ότι δεν το είχα σκεφτεί. Απλά διασκέδαζα παίζοντας μπάσκετ. Η αλήθεια είναι ότι δεν καταλάβαινα και πολλά πράγματα, απλά το χαιρόμουν» είχε πει κάποτε σε συνέντευξή του αποκαλύπτοντας πως δεν σκεφτόταν το μπάσκετ επαγγελματικά.

Εκείνη την περίοδο του κόλλησαν και το πρώτο του παρατσούκλι που δεν ήταν άλλο από το Τόνι Κούκοτς. Ο πρώην άσος των Μπουλς μεσουρανούσε εκείνη την περίοδο και παρά το γεγονός πως υπάρχουν διαφορές στο παιχνίδι τους, οι συμπαίκτες του πατώντας στον θαυμασμό του Διαμαντίδη προς τον Κροάτη, τον φώναζαν Κούκοτς. Ο ίδιος πάντως ο άσος του Παναθηναϊκού έχει παραδεχθεί πως θαύμαζε το Γκάλη, αλλά ο παίκτης που του άρεσε περισσότερο ήταν ο Φάνης Χριστοδούλου που ήταν πιο κοντά στο δικό του αγωνιστικό στυλ.

Το πηγαίο ταλέντο του ωστόσο ήταν αδύνατον να εγκλωβιστεί στα στενά σύνορα της πόλης του και δεν άργησε η ώρα που θα έκανε το μεγάλο άλμα. Το 1999 ο Παρασκευάς Μουρατίδης  θα τον προέτρεπε να υπογράψει στον Ηρακλή και κάπου θα καταλάβαινε και ο ίδιος πως η «σπυριάρα» θα γινόταν η προέκταση του χεριού του για το υπόλοιπο της ζωής του. «Υπέγραψα στον Ηρακλή όταν ήμουν 19 χρονών. Τότε ήταν που άρχισα να πιστεύω ότι θα μπορούσα να κάνω καριέρα παίζοντας μπάσκετ».

Η προσαρμογή του στη μεγάλη πόλη δεν θα είναι και τόσο εύκολη, ωστόσο ο ομφάλιος λώρος από τον οποίο τρεφόταν με αγνές συμβουλές και ανιδιοτελή δεν θα κοπεί ποτέ, βοηθώντας τον να υλοποιήσει τα όνειρά του. Οι γονείς του, Θωμάς και Μαίρη είναι γι αυτόν οι πολυτιμότεροι άνθρωποι στον κόσμο γι αυτό και στο δεξί του χέρι έχει τατουάζ με αρχικά τους στα ιαπωνικά. «Ποτέ δεν μου έβαλε εμπόδια η οικογένειά μου. Πάντα με ενθάρρυνε. Είχαν δει πόσο πολύ πάθος είχα για το μπάσκετ. Και όπως κάθε παιδί οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γονείς μου. Ίσως τώρα να είναι και η κατάλληλη στιγμή για να τους το πω»

5.  Βάσανο το παρκάρισμα!

Δυστυχώς η οικογένειά του δεν μπορούσε να τον βοηθήσει και στο παρκάρισμα! Στα πρώτα του χρόνια στη Θεσσαλονίκη ο Ηρακλής του είχε νοικιάσει ένα μικρό διαμέρισμα στην οδό Καυταντζόγλου. Από εκεί πήγαινε πολλές φορές στο Ιβανώφειο για προπόνηση τα πόδια ή τον έπαιρναν συμπαίκτες του αφού δεν είχε καν δίπλωμα. Δεν άργησε όμως ο καιρός που θα σταματούσε να «υποχρεωνόταν» και θα αγόραζε το πρώτο του αμάξι. Η πρώτη του επιλογή μάλιστα ήταν τζιπ, τόσο μεγάλο που δύσκολα το έφερνε βόλτα. Ειδικά στο παρκάρισμα! Φημολογείται ότι στηνόταν ολόκληρη επιχείρηση στο Ιβανώφειο για να παρκάρει ή να ξεπαρκάρει ο Διαμαντίδης! Με ή χωρίς αυτοκίνητο πάντως κάθε μεσημέρι και βράδυ στη Θεσσαλονίκη θα επισκεπτόταν το εστιατόριο «Καλύβια» στη λεωφόρο Στρατού για να απολαύσει το αγαπημένο του γεύμα. Συνήθως μακαρόνια και κοτόπουλο.

6.  Πρώτη φορά… πρώτες φιλίες

Στη Θεσσαλονίκη και τον Ηρακλή έπαιξε για πρώτη φορά στην Α1, έκανε το πρώτο του ευρωπαϊκό ταξίδι για τις υποχρεώσεις της ομάδας, έκανε και τις πρώτες του πολύ δυνατές φιλίες στον χώρο. Από την πρώτη στιγμή κόλλησε με τον Λάζαρο Παπαδόπουλο μαζί με τον οποίο και τον εκπρόσωπό του, Θόδωρο Φιλιούδη έκανε αμέσως μετά το τέλος της χρονιάς 2003-04 όπου βρήκε τον Ηρακλή στην τρίτη θέση  υπερατλαντικό ταξίδι στην Κούβα πριν γυρίσει για την προετοιμασία της Εθνικής και την υπογραφή του συμβολαίου του με τον Παναθηναϊκό. Στον «Γηραιό» γνώρισε και τον Νίκο Χατζηβρέττα με τον οποίο συνδέεται από τότε με πολύ δυνατή φιλία. Η σχέση και των τριών στηρίζεται πάνω από όλα στο χιούμορ και τον χαβαλέ. Όταν είχαν επιστρέψει μάλιστα οι τρεις τους στη Θεσσαλονίκη με το χρυσό από το Ευρωμπάσκετ της Σερβία, στο αεροδρόμιο τους περίμενε ο μάνατζέρ του. «Ο δικός σου (σ.σ. Παπαδόπουλος) που νομίζει ότι είναι όμορφος, ήθελε να πάει με σαγιονάρες στο Μαξίμου» ήταν η πρώτη ατάκα του Μήτσου!

7.  Αυτός ο… πως τον λένε;

Στην Αθήνα και τον Παναθηναϊκό κατηφόρισε το 2004  χωρίς πολλές διαπραγματεύσεις, αφού οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι όχι μόνο είχαν μάθει καλά το όνομά του αλλά τον ήθελαν στο «τριφύλλι». Και όταν θέλουν κάτι έχουν τον τρόπο τους. Τρία χρόνια νωρίτερα στις διαπραγματεύσεις του Παναθηναϊκού με τον Ηρακλή για την αγορά του Λάζαρου Παπαδόπουλου, ο πρόεδρος Εμφιετζόγλου πρότεινε στους Γιαννακόπουλους να πάρουν «πακέτο» και τον Δημήτρη Διαμαντίδη σχεδόν τζάμπα (με επιπλέον 50.000 ευρώ). Το 2001 όμως ο Διαμαντίδης, όπως σχεδόν σε όλη την μπασκετική Ελλάδα ήταν άγνωστος.

«Ρε παιδιά, μας δίνουν με 50.000 κι έναν πιτσιρικά. Διαμαντάτος, Διαμαντάκης, κάπως έτσι. Είναι καλός αυτός;» αναρωτήθηκε τότε μεγαλόφωνα ο αντιπρόεδρος του Παναθηναϊκού. «Αξίζει να τον πάρουμε»; Και όταν, από τις… απαντήσεις στη –ρητορική- ερώτηση έγινε αντιληπτό πόσων καρατίων ακατέργαστο διαμάντι μπορούσε να ντυθεί στα πράσινα και μάλιστα σε τιμή ευκαιρίας, έγινε η πρώτη απόπειρα για να ολοκληρωθεί η μεταγραφή. Μετά από τις αντιδράσεις των οπαδών του Ηρακλή, όμως, το θέμα δεν προχώρησε. Το καλοκαίρι του 2004 όμως τίποτα πια δεν μπορούσε να σταθεί εμπόδιο. Φυσικά ούτε και η πρόταση του Ολυμπιακού! Με τους Γιαννακόπουλους να είναι έτοιμοι να του προσφέρουν γη και ύδωρ προκειμένου να πραγματοποιήσουν τη μοναδική επιθυμία του Ομπράντοβιτς, ο 24χρονος τότε άσος, το μόνο που ζήτησε ήταν ένα αυτοκίνητο Μίνι Κούπερ, ώστε να έχει το κεφάλι του ήσυχο και να είναι και στο παρκάρισμα άρχοντας!

«Δεν ξέρω ποια θα ήταν η εξέλιξή μου, ξέρω όμως ότι δεν το μετάνιωσα ποτέ».

«Όταν πρέπει να πάρεις μια απόφαση καριέρας, αξιολογείς όλα τα δεδομένα. Ο Παναθηναϊκός είχε όλα όσα ήθελα. Διοίκηση, εξαιρετικό προπονητή, πολύ καλούς παίκτες και κόσμο. Όλοι με δέχτηκαν ζεστά, με βοήθησαν να προσαρμοστώ και συνεχίζω» θα πει αργότερα για την επιλογή του να υπογράψει με τους «πράσινους»

8. Aς είναι καλά η Δήμητρα!

Με το που έφθασε στην Αθήνα ο Καστοριανός άσος εμφάνισε προβλήματα προσαρμογής, όμως στον Παναθηναϊκό αντάμωσε και πάλι με τον Νίκο Χατζηβρέττα. Ο Χατζηβρέττας αποτέλεσε το στήριγμά του με αποτέλεσμα το άγχος και οι φοβίες του Διαμαντίδη να ξεπεραστούν γρήγορα. Μαζί συνήθιζαν να πηγαινοέρχονται στις προπονήσεις και στους αγώνες, να ταξιδεύουν στα ρεπό που είχαν από τον Ομπράντοβιτς, ακόμα και να περνούν τις διακοπές τους. Κολλητοί οι ίδιοι, κολλητά και τα σπίτια τους, ο Μήτσος αισθανόταν τυχερός, όχι μόνο γιατί υπήρχε ο συμπαίκτης του, αλλά και η Δήμητρα! Η γυναίκα του Χατζηβρέττα μαγείρευε πολύ ωραία και συνήθως για τέσσερα άτομα (την οικογένεια Χατζηβρέττα και τον «Μήτσο»)!

9.  Ωτοασπίδες!

Όταν το ταξίδι σε μια ομάδα αποτελεί ρουτίνα, όπως στον Παναθηναϊκό, τότε ο συγκάτοικός σου έχει πολλά να πει. Ειδικά αν τον αναγκάζεις να κλείνει τα αυτιά του για αρκετές ώρες! Δημήτρης Διαμαντίδης και Κώστας Τσαρτσαρής υπήρξαν συγκάτοικοι στα ταξίδια τόσο με την Εθνική, όσο και με τον Παναθηναϊκό, με τον φόργουορντ του «τριφυλλιού» να τρέφει ιδιαίτερη αδυναμία στον «Μήτσο». Μπορεί όσο παίζει μπάσκετ ο Διαμαντίδης, να ποντάρει σε αυτόν τα λεφτά του για τον πολυτιμότερο παίκτη του πρωταθλήματος, αλλά και όσο κοιμούνται στο ίδιο δωμάτιο, ο Τσαρτσαρής θα πρέπει να φοράει ωτοασπίδες (όπως στο Ευρωμπάσκετ του 2005) αφού σύμφωνα με τον Τσαρτσαρή, ο συγκάτοικός του ροχαλίζει έντονα!

10.  «Τι να πούμε για μένα;»

Όσοι τον γνωρίζουν μιλούν για το πιο σεμνό και ταπεινό παιδί που έχουν συναντήσει. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης έχει μάθει να υποτάσσει το αδιαπραγμάτευτο ταλέντο του στην ομάδα. Στις δηλώσεις του δεν αλλάζει ρότα και παραμένει κάτι παραπάνω από προσγειωμένος…

Χαμηλώνει το βλέμμα και απαντάει: «Καλύτερα να μην μιλήσουμε για μένα. Τί να πούμε για μένα…; Η μετριοφροσύνη του πολλές φορές υπερβαίνει τα όρια…

«Έκανα τα σουτ και μπήκανε. Δεν έγινε και τίποτα» θα πει μετά από ένα τελικό όπου σκότωσε τον Ολυμπιακό με συνεχόμενα τρίποντα. Λες και έπαιζε στην διαφήμιση της wind που με τόσο κόπο έπεισε ο Θοδωρής Παπαλουκάς να συμμετάσχει. Ο Διαμαντίδης αρχικά είχε απορρίψει την πρόταση και μόνο όταν ο άσος του Ολυμπιακού τον προέτρεψε να πάρει τα λεφτά και να τα δώσει στην οικογένειά του άλλαξε γνώμη.

Δεν θέλει να τον εκθειάζουν και ούτε καν να ακούει τα παρατσούκλια που κατά καιρούς του κολλάνε. Θεωρεί πως είναι υποτιμητικό για τους συμπαίκτες του, τον προσβάλουν αφού μειώνουν την προσπάθεια και τη συμβολή τους.

«Δεν θέλω να μιλήσω για εμένα. Το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα. Το έχω ξαναπεί και στο παρελθόν… Είναι πέντε παίκτες στο παρκέ και επτά στον πάγκο και όλοι έχουμε τον ρόλο μας. Ακόμη και αν κάποιος δεν σκοράρει κάνει σπουδαία δουλειά στη άμυνα, στα ριμπάουντ, στις ασίστ στα πάντα… Οπότε είναι ομαδικό θέμα, δεν αφορά έναν παίκτη» είπε και μετά από τα κολακευτικά σχόλια που άκουσε στη Βαρκελώνη από προπονητές, συμπαίκτες και αντιπάλους.

Προκειμένου να ντριμπλάρει τα εγκωμιαστικά σχόλια, φθάνει ακόμα και στο σημείο του αυτοσαρκασμού… Ο Αμερικανός προπονητής πριν τον ημιτελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος της Ιαπωνίας τον Αύγουστο του 2006 όπου η Εθνική αναμετρήθηκε με τις ΗΠΑ είχε πει πως ο Διαμαντίδης ήταν ο καλύτερος σουτέρ μας… «Λάθος σκάουτινγκ έχουν κάνει», απαντούσε ο «Μήτσος»  που φανερά «ξαλαφρωμένος» έλεγε μετά το ματς με τη Γαλλία την ίδια χρονιά…. «Ευτυχώς σήμερα δεν είχε βάλτο αγόρι μου» (σ.σ. από την περιγραφή του Βασίλη Σκουντή στο Ευρωμπάσκετ του 2005).

Δείγμα του ευγενικού και συνεσταλμένου χαρακτήρα του, στο final four της Μόσχας- το πρώτο της καριέρας του-ρωτούσε τους παράγοντες του Παναθηναϊκού αν μπορεί να πάρει ένα κουτάκι Κόκα- Κόλα για να του απαντήσει  ο γενικός διευθυντής της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, Τάσο Στεφάνου: «Όχι μια, πάρε όλο το καφάσι»!

Ο Διαμαντίδης έχει μάθει να εκτιμά αυτά που του έχει προσφέρει η ζωή έχοντας θυσιάσει πρώτα κόπο και ιδρώτα. Έχει αξίες και θέτει τις αρχές του πάνω από τη δόξα και το χρήμα. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα δεν θα μπορούσε να υπάρξει από το περιστατικό  στην πρόσφατη ανανέωση του συμβολαίου του. Οι αδερφοί Γιαννακόπολοι όπως συνηθίζουν άλλωστε, επέμεναν μετά τη συμφωνία να του κάνουν δώρο ένα καινούριο αυτοκίνητο ή σπίτι. Εκείνος αρνιόταν πεισματικά, απαντώντας : «Όχι ευχαριστώ, είμαι καλά»…

11. Ευαισθησίες…

Με τη στάση του εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων ο Διαμαντίδης έχει κερδίσει τον σεβασμό φίλων και αντιπάλων, ενώ σε πολλές περιπτώσεις έχει δείξει και τις ευαισθησίες του. Το 2003 αρνήθηκε να φύγει από τον Ηρακλή που μαστιζόταν από οικονομικά προβλήματα και έμεινε μαζί με τον Λάζαρο Παπαδόπουλο, νεαρούς παίκτες και τον Λευτέρη Κακιούση στον πάγκο, να παλεύουν κόντρα στις αντιξοότητες. Το τέλος της χρονιάς έβρισκε τους Θεσσαλονικείς στην τρίτη θέση. Λέγεται πως αυτός και ο Λάζος δάνειζαν καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς σε απλήρωτους νεαρούς παίκτες, ενώ γνωστή είναι η φιλανθρωπική του δράση και το κοινωνικό του έργο και μετά την μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό, όταν και ανέλαβε αξιέπαινες πρωτοβουλίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρόγραμμα που συμμετείχε με τον Θοδωρή Παπαλουκά βάσει του οποίου εξασφάλιζαν χρήματα σε οργανώσεις, αναλόγως με τα καλάθια που πετύχαιναν στους αγώνες τους.

Η επιλογή του ήταν να δοθούν τα χρήματα στον νομαρχιακό σύλλογο ατόμων με ειδικές ανάγκες Καστοριάς…

12. Ο Ιωαννίδης και το «λαβωμένο» αντίο

Στις 15 Ιανουαρίου του 2002 φόρεσε για πρώτη φορά την φανέλα με το εθνόσημο. Την ευκαιρία του την έδωσε πριν καν γίνει σταρ στον Ηρακλή, την περίοδο μάλιστα που οι στρατιωτικές του υποχρεώσεις και κάποιες κακές εμφανίσεις τον είχαν αφήσει πίσω, ένας άνθρωπος που έχει κατηγορηθεί για τις εμμονές του σε παίκτες. Ο Γιάννης Ιωαννίδης πίστευε πολύ σε αυτόν και τον πίεζε να δουλέψει πάνω στο σουτ, βάζοντάς τον παράλληλα να σουτάρει συνέχεια βολές. Υποστήριζε πως όταν φτιάξει το σουτ του θα είναι ασταμάτητος παίκτης.

Το καλοκαίρι του 2009 ήταν η πρώτη φορά που υποχρεώθηκε να μείνει μακριά από την Εθνική. Αποφάσισε να χειρουργηθεί στους κοιλιακούς αμέσως μετά τη λήξη του πρωταθλήματος, για να προλάβει το Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας, ωστόσο το σώμα του δεν υπάκουσε στην καρδιά και τα χρονικά περιθώρια. «Ελπίζω και εύχομαι στην επόμενη υποχρέωση της Εθνικής να είμαι υγιής και να ανταποκριθώ στο κάλεσμα της», κατέληγε η ανακοίνωση με την οποία γνωστοποιούσε τον κόσμο για την απουσία του και τον Σεπτέμβρη φορούσε και πάλι τη γαλανόλευκη φανέλα στο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας.  Εκεί κόντρα στους Ισπανούς έδωσε την τελευταία του παράσταση και κόντρα στη λογική του σύγχρονου μπάσκετ, λίγο έλειψε να τους νικήσει μόνος του.

Ο Βιονικός άνθρωπος θα υπέκυπτε στους Δρακόντειους νόμους της φύσης και θα ανακοίνωνε την απόφασή του να μην συμμετάσχει ξανά στην Εθνική, σαφώς επηρεασμένος από τον τραυματισμό του κατά τη διάρκεια της σεζόν. Η ψυχολογία του ήταν λαβωμένη όπως και το σώμα του. Άνθρωπος που δεν εξωτερίκευε τα συναισθήματά του, έπνιγε μέσα του τους πόνους κάθε φορά που μια θλάση τον έφερνε πίσω , ενώ μόλις είχε κάνει ένα βήμα μπροστά (ξεπερνώντας έναν τραυματισμό). Για τον Δημήτρη Διαμαντίδη που είχε μάθει να φωνάζει πάντα παρών, ισοδυναμούσε με αργό θάνατο να μένει στον πάγκο με πολιτικά. Η θυσία της Εθνικής ήταν η μόνη λύση…

Αποχωρούσε από την Εθνική έχοντας ήσυχη τη συνείδησή του απέναντι στον ελληνικό λαό, έχοντας δώσει ψυχή και καρδιά για μια ομάδα που υπηρέτησε όσο λίγοι. Και στον τελευταίο του «χορό», κόντρα στην Ισπανία, έφυγε όπως του άρμοζε, έστω κι αν η πολυπόθητη πρόκριση δεν ήρθε ποτέ…

«Δόξα τω Θεώ ήμασταν τυχεροί που φέραμε επιτυχίες με το εθνόσημο. Είναι σημαντικό αυτό, είναι απίστευτο συναίσθημα. Κάθε κύκλος τελειώνει, για μένα τελείωσε, είμαι ευτυχισμένος που έζησα αυτό και συνεχίζουμε. Κάποια πράγματα αρχίζουν και τελειώνουν. Για μένα τελείωσε εδώ πέρα. Είμαι πολύ ευτυχισμένος που έζησα όλα αυτά, επιτυχίες και αποτυχίες, αλλά υπερισχύουν οι επιτυχίες. Είμαι χαρούμενος που έζησα όλα αυτά με τα παιδιά. Είναι πολλές οι στιγμές. Ό, τι κατακτήσαμε το Ευρωπαϊκό. Δεν φαντάζεστε τι χαρά παίρνουμε εμείς και ο κόσμος. Είναι σημαντικό αυτό, και την επόμενη χρονιά βγήκαμε δεύτεροι στον κόσμο. Μετά ήρθαν και άλλες διακρίσεις, μπορούμε να βρούμε πολλές στιγμές» θα δηλώσει για την απόφασή του.

Μόνο του παράπονο η ήττα στον τελικό του Μουντομπάσετ της Ιαπωνίας από την Ισπανία. Ο μοναδικός αγώνας που θα ήθελε να ξαναπαίξει, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος στο παρελθόν και δεν θα τον πείραζε αν η ομάδα έχανε ξανά, απλά με διαφορετικό τρόπο…

13. Αρχηγός!

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης αποφάσισε να φύγει από την Εθνική για να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στον Παναθηναϊκό. Σαν αρχηγός!

Στην αρχή της χρονιάς, ο Διαμαντίδης μετά από πέντε χρόνια στον Παναθηναϊκό, έπαιρνε το περιβραχιόνιο του αρχηγού από την ζωντανή ιστορία της ομάδας, Φραγκίσκο Αλβέρτη και τη βραδιά της 24ης Φεβρουαρίου του 2009 στον δέκατο τελικό της καριέρας του σήκωνε στον ουρανό του Ελληνικού, το κύπελλο Ελλάδος. Αλλά όχι μόνος. Ζήτησε από τον «Φράγκι» να το σηκώσουν μαζί, όπως και στο Βερολίνο, όπως και προχθές στη Βαρκελώνη από τον Τσαρτσαρή και τον Μπατίστ.

«Δεν ήταν ο προηγούμενος αρχηγός, είναι και θα είναι ο αρχηγός του Παναθηναϊκού», έλεγε αργότερα για τον Αλβέρτη που όχι μόνο ζητούσε από τον κόσμο να αποθεώσει τον Διαμαντίδη, αλλά έκανε τον μαέστρο απαιτώντας να ανεβούν τα ντεσιμπέλ.

«Ο Δημήτρης έχει σπάνια ηγετικά χαρακτηριστικά μέσα στο γήπεδο, είναι παίκτης γεννημένος νικητής και έχει την αγωνιστική προσωπικότητα που απαιτεί ο ρόλος του αρχηγού»  ήταν τα λόγια του για τον διάδοχό του.

Και η συνέχεια της ιστορίας…

Κάποτε το ΝΒΑ είχε βρει στη μορφή του Τζέρι Γουέστ, τον ιδανικό μπασκετμπολίστα να φιγουράρει στο σήμα της διοργάνωσης. Αν η Ευρωλίγκα ψάχνει κάτι αντίστοιχο θα μπορούσε κάλλιστα να το βρει στο πρόσωπό του Δημήτρη Διαμαντίδη αν και ο ίδιος που μετά βίας δέχεται κομπλιμέντα, θα αρνιόταν πεισματικά.

Ο διεθνής άσος απέδειξε ένας κούκος ήταν τελικά αρκετός όχι μόνο για να φέρει την άνοιξη, τον Παναθηναϊκό στην Ευρώπη, αλλά να τον στέψει και πάλι βασιλιά της Ευρώπης.

Την ώρα που οι αντίπαλοι του Παναθηναϊκού έμοιαζαν με κουτοπόνηρους σφετεριστές που πάσχιζαν με μηχανορραφίες και παγαποντιές να ρίξουν το νόμιμο διάδοχο από το θρόνο και τα δηλητηριώδη βέλη με τα οποία διεκδίκησαν το στέμμα εξαντλήθηκαν, ο Διαμαντίδης τους υποχρέωσε να υποκλιθούν στον νέο, αλλά όχι και τόσο νέο βασιλιά…

Να του ανοίξουν τον δρόμο με τα σπαθιά υψωμένα στον αέρα, επιστέγασμα μιας λαμπρής καριέρας …

Η σφεντόνα είχε πια ξεμείνει από πέτρες και τους άφηνε γυμνούς απέναντι στον αμείλικτο Γολιάθ. Έναν Γολιάθ που έχει στις τάξεις του τον πιο ολοκληρωμένο Έλληνα μπασκετμπολίστα.

Έναν πρωτεργάτη σκαπανέα, έναν προστάτη φύλακα άγγελο που όταν ο Παναθηναϊκός έβαλε συντελεστή δυσκολίας για να δει πως μπορεί να χάσει, φρόντισε να διορθώσει ιδίοις χερσί τα τρία απανωτά λάθη των συμπαικτών του στο 69-64. Η πάσα του Διαμαντιδη στον Μπατίστ ήταν έτοιμο καλάθι και μαχαιριά στην καρδιά της Μακάμπι που ζούσε με τεχνητές αναπνοές , ενώ το κλέψιμό του αμέσως μετά αποτελείωσε τη δουλειά.

Ο Διαμαντίδης έδωσε ακόμα ένα σάλτο και χάθηκε στην αγκαλιά του Ομπράντοβιτς…