Ο άνθρωπος που ξεγέλασε τη Mοίρα…(vd)

Το βράδυ της 30ης Απριλίου έμελλε να σπάσει μια αδιόρατη «κατάρα». Μια ποδοσφαιρική αδικία που χρόνος και τύχη συνωμοτώντας ξεδιάντροπα, έτρεφαν για σχεδόν 15 χρόνια…

Το βλέμμα του κοιτούσε πάντα ψηλά, ωστόσο αυτή τη φορά στον ουρανό της Καλογρέζας μαζί με αυτό υψωνόταν και ένα τρόπαιο. Ένα τρόπαιο που θαρρείς και η μοίρα τον είχε αφορίσει να υποτάξει, παίζοντας του καθ’ όλη τη διάρκεια της επαγγελματικής του καριέρας ένα παιχνίδι ύπουλο και άνανδρο. Ήταν τόσες οι φορές άλλωστε που τον ανάγκασε να ελπίσει, παρασέρνοντάς τον όλο και πιο κοντά… Άλλες τόσες ωστόσο έμελλε να του πάρει πίσω την ελπίδα με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, λες και τον είχε θέσει «εκλεκτό» αποδέκτη ειρωνικού μειδιάματος.

Όπως στον τελικό του Σούπερ Καπ το 1996 (ΑΕΚ-ΠΑΟ 9-8 στα πέναλτι), στον τελικό Κυπέλλου το 1997 (ΑΕΚ-ΠΑΟ 5-3 στα πέναλτι), στον τελικό του Κυπέλλου το 1998 (Πανιώνιος-ΠΑΟ 1-0), στον τελικό του Κυπέλλου το 1999 (Ολυμπιακός-ΠΑΟ 2-0), στον τελικό του Κυπέλλου του 2006 (Ολυμπιακός-ΑΕΚ 3-0), στα πρωταθλήματα του 2000 (Η ήττα από την Παναχαϊκή με γκολ του Κατσουράνη (1-0) στην 30η αγωνιστική του πρωταθλήματος, ήταν και εκείνη που στην ουσία στέρησε από τον Παναθηναϊκό και τον Λυμπερόπουλο τον τίτλο, με τη φημολογία να θέλει το εξωπραγματικό ποσό του πριμ που είχε τάξει για νίκη ο τότε πρόεδρος των Πατρινών, Άρης Λουκόπουλος, να προέρχεται από το «ερυθρόλευκο» στρατόπεδο ), του 2003 (με τα γεγονότα της Ριζούπολης), του 2005 (που το έχασε η ΑΕΚ μέσα στο ΟΑΚΑ από τον Ιωνικό και το γκολ του Νατσούρα) και του 2008 (παρότι ο ίδιος και η ΑΕΚ το κατέκτησαν εκεί που πρέπει να κερδίζονται τα πρωταθλήματα, στο χορτάρι, του το στέρησαν στα χαρτιά… ελέω Βάλνερ )…

Μια ντρίπλα, ένα σπάσιμο της μέσης…

Η «τύχη συχνότατα κυριαρχεί των περιστάσεων» διέγνωσε κάποτε σοφά ο Αριστοτέλης και ο Νίκος Λυμπερόπουλος αντανακλώντας την επιτυχία, έμοιαζε καταδικασμένος να επιβεβαιώνει κάθε τόσο τον Έλληνα φιλόσοφο. Αυτή τη φορά ωστόσο την ξεγέλασε και με μια ντρίπλα, ένα σπάσιμο μέσης, της ξέφυγε. Η εικόνα να σηκώνει το Κύπελλο αποτινάζοντας ένα απωθημένο χρόνων, ήταν από μόνη της αρκετή να τον καλύψει σαν… τελευταίος αμυντικός του Ατρόμητου στο πρώτο γκολ της ΑΕΚ…

Μία ντρίπλα, ένα σπάσιμο μέσης όπως είχε κάνει στον Φεράρα στο επικό 3-1 επί της Γιουβέντους στο ΟΑΚΑ κερδίζοντας το πέναλτι με το οποίο πήρε προβάδισμα ο Παναθηναϊκός (2-1) και τελικά προκρίθηκε στους «16» και στη δεύτερη φάση των ομίλων του Champions League την περίοδο 2000-01…

Μια φάση που δεν θα μπορούσε να αποτυπώσει καλύτερα το πηγαίο αδιαπραγμάτευτο ταλέντο του Μεσσήνιου…

«Θυελλώδης» αγάπη…

Αυτό είχε διακρίνει στο ψιλόλιγνο παιδί, στο «δέκα» το καλό της ομάδας του χωριού του, Εράνη Φιλιατρών, ο τότε πρόεδρος της Καλαμάτας, Σταύρος Παπαδόπουλος επικρατώντας στα… σημεία του αειμνήστου Νίκου Κανελλάκη (καταγόταν επίσης από τα Φιλιατρά και τον γνώριζε καλά )και έφερε τον 18χρονο Λυμπερόπουλο στη μεγάλη ομάδα του νομού (εκεί αγωνιζόταν άλλωστε και ο ξάδελφος του, ο τερματοφύλακας Σωτήρης Λυμπερόπουλος).

«Μεγάλη μου αγάπη είναι η «Μαύρη θύελλα» (σ.σ. Καλαμάτα). Την αισθάνομαι σπίτι μου. Θα ήθελα πολύ να την δω στην πρώτη κατηγορία όπως την άφησα ως παίκτης» θα πει αργότερα ο Λυμπερόπουλος για την Καλαμάτα.

Βέβαια είχε βάλει και ο ίδιος πρώτα το… ποδαράκι του οδηγώντας την Εράνη από τις ερασιτεχνικές κατηγορίες στη Γ’ Εθνική.

Πάνω από όλα…

Από το γραφείο του ισχυρού άντρα της «Μαύρης Θύελλας» θα έβγαινε και τον Ιανουάριο του 1994 κρατώντας μια επιταγή με τα πρώτα του χρήματα, κομπάζοντας από περηφάνια. Όχι γιατί είχε ανοίξει την πόρτα ενός επαγγελματικού σωματείου, αλλά γιατί με τις 200.000 δραχμές, θα κάλυπτε μια οικογενειακή ανάγκη. Την αγορά ενός σκαφτικο μηχανήματος για τον αγρότη πατέρα του…

Από αυτόν γαλουχήθηκε τις αξίες και το αδιαμφισβήτητο ήθος που πρεσβεύει εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων. Από αυτόν έμαθε να βάζει την οικογένειά του πάνω από όλα.

«Δεν τρελαίνομαι για τη μεγάλη ζωή, η οικογένεια είναι το παν για μένα. Υπάρχει μεγάλο δέσιμο με τους γονείς μου. Με τον πατέρα μου δεν έχω φιληθεί ποτέ, όμως εδώ μέσα, στην καρδιά μου, υπάρχει απίστευτη αγάπη. Μου έμαθε να κοιτάζω τους ανθρώπους στα μάτια και να περπατώ με το κεφάλι ψηλά, να μην ντρέπομαι για κάτι» είχε υποστηρίξει κάποτε.

Οι γονείς του του έμαθαν να εκτιμά.

«Είχα ένα ζευγάρι παπούτσια και ήμουν μια χαρά γιατί οι γονείς μου με έμαθαν να καταλάβω ότι δεν είχα ανάγκη από δεύτερο όσο ήταν καλό το πρώτο» είχε εκμυστηρευτεί, για να συμπληρώσει και τώρα που οι τραπεζικοί του λογαριασμοί είναι «φουσκωμένοι»:

«Ο κόσμος έχει χάσει το μέτρο. Εγώ θέλω να μάθω τα παιδιά μου να στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις και όχι να τα περιμένουν όλα από εμένα. Θα τους παρέχω κάποιες βάσεις, αλλά ως εκεί».

Όταν μάλιστα γινόταν για πρώτη φορά πατέρας, παρακολουθώντας δια ζώσης τη γέννηση της Ραφαηλίας, συνειδητοποιούσε  πόσο δευτερεύων ωραίο πράγμα είναι το ποδόσφαιρο…

«Τρομερή στιγμή. Από τη μία στιγμή στην άλλη, εκεί που βλέπεις τη γυναίκα σου με την κοιλιά φουσκωμένη, εμφανίζεται μια ζωή και είναι σαν να σου λέει "μεγάλε, ήρθα, είσαι υπεύθυνος για μένα τώρα". Δεν άντεξα, βούρκωσα» θα εξομολογιόταν αργότερα  και έκτοτε θα έκλεινε τα αυτιά  σε οποιοδήποτε σχόλια (κακεντρεχή ή κολακευτικά).

«Ακόμη και όταν οδηγώ μόνος μου και πιάνω τον εαυτό μου να τρέχει λίγο παραπάνω, τα παιδιά μου σκέφτομαι και λέω: όπα Νίκο, κόψε λίγο ταχύτητα» θα πει αποδεικνύοντας την περίοπτη θέση που έχουν τα παιδιά στη ζωή του (έχει μάλιστα «χτυπήσει» στο σώμα του και δύο τατουάζ με τα αρχικά των παιδιών του).

Διαβατήριο…

Με τις εμφανίσεις του στην Καλαμάτα την οποία οδήγησε και στην Α’ Εθνική, γιγάντωσε τη φήμη του και έξω από τα στενά σύνορα του νομού του.  Αυτές θα ήταν και το διαβατήριό του για την Εθνική ανδρών το 1996.

Τα 11 γκολ στην παρθενική του εμφάνιση στα  «μεγάλα σαλόνια» θα αποτελούσαν μαγνήτη του ενδιαφέροντος των μεγάλων ομάδων με τον Παναθηναϊκό του Γιάννη Βαρδινογιάννη να βγαίνει νικητής στο… νήμα. Ο «καπετάνιος» θα αναγκαζόταν ωστόσο να βάλει βαθειά το χέρι στην τσέπη αφού οι 700.000 δραχμές που στοίχισε η μεταγραφή, ήταν ποσό ασύλληπτο για τα δεδομένα της εποχής!

Από εμπνευστής ονείρων, εξιλαστήριο θύμα…

Ήταν μόλις 21 ετών όταν διάβαινε τις πόρτες  των εγκαταστάσεων της Παιανίας και πριν προλάβει καλά καλά να συνειδητοποιήσει το τεράστιο άλμα στην καριέρα του, θα έπαιρνε τη φανέλα βασικού σπίτι του, ενσαρκώνοντας παράλληλα τα πράσινα όνειρα για μια κυριαρχία, της οποίας οι βάσεις είχαν μπει με την κατάκτηση του τίτλου την προηγούμενη χρονιά.

Εφτά σχεδόν χρόνια αργότερα , θα αποχωρούσε κατηγορούμενος ως επικεφαλής μιας κλίκας, αποκαλούμενης και «Greek Mafia», δακτυλοδεικτούμενη αιτία της ανομβρίας τίτλων και της αποτυχίας της Ριζούπολης. Μια κλίκα, «αποδιοπομπαίος τράγος», περίφημο εφεύρημα της τότε πράσινης διοίκησης και των δημοσιογράφων. Ο Λυμπερόπουλος έμελλε να παίξει το ρόλο του εξιλαστήριου θύματος σε μια… γκριζοπράσινη εποχή παράνοιας. Ήταν τελικά η «παράγκα» του Ολυμπιακού ή οι ποδοσφαιριστές «κότες» (σύμφωνα πάντα με λόγια παράγοντα του Παναθηναϊκού) η αιτία της αποτυχίας;

«Έβλεπα πράγματα και καταστάσεις εις βάρος μου και δεν έβγαινα να μιλήσω. Ήταν βλακεία από μέρους μου να τα πνίγω μέσα μου και να τα ανέχομαι. Πίστευα ότι αν μιλούσα θα έκανα κακό στην ομάδα. Στο τέλος η εικόνα που έμεινε σε ορισμένους είναι ότι εγώ ήμουν ο κακός» θα πει ο ίδιος αργότερα σε μια επίδειξη του αδαμάντινου χαρακτήρα του.

«Όταν είσαι πολλά χρόνια σε έναν σύλλογο, τότε ξέρεις τι θα συμβεί το επόμενο λεπτό. Για μένα όμως ο Παναθηναϊκός δεν είναι κάποια υπηρεσιακά πρόσωπα της εκάστοτε διοίκησης αλλά ο κόσμος της ομάδας»,  θα απαντήσει σχετικά με το γεγονός πως δεν δέχτηκε ούτε ένα τηλεφώνημα για καλή τύχη μετά την αποχώρησή του από τους πράσινους…

Φρέσκο αέρα ελευθερίας προς την «Κιτρινόμαυρη» Ιθάκη…

Ο Νίκος Λυμπερόπουλος όμως δεν θα προσπαθήσει να αποκαταστήσει τη φήμη του μιλώντας άσχημα για τα πρώην αφεντικά του και τον τρόπο που τον έδιωξαν… Και ας τον πνίγει το άδικο, θα μείνει σιωπηλός, μην προδίδοντας τις αξίες του…

Αντ αυτού θα πει αντίο οριστικό και τελεσίδικο. Θα κόψει τα σχοινιά που τον αιχμαλώτιζαν προς την ασφυξία και θα γεμίσει τα πνευμόνια του με τον φρέσκο αέρα της ελευθερίας.

Στην ΑΕΚ θα βρει την ποδοσφαιρική του Ιθάκη αν και το ταξίδι πολλές φορές με βάρκα την ελπίδα, έγινε με μια σχεδία που λίγο έλειψε τα αγριεμένα κύματα να την πετάξουν στα βράχια. Ο ίδιος όμως δεν θα φοβηθεί να γίνει καπετάνιος στα όνειρα του «κιτρινόμαυρου» κόσμου για επιστροφή στους τίτλους.

Στο «στείρο» μεσοδιάστημα...

Λένε ότι η ζωή στο τέλος ανταμείβει όσους είναι ικανοί και στην πορεία τους λυτρώνει από τις αδικίες που ενδεχομένως έχουν υποστεί. Αυτό το πρόσωπό της όμως δεν το γνώρισε ποτέ ο Νίκος Λυμπερόπουλος.

Αναπόσπαστο μέλος της Εθνικής ομάδας για χρόνια (μέλος και της Εθνικής Ελπίδων που έφτασε μέχρι τον τελικό του Ευρωπαϊκού Ελπίδων στο Βουκουρέστι, με προπονητή τον Γιάννη Κόλλια, όπου μετά από σφαγιαστική διαιτησία, η Ελλάδα θα ηττηθεί από την Ισπανία με 1-0, ενώ με δύο δικά του γκολ στα ημιτελικά, η χώρα μας είχε επικρατήσει με 3-0 της Ολλανδίας), ο Ότο Ρεχάνγκελ θα σταματήσει να τον καλεί τη χρονιά των προκριματικών του Euro 2004 (είχε αναδειχθεί μάλιστα τότε και πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος τη χρονιά που μόλις τελείωσε!) για να τον θυμηθεί λίγο μετά την εποποιία της Πορτογαλίας…

Θα ήταν αυτός μάλιστα που με γκολ στο τελευταίο λεπτό του αγώνα προκριματικών κόντρα στην Μολδαβία στις 6 Ιουνίου το 2007, θα χάριζε τη νίκη στην Ελλάδα δίνοντας της προβάδισμα πρόκρισης στο Euro 2008. Τι ειρωνεία! Η τύχη ακόμα και με τη φανέλα με το εθνόσημο, θα του έκανε τα τερτίπια της αναγκάζοντάς τον να μένει πάντα στο «στείρο» μεσοδιάστημα...

«Ήθελα και εγώ να είμαι εκεί, ψέματα θα σας πω; Πιστεύω ότι άξιζα μια θέση εκεί. Αλλά ο προπονητής είχε άλλη άποψη. Τη σέβομαι. Αφού κατέκτησε το Euro δικαιώθηκε. Τι μπορεί να πει κανείς μετά;» θα πει αργότερα με την ταπεινότητα που τον διακρίνει…

Βουτηγμένος στην κολυμπήθρα της ατυχίας, ούτε στην ΑΕΚ θα κουρνιάσει στην φιλόξενη αγκαλιά της αναγνώρισης μέσω κάποιου τίτλου, ενώ την επόμενη χρονιά της μεταγραφής του στην Ένωση, ο Παναθηναϊκός κατακτά το νταμπλ…

Έρχεται έτσι το 2005 και με συμπαίκτες που ούτε ο ίδιος ξέρει που βρίσκονται τώρα, θα αγγίξει το θαύμα (πρωτάθλημα), ωστόσο ο Νατσούρας θα του χαλάσει τα σχέδια ( Η ήττα-σοκ της ΑΕΚ με 1-0 στο 87’ θα έβαζε ταφόπλακα στα όνειρα τίτλου στο πάντα γεμάτο και γιορτινό ΟΑΚΑ εκείνης της μαγικής πρώτης χρονιάς επί προεδρίας Ντέμη, όταν μάλιστα ο Λυμπερόπουλος ηγήθηκε της προσπάθειας και του φιλόδοξου εγχειρήματος του  τότε προέδρου των «κιτρινόμαυρων»)!

Περισσότερα από ένα τίτλο…

Έμελλε όμως να κουρνιάσει για πάντα στις καρδιές του κόσμου. Για τον «Λύμπε» της εξέδρας, το παράσημο που είχε ήδη κατακτήσει άξιζε πολλά. Πολύ περισσότερα από έναν τίτλο.

Ως αρχηγός μάλιστα (πήρε το περιβραχιόνιο σχεδόν αμέσως) με την κιτρινόμαυρη φανέλα , θα αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με την πρώην ομάδα του, αφού  τις περισσότερες φορές που έβρισκε τον Παναθηναϊκό απέναντί του, θα έβρισκε και τον δρόμο προς τα δίχτυα! Στην επιστροφή του στη «Λεωφόρο» την περίοδο 2003-04, θα μειώσει σε 2-1, ωστόσο αντί να πανηγυρίσει, θα σκύψει το κεφάλι, με τους οπαδούς των «πρασίνων» να γνωρίζουν πως δεν είναι αυτός που πρωτοστατούσε στις κλίκες που ευδοκιμούσαν στα αποδυτήρια του «τριφυλλιού», χαρίζοντάς του ένα πλούσιο χειροκρότημα!

Και αν πιστεύει κανείς πως το χειροκρότημα στο πρώτο (από τα εφτά συνολικά ) του γκολ κόντρα στον Παναθηναϊκό βγήκε πιο εύκολα λόγω της μηδαμινής σημασίας του τέρματος ή του μη πανηγυρισμού του, πλανάται πλάνην οικτρά!

Οι αντίχειρες με τους οποίους έδειχνε επιδεικτικά τη φανέλα του στους φίλους του Ολυμπιακού σε έναν αγώνα με τον Παναθηναϊκό για το Κύπελλο Ελλάδος (2000-01), έγιναν δείκτες  στον πρώτο φετινό προημιτελικό Κυπέλλου κόντρα στον ΠΑΟ (είχαν κατεύθυνση προς τον Θεό σαν να ήθελε να του πει κάτι. Συχνός επισκέπτης στο Άγιο όρος, είναι γνωστή η σχέση του με τον Ύψιστο) και την ίδια ώρα χειροκροτούταν και πάλι από τον «πράσινο» κόσμο… Το σκορ 0-2 με δύο δικά του τέρματα…

«Αυτό το χειροκρότημα σημαίνει πάρα πολλά για μένα. Είναι ωραίο συναίσθημα να ακούς τα χειροκροτήματα του κόσμου. Στέκομαι σε αυτά, γιατί υπήρχαν και κάποιες αποδοκιμασίες. Τους ευχαριστώ και να ξέρετε ότι σημαίνει πάρα πολλά για μένα», εξομολογήθηκε ο μεγάλος πρωταγωνιστής –που δεν πούλησε ποτέ οπαδιλίκι- μετά τη λήξη της αναμέτρησης για να συμπληρώσει όσον αφορά την παράδοση που έχει δημιουργήσει σκοράροντας κατά του Παναθηναϊκού:

«Δεν σημαίνει τίποτε. Έχω περάσει επτά χρόνια στον Παναθηναϊκό, ανδρώθηκα σε αυτή την ομάδα και έχω κρατήσει μόνο τα θετικά. Δεν πρόκειται να ξεχάσω αυτά τα χρόνια, όσος καιρός κι αν περάσει. Τώρα η ΑΕΚ είναι η οικογένειά μου και θα δίνω τον καλύτερο εαυτό μου»

Τον έκλεψαν!

Μια οικογένεια την οποία ουσιαστικά θα του στερήσουν με το χαμένο πρωτάθλημα στα χαρτιά του 2008… Τότε που ένιωσε πως το ποτήρι ξεχείλισε και ένιωσε ότι τον κλέβουν μπροστά  στα μάτια του…

Το «οι αγώνες κερδίζονται στους αγωνιστικούς χώρους» δεν εισακούστηκε ποτέ και ο Ολυμπιακός άρπαξε το πρωτάθλημα με την περιβόητη υπόθεση του Βάλνερ.

«Στο περσινό πρωτάθλημα, όταν ο Ολυμπιακός κέρδισε δικαστικά το πρωτάθλημα. Ένιωσα ότι μου κλέβουν κάτι και είπα κάποια πράγματα πάνω στην ένταση, τα οποία δεν τα παίρνω πίσω. Τότε ήταν που είπα στον εαυτό μου και την οικογένειά μου: “Αν μου δοθεί η ευκαιρία να φύγω και να αγωνιστώ στο εξωτερικό, όπου και να ‘ναι αυτό, θα φύγω”»

Και έφυγε…

Στις 13 Ιουλίου του 2008 ανακοινώθηκε η μεταγραφή του στην Άιντραχτ Φρανκφούρτης,  πραγματοποιώντας με βάση την προχωρημένη ηλικία του, μια σπουδαία μεταγραφή στο εξωτερικό.

«Δε θα ήθελα να αναγκαστώ να αγωνιστώ ξανά στο ελληνικό πρωτάθλημα. Νομίζω ότι προσπάθησα 15 χρόνια να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό. Δεν έχω τραυματισμούς, ζω κάτι διαφορετικό που με έχει αναζωογονήσει, μπορώ να παίξω άλλα δυο χρόνια σε καλό επίπεδο» έλεγε και πόσο άδικο μπορούσε να του προσάψει κανείς όταν στην πρώτη του σεζόν στη Γερμανία αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της ομάδας με 9 τέρματα, επιβεβαιώνοντας ότι η μπάλα δεν ξεχνιέται όσο και να μεγαλώνει κανείς…

Στην οικογένειά του με τη φωνή της καρδιάς…

Ωστόσο μετά την εκπνοή του διετούς συμβολαίου του επέστρεψε, περιμένοντας καρτερικά αυτό που του χρωστούσε η μοίρα… Ακολούθησε τη φωνή της καρδιάς: «γύρνα, γιατί η τύχη σου οφείλει πολλά» και αντάμωσε ξανά την οικογένειά του...

Ο παίκτης με τη φανέλα 33, το πρώτο κανόνι του πρωταθλήματος το 2007 με τα χρώματά της, άρπαξε την ΑΕΚ στην οποία είχε χαρίσει και την πρώτη νίκη στο Champions League(1-0 τη Λιλ, 01/11/06), από το χέρι και την οδήγησε σε ένα τίτλο μετά από εννέα χρόνια. Στον παρθενικό του σε αυτό το επίπεδο!

«Το βράδυ του τελικού και η κατάκτηση του τροπαίου σου ανήκουν, Λύμπε...». είχαν γράψει οι συμπαίκτες του στον πίνακα στα αποδυτήρια της ΑΕΚ στο προπονητικό κέντρο των Σπάτων, από την Δευτέρα του Πάσχα ενόψει του τελικού με τον Ατρόμητο και δεν έπεσαν έξω, παρά τις προσπάθειες ορισμένων υποθαλπόμενων μικρόνοοων να αμαυρώσουν τη βραδιά του. Οι δηλώσεις του θα αποτελούσαν πάντα ένα ράπισμα στη βία και τη χυδαιότητά τους...

Μεγαλείο ανθρώπου…

Μέσα στη χαρά και τη συγκίνηση, ο Λυμπερόπουλος έδειξε για ακόμα μία φορά το μεγαλείο του ως άνθρωπος αφιερώνοντας το Κύπελλο με μάτια βουρκωμένα σε δυο μικρούς φίλους, τον Αλέξανδρο και τον Γιάννη, σε «δύο ψυχούλες Αεκτζήδικες που δυστυχώς βρίσκονται στο κρεβάτι του πόνου. Τους εύχομαι να γυρίσουν το συντομότερο σπίτι υγιείς και να ξέρουν ότι έχουνε πάντα έναν δικό τους άνθρωπο όποτε τον χρειαστούν» ήταν τα λόγια του…

Να στολίσει…

Πλέον, δεν θα χρειάζεται να απαντήσει σε δημοσιογράφους, οπαδούς και φίλους την ίδια κλισέ, κοινότοπη ερώτηση ή την εύλογη απορία: «Μα δεν σε πικραίνει που δεν έχεις έναν τίτλο»;

«Εντάξει, θα ήθελα να έχω 2-3 πρωταθλήματα, όταν όμως οι ίδιοι οι παίκτες του Ολυμπιακού παραδέχονται ότι θα έπρεπε να τα είχα πάρει, τότε εγώ τι να πω επιπλέον; Μερικές φορές αποφασίζουν άλλοι για εμάς»…

«Δεν αισθάνομαι αδικημένος. Το ποδόσφαιρο μου έδωσε πολλά. Είμαι 36 ετών και με αγαπάνε όλοι. Μου μιλάνε με το μικρό μου όνομα και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα»…

«Μου φτάνει που με αναγνωρίζει ο κόσμος… μου φτάνει η καταξίωση στα μάτια των φιλάθλων», απαντούσε απλά…

Δεν υπάρχει άλλωστε τίποτα σημαντικότερο από την υστεροφημία ενός αθλητή και ο Νίκος Λυμπερόπουλος δεν είχε λόγο να φοβάται γι αυτήν… Μόνο που τώρα θα έχει τη δυνατότητα να στολίσει το σεβασμό και την  καθολική φίλαθλη αναγνώριση για την αξία, το ταλέντο και το ήθος του που κέρδισε στην ποδοσφαιρική του διαδρομή, με ένα πολυπόθητο χρυσό μετάλλιο.

«Κοφτερό μάτι»

Ο άνθρωπος με όνομα βαρύ… σαν ιστορία για το ελληνικό ποδόσφαιρο, που δεν μπορεί να βλέπει αγώνα του στην τηλεόραση, αφού δεν του αρέσει η εικόνα του («Από μικρό παιδί το έχω αυτό το κόλλημα. Από τότε που έπαιζα στην Καλαμάτα. Δεν μου άρεσε η εικόνα μου στο γήπεδο. Περίεργο ακούγεται, το ξέρω. Δεν μπορώ να παρακολουθήσω αγώνα στον οποίο παίζω εγώ, με τίποτε», είχε εξομολογηθεί κάποτε), που παραδέχεται πως είναι αργός σαν ποδοσφαιριστής, αλλά είναι μέλος ενός «κλειστού κλαμπ» ποδοσφαιριστών που έχουν πετύχει περισσότερα από 100 γκολ στην Α' Εθνική κατηγορία, μπορεί πλέον να κρεμάσει τα παπούτσια του και να αξιοποιήσει το «κοφτερό» μάτι του… Η δημιουργία ενός οργανωμένου δικτύου εντοπισμού ταλαντούχων ποδοσφαιριστών άλλωστε είναι το επόμενο όνειρό του…

Τον τρόπο τον ξέρει…

Το βράδυ της 30ης Απριλίου, έγινε μια διόρθωση στην ιστορία του ποδοσφαίρου μας. Επιβραβεύτηκε ένα ποδοσφαιρικό είδωλο, απονεμήθηκε δικαιοσύνη σε ένα σπουδαίο ποδοσφαιριστή, σε έναν «αρτίστα» με σπάνιο ποδοσφαιρικό ταλέντο που λες και η τύχη ζήλεψε την αστρόσκονη με την οποία τον έλουσε η φύση και έβαλε σκοπό να του στερήσει ό, τι άξιζε και μόχθησε για να αποκτήσει, πρυτανεύοντας και γυρνώντας του επίμονα, βασανιστικά την πλάτη.

Έστω και αργά, στο λυκόφως της σταδιοδρομίας του, μια ανώτερη δύναμη, ίσως ο Θεός που τόσο πολύ αγαπά και πιστεύει,  τον αντάμειψε ελαφραίνοντας τον από τη ρετσινιά  του «άτιτλου», ακόμα και αν το απωθημένο ενός τίτλου  δεν τον βάρυνε ποτέ κατοπινά σύμφωνα με τον ίδιο.

Ο πρώτος τίτλος ήρθε, έστω και στο τέλος… Ή μήπως το τέλος δεν ήρθε ακόμα; Τον τρόπο άλλωστε τον ξέρει, μία ντρίμπλα, ένα σπάσιμο της μέσης και το ξεγέλασε…