Ένας έφηβος... ετών 36!

Αντιδημοσιογραφικός γαρ, δεν έγινε ποτέ λαθρεπιβάτης με διαβατήριο τα φώτα της δημοσιότητας σε ένα ταξίδι με πιο λαμπερούς σταθμούς και ας το άξιζε…

«Το να υφίστασαι αδικία είναι σοβαρό. Σοβαρότερο, όμως, είναι να συνεχίζεις να το θυμάσαι» υποστηρίζει μια κινέζικη παροιμία και ο Ηλίας Σολάκης με τα πόδια στο χορτάρι και τα μάτια στον ουρανό, άφησε πίσω του όποια αδικία και κάθε χρόνο κατέθετε τα διαπιστευτήριά του με σύνορα τις τέσσερις γραμμές ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου.

Άλλοι γερνάνε, άλλοι ωριμάζουν…

Έγινε η ζωντανή απόδειξη πως στο ποδόσφαιρο ορισμένοι δεν γερνάνε αλλά… ωριμάζουν και αν οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια, στην περίπτωση του Σολάκη που όταν αντικρίζει μπροστά του δίχτυα, το βλέπει σαν υποχρέωση να μην φύγει χωρίς να τα «ματώσει», τα 161 γκολ σε 348 αγώνες των τριών επαγγελματιών κατηγοριών, στο θεσμό του Κυπέλλου και στην πρώτη κατηγορία της Κύπρου, μιλούν από μόνα τους.

«Βάσει αριθμών, όντως σκοράρω συχνά. Είναι θέμα ενστίκτου. Να το έχεις. Να διαβάσεις μία φάση, να κινηθείς και να στείλεις την μπάλα στα δίχτυα. Το γκολ προχθές ήταν δύσκολο. Το είδα και στην τηλεόραση και η αλήθεια είναι ότι με ένα... τσαφ θα μπορούσε να φύγει η μπάλα» τόνισε για την ιδιαίτερη σχέση που έχει αναπτύξει με τα δίχτυα μετά τον αγώνα με την Κέρκυρα που χάρισε τη νίκη στην ομάδα του. Ήταν το πρώτο γκολ που σημείωνε Έλληνας για τον Ολυμπιακό Βόλου τη φετινή περίοδο.

Σαν το παλιό καλό κρασί…

Αυτό το γκολ μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί, αφού λίγες μέρες νωρίτερα είχε μπει ως αλλαγή (στη θέση του τραυματία Μαρτίν στο 18’) κάνοντας κυριολεκτικά «σμπαράλια» την άμυνα της «μεγαλύτερης» ομάδας της οποίας τη φανέλα τίμησε. Μπορεί να μην σκόραρε, ωστόσο τα λόγια του Καπετάνου μετά το νικηφόρο 3-1 επί της ΑΕΚ είναι χαρακτηριστικά:

«Παππού μου. Είσαι σαν το παλιό καλό κρασί» του είπε και εκείνος απλά χαμογέλασε… Ταπεινός όπως είχε μάθει να είναι σε όλη του την καριέρα…

Ειρωνεία…

Τι ειρωνεία της τύχης ωστόσο! Με τη μεγαλειώδη εμφάνισή του, έμελλε να βάλει κι αυτός άθελά του ένα λιθαράκι, ώστε εκείνο το παιχνίδι να είναι και το κύκνειο άσμα του Ντούσαν Μπάγεβιτς στον πάγκο της Ένωσης. Του ανθρώπου που του πρόσφερε την ευκαιρία για το μεγάλο άλμα στην καριέρα του το 2002…
Λίγα λεπτά πριν τον αγώνα, θυμήθηκαν τα παλιά (όταν φορούσε τα «κιτρινόμαυρα») σε ολιγόλεπτη συζήτηση..  λίγες ώρες μετά, ο Σολάκης είχε παίξει το ρόλο του στην απομάκρυνση του Σέρβου από το «τιμόνι» της ΑΕΚ…

Το κεφάλι χαμηλά…

«Μπες μέσα και κάνε αυτό που ξέρεις» του είχε πει ο Σάκης Τσιώλης και ο πολύπειρος επιθετικός σαν καλός στρατιώτης υπάκουσε. Στα 36 του περνούσε δεύτερη νιότη και ενώ όλοι πίστευαν πως θα παρέδιδε πνεύμα στο τελευταίο δεκάλεπτο, με ενέργειες που θα ζήλευαν ποδοσφαιριστές με τα μισά του χρόνια (ένα απίστευτο τακουνάκι στη φάση του 2-1 και ένα κερδισμένο πέναλτι), άνοιξε διάπλατα το δρόμο των «ερυθρόλευκων» για τη νίκη.

Την αλήθεια την είχε αποκαλύψει ο ίδιος νωρίτερα:  «Η απόφαση μου είναι να παίξω για ακόμη μία τριετία τουλάχιστον, γιατί βλέπω ότι τα πόδια μου με κρατάνε. Η ζωή που κάνω είναι εντελώς επαγγελματική και όλα αυτά συνηγορούν για μια καλή πορεία με διάρκεια»

Για ακόμα μία φορά μετά τον αγώνα θα κρατούσε την… μπάλα χαμηλά: «Νομίζω ότι αν είσαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής πρέπει να τα περιμένεις όλα. Είτε έρχεσαι από τον πάγκο, είτε ξεκινάς βασικός. Εντάξει, δεν περίμενα να δημιουργήσω τόση αναστάτωση στην άμυνα της ΑΕΚ. Είχα όμως καλή ψυχολογία και αυτό νομίζω φάνηκε μέσα στο γήπεδο.
Στόχος του Ολυμπιακού Βόλου φέτος είναι η παραμονή. Δεν πρέπει να πετάμε στα σύννεφα Παίζουμε καλό ποδόσφαιρο, είμαστε αγωνιστικοί και θέλουμε να μείνουμε στην κατηγορία όσο πιο νωρίς γίνεται. Ο κόσμος είναι συγκλονιστικός και προσπαθούμε να τον ευχαριστήσουμε»

Η παραμονή ωστόσο έγινε διεκδίκηση μιας θέσης που οδηγεί στην Ευρώπη και ημιτελικά του Κυπέλλου με εκείνον από τους πρωταγωνιστές…

Το «7» της καρδιάς του…

Στον αγώνα κόντρα στην ΑΕΚ θα συμπλήρωνε και τις 77 συμμετοχές στην πρώτη κατηγορία, όπως και το νούμερο της φανέλας του! Το 7, ο αγαπημένος του αριθμός θα τον ακολουθεί παντού…

«Ό,τι νούμερο έχει επτά, είναι το τυχερό μου, έχει κι ένα συμβολισμό για τους Βραζιλιάνους…» είχε αποκαλύψει ο Σολάκης και πως όχι;

Το 1997 έκανε την πρώτη συμμετοχή στην Α΄ Εθνική με τη Βέροια. Το 2007 πέτυχε 21 γκολ, τα περισσότερα στην καριέρα του με την Καστοριά. Στις 7 Νοέμβρη του 2004 έπαιξε για τελευταία φορά στην Α΄ Εθνική πριν έρθει στο Βόλο με την ΑΕΚ, αντιμετωπίζοντας τον Ολυμπιακό.

Η απάντηση στο σύστημα

Το αρρωστημένο σύστημα τον χαρακτήρισε «γυρολόγο» εξαιτίας των 13 ομάδων που έχει αλλάξει στην καριέρα του.

Βέροια, Αλμωπός, Ιάλυσος, Παναχαϊκή, ΑΠΟΕΛ, ΑΕΚ, Πανιώνιος, Νίκη Βόλου, Δόξα Δράμας, Καστοριά, ΠΑΣ Γιάννινα, Διαγόρας, Ολυμπιακός Βόλου…

Ο ίδιος ωστόσο έκλεισε τα αυτιά και με τις επιδόσεις του ενταφίασε τους χαρακτηρισμούς  σε ένα παλιό μπαούλο με κακές αναμνήσεις…

Δεύτερος σκόρερ στην ιστορία της Παναχαϊκής με 39 συνολικά τέρματα πίσω από τον Αμαέκι Ότιτζι (με τους Πατρινούς έκανε μάλιστα και την καλύτερη χρονιά του στην Α΄ Εθνική την περίοδο 2000-2001 που σε 29 αγώνες είχε 23 γκολ), πρωτάθλημα με τον ΑΠΟΕΛ στην Κύπρο έχοντας 15 γκολ σε 26 συμμετοχές, πρώτος σκόρερ και καλύτερος παίκτης της Β’ Εθνικής με την Καστοριά την περίοδο 2006-2007, όπου με 21 γκολ σε 31 αγώνες την οδήγησε στην μεγάλη κατηγορία…

Δεν κράτησε κακία…

Και όταν πάλι ήρθε αντιμέτωπος με την αχαριστία μετά από 17 γκολ που χάρισαν πολύτιμους βαθμούς σε δύσκολα και κρίσιμα παιχνίδια του ΠΑΣ όντας από τους βασικούς  συντελεστές της ανόδου το 2009, δεν κράτησε κακία…

Ενώ είχε τη δυνατότητα να συμφωνήσει έξι μήνες πριν εκπνεύσει το συμβόλαιό του με τους Γιαννιώτες, με ομάδα της αρεσκείας του, λόγω του δεσίματος με τον κόσμο, δεν το έκανε. Περίμενε μια πρόταση ανανέωσης, αναγνώρισης της προσφοράς…  Εκείνη δεν ήρθε ποτέ και εκείνος έφυγε με τις καλύτερες αναμνήσεις…

«Προς το πρόσωπό μου η διοίκηση θα μπορούσε να φερθεί κάπως διαφορετικά, αλλά το προσπερνώ και φεύγω από τα Γιάννινα με τις καλύτερες αναμνήσεις. Ο κάθε παίκτης έχει το δικαίωμα να διαπραγματευτεί τη μεταγραφή του 6 μήνες νωρίτερα από τη λήξη του συμβολαίου του, αλλά εγώ δεν το έκανα. Επειδή δέθηκα αυτά τα δύο χρόνια με τον κόσμο και την ομάδα, περίμενα μέχρι το τέλος κάποιος να μιλήσει μαζί μου. Το χειροκρότημα του κόσμου στο ματς με τον Αγροτικό Αστέρα, όταν δηλαδή τον χαιρέτησα, ήταν για μένα ο καλύτερος επίλογος. Το κρατώ στην καρδιά μου. Τα δύο χρόνια στα Γιάννινα δεν θα τα ξεχάσω ποτέ» θα εκμυστηρευτεί ο ίδιος και μετά από ένα σύντομο πέρασμά του στο «Σμαραγδένιο νησί» (6 τέρματα σε 12 αγώνες), θα απαντήσει όπως γνωρίζει καλύτερα…

Οδηγός για μια ακόμα φορά…

Πρώτος σκόρερ του Ολυμπιακού Βόλου, θα τον πάρει από το χέρι, οδηγώντας τον στα γνωστά αλλά δύσβατα μονοπάτια της μεγάλης κατηγορίας…

«Η χρόνια που πέρασε, για εμένα ήταν δύσκολη στην αρχή, γιατί ξεκίνησα με τον Διαγόρα Ρόδου, όπου εκεί τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Στη συνέχεια, τον Γενάρη πήρα μεταγραφή στον Ολυμπιακό Βόλου. Μια ομάδα που είχε φιλοδοξίες, όπου βοήθησα, πιστεύω και εγώ σημαντικά, στην επιτυχία της ανόδου. Όσον αφορά την κατάκτηση της πρώτης θέσης του σκόρερ, πρώτα κοιτάς να εκπληρώσεις τους στόχους της ομάδας και μετά τους δικούς σου, τους προσωπικούς. Ήρθαν και τα δύο και για αυτό είμαι πολύ χαρούμενος. Είμαι ικανοποιημένος και για τα δύο. Τόσο για την άνοδο της ομάδας, όσο και για την πρώτη θέση του σκόρερ» θα πει ο ίδιος με την ταπεινότητα που τον διακρίνει.

Το μυστικό του…

Η τριών ετών κορούλα του Σοφία είναι η μεγαλύτερή του αδυναμία και όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος, παίρνει ενέργεια όταν την έχει στην αγκαλιά του. Σε αυτήν ίσως πρέπει να αποδοθεί η ανεξάντλητη πηγή των δυνάμεων που καταθέτει ο Ηλίας Σολάκης αγωνιζόμενος. Για την αγαπημένη του ομάδα της Φλώρινας, όπου ξεκίνησε την καριέρα του, θέλει να το κάνει για τελευταία φορά...

Στο τέλος υποτάχθηκε…

Ο στρατιώτης ακολουθεί εντολές, ο ήρωας το ένστικτό του… Και ο Σολάκης καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ακολούθησε είτε την καρδιά του, είτε το ένστικτό του. Όπως και στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό όταν η μπάλα έκαιγε, δεν δίστασε να την πάρει…  Και παρά το γεγονός πως η μοίρα πήγε να του παίξει άσχημο παιχνίδι, στο τέλος υποτάχθηκε…

Το τακουνάκι - ασίστ μάλιστα προς τον Μάριο Μπρέσκα, ίσως πάρει καιρό στον Ζιλμπέρτο Σίλβα να το ξεχάσει…