Μια καρδιά κομμένη στα δύο...

Μιας αντιπαλότητας, οι «ρίζες» της οποίας συναντιούνται σε βάθος εκατό χρόνων. Λάρισα και Βόλος είναι τόσο κοντά (μόλις 60 χλμ ), αλλά ταυτόχρονα τόσο μακριά.
Ο αστικός μύθος (από την πλευρά του Βόλου) αναφέρει χαρακτηριστικά πως οι κάτοικοι του Βόλου πείραζαν αυτούς της Λάρισας, επειδή οι δεύτεροι περπατούσαν ξυπόλυτοι στα χωράφια για τις αγροτικές τους εργασίες. Έτσι λοιπόν οι Βολιώτες τους φώναζαν "πλατύποδες", αφού πίστευαν πως είχαν μεγάλα πόδια από τις πολλές δουλειές στον κάμπο! Και επειδή η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, αρκετά χρόνια αργότερα οι κάτοικοι της Λάρισας πήραν την "εκδίκηση" τους, σε μία περίοδο βέβαια που μόνο καλή δεν ήταν για την Ελλάδα γενικότερα, εξαιτίας του Β' παγκοσμίου πολέμου. Όπως αναφέρει εδώ ο αστικός μύθος (από την πλευρά των Λαρισαίων) την περίοδο που οι Γερμανοί μπήκαν στην Ελλάδα και έφτασαν στην πόλη του Βόλου, οι κάτοικοι της πόλης ύψωσαν μια σημαία της Αυστρίας με σκοπό να γλυτώσουν τα χειρότερα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι Λαρισαίοι να φωνάζουν από τότε τους Βολιώτες "Αυστριακούς", ένα όνομα που χρησιμοποιούν σήμερα οι φανατικοί οπαδοί του Ολυμπιακού Βόλου (Austrian Boys).
Με το πέρασμα των χρόνων οι μύθοι και οι ιστορίες μεταξύ των κατοίκων γιγαντώθηκαν  και αναπόφευκτα η διαμάχη πέρασε και στον αθλητισμό παρά το γεγονός ότι οι δυο πόλεις στην ουσία δεν είχαν ούτε τίποτα να χωρίσουν ούτε τίποτα να διεκδικήσουν. Ή μήπως έχουν;
Και αν τη μάχη για το Πανθεσσαλικό Στάδιο την κέρδισε ο Βόλος, αυτή την καρδιά, ποιος θα την κερδίσει;

20 μέρες στέρησαν τον ρομαντισμό...

Ο Σάκης Τσιώλης δεν έκρυψε ποτέ τα «βυσσινί» του αισθήματα. Μέλος της  θρυλικής ομάδας της ΑΕΛ του 80', όχι μόνο θα ήθελε μια μέρα να κάτσει στον πάγκο της, αλλά με περίσσια ειλικρίνεια είχε αποκαλύψει ότι ονειρευόταν  να είναι ο μαέστρος της ομάδας όταν αυτή μπει στο νέο της γήπεδο. Πρώτα για την ίδια την ΑΕΛ που της άξιζε μια τόσο ιστορική στιγμή να συνδεθεί με το ένδοξο παρελθόν (δεν θα' χε πρόβλημα να ήταν και οι Ζιώγας, Κολομητρούσης, επίσης μέλη εκείνης της ομάδας και νυν προπονητές) και έπειτα για εκείνον.

Η πραγματικότητα όμως απέχει πολύ από τον ρομαντισμό. Ακόμα και με τις μέρες του ρομαντισμού στο χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου να έχουν διπλοκλειδωθεί σε κάποιο καταραμένο χρονοντούλαπο της ιστορίας, είκοσι μέρες ίσως ήταν αυτές που εμπόδισαν το όνειρο να διαβεί τις πύλες της πραγματικότητας. Είκοσι μέρες που μοιραία στο ποδόσφαιρο φαντάζουν αιωνιότητα, δεν περίμενε η Λάρισα και  οι φιλοδοξίες της προπονητικής καριέρας του Σάκη Τσιώλη, διασταυρώθηκαν με τα όνειρα των φίλων του Ολυμπιακού Βόλου. Ο κόσμος της ΑΕΛ όμως κάθε άλλο παρά προδοσία το θεώρησε. Ξέροντας να κρίνει συμπεριφορές (και του Σάκη Τσιώλη μέχρι στιγμής είναι υποδειγματική) τον υποδέχεται όπως του αξίζει, κάθε που βρίσκονται αντιμέτωποι, κρατώντας την ΑΕΛ σε μια περίοπτη θέση στην καρδιά του.

Με το χέρι στην καρδιά

Μια καρδιά που δεν δίστασε να σηκωθεί όρθιος και να χτυπήσει στην παρουσίασή του από την ομάδα του Βόλου, φανερά συγκινημένος από την υποδοχή που του επιφύλασσαν οι οπαδοί της ομάδας. Εκείνοι- σύμφωνα με τον Τσιώλη, η βασικότερη αιτία που επέλεξε τον Βόλο ως τον επόμενο σταθμό της καριέρας του- δεν το ξέχασαν ποτέ και μετέτρεψαν τον περσινό αγώνα με τον Αγροτικό Αστέρα σε συλλαλητήριο και ψήφο εμπιστοσύνης προς το πρόσωπο του, διατρανώνοντας την επιθυμία να τους οδηγήσει και στα δύσβατα μονοπάτια της Σούπερ Λιγκ.
Ο Τσιώλης (σπάζοντας το ρεκόρ νικών του με 20 και άνοδο) «ατσαλωμένος» με την αξία της εκτίμησης, όχι μόνο δεν θα μπορούσε να τους απογοητεύσει, αλλά μέχρι στιγμής τους χαρίζει και μια πορεία που ούτε ο πιο αισιόδοξος «Austrian boy» φανταζόταν. Όχι μόνο έχει τραβήξει το... ένα πόδι της Βολίωτικης ομάδας στα ημιτελικά του κυπέλλου, αλλά αν η έκφραση του Όσιμ για την «ελευθέρων ηθών» μπάλα δεν παρέμενε τόσο επίκαιρη μετά από τόσα χρόνια (όπως είχε υποστηρίξει ο Καρδιτσιώτης τεχνικός σε μια συνέντευξη τύπου) το όνειρο των πλάι οφ για τον Ολυμπιακό Βόλου μόνο άπιαστο δεν θα 'ταν.

«Γνωρίζω τι συμβαίνει στην πιάτσα…»

Αποδεικνύοντας ότι αυτή τη φορά ήρθε για να μείνει, ο μετρ της ανόδου(το έχει καταφέρει άλλες τρεις φορές με Πανηλειακό, Λεβαδιακό και Θρασύβουλο) και εκπρόσωπος της νέας γενιάς Ελλήνων προπονητών, δεν έχει καταφέρει κάτι που κάποιοι άλλοι συνάδελφοί του έχουν πετύχει χωρίς να... ιδρώσουν πολύ. Να προπονήσει μία «μεγάλη», σύμφωνα πάντα με τους... στατιστικολόγους, ομάδα.

Μήπως απλά αγνοεί επιδεικτικά κάτι τέτοιο; Κάθε άλλο... «Μα, φυσικά και το θέλω. Αυτό αποτελεί όνειρο κάθε προπονητή. Να γίνω ο προπονητής μιας από τις μεγάλες ομάδες. Αυτό θέλω και εγώ. Δεν τρελαίνομαι όμως. Είμαι συνειδητοποιημένος. Γνωρίζω πολύ καλά τι συμβαίνει στην πιάτσα...» ήταν χαρακτηριστικά τα λόγια του σε σχετική ερώτηση.

Ο προπονητής του Ολυμπιακού Βόλου αποφεύγει να μασήσει τα λόγια του. Γνώστης «από μέσα» και γεμάτος αυτοπεποίθηση, εξηγεί, ρίχνοντας στοχευμένα τα καρφιά του:

«Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Υπάρχει παρασκήνιο που κινείται γύρω από τον χώρο. Διοικητικοί κύκλοι, τεχνικοί διευθυντές, μάνατζερ κ.λπ. που διαμορφώνουν καταστάσεις. Ίσως σε κάποιους από αυτούς να μην ταιριάζουν τα χνώτα μου. Κάποιοι τεχνικοί διευθυντές κάνουν περίεργες δουλειές με μάνατζερ και ίσως γι' αυτό προτιμούν ξένους προπονητές. Οι μεγάλες ομάδες δεν ενδιαφέρονται για τους Έλληνες προπονητές. Ας τους χαίρονται λοιπόν τους ξένους κι εμείς εδώ είμαστε. Η αμάθεια πληρώνεται. Υπάρχουν πολλοί άξιοι Έλληνες προπονητές, που θέλουν όμως στήριξη και εμπιστοσύνη. Σχολές προπονητών υπάρχουν, σχολές παικτών υπάρχουν, καιρός να γίνουν και σχολές παραγόντων» θα πει με εμφανή απογοήτευση.

Ακόμη όμως και η «αρρωστημένη» αυτή κατάσταση δε θα μπορούσε ποτέ να δαμάσει το πνεύμα του. «Ξέρετε κάτι; Αυτά δεν με συγκινούν. Ξέρω πολύ καλά τι κάνω, ποιος είμαι και πού βρίσκομαι. Στα δεκαπέντε χρόνια που εξασκώ το επάγγελμα του προπονητή και από μια δουλειά από την οποία επιβιώνω, έχω μάθει πολλά. Το κυριότερο; Ξέρω ποιος είμαι. Ξέρω ποιες είναι δυνατότητές μου. Το έχω αποδείξει με τη δουλειά μου στις ομάδες από τις οποίες έχω περάσει ως προπονητής. Τα πράγματα θα ήταν πολύ εύκολα για μένα αν είχα διατελέσει ποδοσφαιριστής μιας μεγάλης ομάδας για να γίνω και προπονητής της. Εμένα θα με δείτε να προπονώ ομάδες της Γ' Εθνικής και της Σούπερ Λίγκας. Πιστεύω ότι θα έρθει και η δική μου στιγμή που θα προπονήσω αυτή που λέμε «μεγάλη» ομάδα» θα δηλώσει αργότερα με διάχυτη μια αισιοδοξία που δεν θα μπορούσε να μην πηγάζει από την αυτογνωσία του. Και αλήθεια, ποιος δεν το πιστεύει για έναν άνθρωπο που δεν λογάριασε ούτε τον ίδιο του τον γιο προκειμένου να γίνει αυτό που θέλει, όταν περάσανε από την ίδια ομάδα προπονώντας τον.

Μικρό το... γραφείο

Εθισμένος στην ποδοσφαιρική δημιουργία, ο Τσιώλης άντεξε μόλις δέκα μέρες μακριά από το ποδόσφαιρο όταν κόπηκε το νήμα της ποδοσφαιρικής του καριέρας στον Πανηλειακό το 1995. Μιας καριέρα που ξεκίνησε με εκείνον  αμούστακο παιδί ακόμα  στην Αναγέννηση Καρδίτσας, για να κατακτήσει πρωτάθλημα με την ΑΕΛ και να χρηστεί διεθνής.

Το γραφείο στην εταιρία του μακαρίτη Νίκου Κανελλάκη ήταν απελπιστικά μικρό για να στεγάσει τα όνειρα και τις φιλοδοξίες του. Μετά από δέκα μέρες που του φάνηκαν δέκα χρόνια και του στοίχισε πολύ όπως χαρακτηριστικά υποστήριξε, άνοιξε τα φτερά του στο δρόμο της προπονητικής αν και δεν ήταν αυτός ο στόχος εξαρχής.
Λάτρης της φιλοσοφίας ότι και η προπόνηση είναι αυτή που χαρακτηρίζει τους πρωταθλητές, με τη συμβουλή του μεγάλου δασκάλου του, Γιάτσεκ Γκμόχ (ήταν αυτός που τον επέλεξε το 1981 για την ΑΕΛ ανάμεσα σε 70 ταλέντα από τη Θεσσαλία και θήτευσε δίπλα του ως βοηθός στον πάγκο του Πανιωνίου), πως πολλές φορές δεν χρειάζεται καμιά παρέμβαση από τον προπονητή μέσα στο παιχνίδι, πορεύτηκε από τον Αστέρα Αμαλιάδας μέχρι το εκατοστό κοουτσάρισμα σε ομάδα Α' Εθνικής φέτος, μέχρι... (και ποιος μπορεί να βάλει σε έναν τέτοιο άνθρωπο όρια;)

Αυτός ήταν ο δρόμος...

«Όταν γυρίζω στο γήπεδο της ΑΕΛ, του Πύργου, της Καρδίτσας, του Ιωνικού και ακούω τα θετικά σχόλια των φιλάθλων λέω από μέσα μου ότι αυτός ήταν ο δρόμος που έπρεπε να επιλέξω στη ζωή μου» είχε εκμυστηρευτεί κάποτε ο Σάκης Τσιώλης...

Ο δρόμος γι αυτόν μπορεί να μην ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα αλλά σίγουρα η αναγνώριση είναι το μεγαλύτερο παράσημο που μπορεί να αποκτήσει ένας προπονητής και να το κουβαλά χωρίς κανείς να έχει το δικαίωμα να του το στερήσει. Σε όσες «μεγάλες» ομάδες και να δουλέψει ο Τσιώλης, όσους τίτλους και να κατακτήσει, τίποτα δεν θα μπορεί να συγκριθεί με το χειροκρότημα κάθε που επιστρέφει στο γήπεδο της ΑΕΛ, του Πύργου, του Θρασύβουλου, της Καρδίτσας, του Ιωνικού, του Βόλου...