Ο άνθρωπος που δεν έπαψε να γελά...

Το δέκα το… γελαστό!

Μανωλάς, Οικονομόπουλος, Καραγκιοζόπουλος, Παύλος Παπαϊωάννου, Σαβέβσκι, Βάιος Καραγιάννης, Ατματζίδης, Κασάπης, Κωστένογλου και από φέτος, Νίκος Γεωργέας… Η λίστα με τους ποδοσφαιριστές που συμπλήρωσαν δεκαετία φορώντας τη φανέλα της ΑΕΚ, από φέτος απέκτησε το δέκατο μέλος της, το «δέκα το καλό». Και αν δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι είναι το καλύτερο, σίγουρα είναι το πιο γελαστό!

Μια δεκαετία κατά την οποία έζησε όλο το δρόμο… Δρόμος σαν πίνακας με ασπρόμαυρο φόντο… Ανηφόρες, κατηφόρες, αμφισβήτηση, αποθέωση, χαρές, λύπες, κρεβάτια πόνου από τα οποία θα σηκωθεί ακόμα πιο δυνατός. Θα φορέσει ένα μόνιμο χαμόγελο, και αυτό θα αποτελέσει το διαβατήριό του να φεύγει μακριά από κάθε δυσκολία.

Δεν παραδόθηκε ποτέ…

«Βαφτισμένος» στην κολυμπήθρα της ατυχίας, οι ψίθυροι αγανάκτησης εξαιτίας των τραυματισμών που συχνά πυκνά του χτύπαγαν την πόρτα, κάποιες φορές γιγαντώθηκαν σε κραυγές πόνου. Κραυγές που του φώναζαν να τα παρατήσει καθώς το ταλαιπωρημένο του σώμα δεν μπορούσε να ακολουθήσει την πάντα νεανική ψυχή του. Αυτή ωστόσο, αστείρευτη πηγή δύναμης, θα έβγαινε πάντα κερδισμένη από την μάχη.

«Κοίτα εσύ που είσαι νέος να γίνεις καλά και να παίξεις, γιατί εγώ δεν θα επιστρέψω» είχε πει κάποτε στον Γιώργο Αλεξόπουλο σε μια γωνιά στους Θρακομακεδόνες. Οι δυο τους είχαν μάθει να δίνουν κουράγιο ο ένας στον άλλο έχοντας περάσει αμέτρητες ώρες αποθεραπείας και ατομικών προπονήσεων μαζί.

Για το Νίκο Γεωργέα, το να μην παίζει ισοδυναμούσε με αργό θάνατο, στον οποίο δεν παραδόθηκε ποτέ. Άλλωστε ο θάνατος που θα επερχόταν χωρίς το ποδόσφαιρο, τις πλάκες στα αποδυτήρια και τα πειράγματα των συμπαικτών του θα ήταν πιο οδυνηρός.

Να μην τον ξαναβρούν μπροστά τους!

Στις 19 Νοεμβρίου του 2000 η ΑΕΚ του Γιάννη Παθιακάκη γνωρίζει ήττα-σοκ με 3-1 στην Καλαμάτα από την τοπική ομάδα. Κορυφαίος της αναμέτρησης ένας 24χρονος στόπερ, ο οποίος εξουδετέρωσε το μεγάλο επιθετικό «όπλο» της Ένωσης, τον Ντέμη Νικολαΐδη. Ήταν ο Νίκος Γεωργέας, ο οποίος αγωνιζόταν ήδη μια πενταετία στη μεσσηνιακή ομάδα (65 συμμετοχές) με ένα εξάμηνο διάλειμμα το 1996, όταν είχε παραχωρηθεί δανεικός στον ΠΑΣ Γιάννινα.

Τότε θα αποτελέσει το πρόσωπο των ημερών και οι ιθύνοντες της ΑΕΚ, σχεδόν δύο μήνες αργότερα θα θελήσουν να μην τον βρουν ποτέ ξανά στον δρόμο τους. Ως αντίπαλο! Εκταμιεύοντας 1.500.000 ευρώ τον Ιανουάριο του 2001, η ΑΕΚ θα ντύσει στα «κιτρινόμαυρα» τον Καλαματιανό μπακ παρά το γεγονός ότι υπάρχουν ήδη στο ρόστερ της τέσσερις κεντρικοί αμυντικοί εγνωσμένης αξίας(Δέλλας, Καψής, Κωστένογλου, Φερούζεμ).

Το σπασμένο χέρι…

Εκείνη τη μέρα θα υπέγραφε το πρώτο του συμβόλαιο με την Ένωση έχοντας σπασμένο χέρι. Ίσως και θα έπρεπε να περιμένει, αφού η ατυχία θα τον πάρει από πίσω σε ολόκληρο το «κιτρινόμαυρο» μονοπάτι του. Τραυματισμένος έγινε αετόπουλο, καθηλωμένος στο έδαφος με σπασμένα φτερά θα περάσει και αρκετές μέρες της υπόλοιπης καριέρας του…

«Ήταν το όνειρο της ζωή μου να έρθω σε έναν τόσο μεγάλο σύλλογο όσο η ΑΕΚ. Υπήρχαν κάποιες συζητήσεις και το καλοκαίρι, αλλά για να είμαι ειλικρινής αυτήν την περίοδο και λόγω του τραυματισμού μου, δεν περίμενα να γίνει η μεταγραφή. Όταν όμως με ρώτησαν αν θέλω να πάω στην ΑΕΚ, είπα το «ναι» με κλειστά τα μάτια» θα δηλώσει τότε. Ελάχιστα όμως είχε φανταστεί από αυτά που του επεφύλασσε η μοίρα.

Η γρήγορη καθιέρωση

Ειδικά όταν η νέα του περιπέτεια θα αρχίσει με τους καλύτερους οιωνούς. Δεν θα αργήσει να καθιερωθεί πραγματοποιώντας το ντεμπούτο του ως αλλαγή στις 5 Μαρτίου, σε αγώνα με την Παναχαϊκή στην Πάτρα αφού ξεπεράσει τον τραυματισμό του και θα μπει αμέσως στη βασική ενδεκάδα για τα δύο επόμενα παιχνίδια με τις πρώην ομάδες του, Καλαμάτα και ΠΑΣ Γιάννινα.

Την επόμενη σεζόν, παρά το γεγονός ότι βρίσκει την ΑΕΚ ενισχυμένη(είχε αποκτηθεί ο Σέρτζιο Μαρικά και τη θέση διεκδικούσε και ο Στάθης Κάππος), ο Γεωργέας υπό τις οδηγίες του Φερνάντο Σάντος (στην πρώτη του χρονιά), θα πάρει τη φανέλα του βασικού δεξιού μπακ σπίτι του. Αυτή ήταν και η πιο «γεμάτη» χρονιά της καριέρας του, αφού αγωνίστηκε σε 21 από τα 26 ματς του πρωταθλήματος και στα 20 Κυπέλλου και Ευρώπης.

Η Ένωση έχασε το πρωτάθλημα στην ισοβαθμία με τον Ολυμπιακό αλλά κατέκτησε το Κύπελλο, με τον 26χρονο παίκτη να αγωνίζεται στα 90 λεπτά του τελικού και να παίρνει μια προσωπική «ρεβάνς» από τον Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς για την αποφράδα εκείνη νύχτα.

Και εκείνη η νύχτα…

Μια από εκείνες τις βραδιές που σημάδεψαν για πάντα την καριέρα του. Η ΑΕΚ υποδεχόταν στο «Νίκος Γκούμας» τον Ολυμπιακού σε έναν αγώνα που θα καθόριζε σε μεγάλο ποσοστό την έκβαση του τίτλου και ο αμυντικός της ΑΕΚ θα πέρναγε ένα εφιαλτικό βράδυ. Δεν θα μπορέσει να ακολουθήσει ποτέ το ρυθμό του Σέρβου του Ολυμπιακού, γινόμενος έρμαιο στις ορέξεις του και παράλληλα το «κόκκινο πανί» της εξέδρας που θα του χρεώσει την ήττα (2-3). Ο κόσμος έμοιαζε να μην τον χωράει και ο ίδιος έψαχνε τρύπα να κρυφτεί.

«Μέσα στα αποδυτήρια συζητούσαν όλοι για μένα. Λέω μέσα μου «ήρθε η ώρα να την κάνω σιγά – σιγά…. Πήγα μετά στο σπίτι μου. Μου λέει η γυναίκα μου «μην τα παρατάς». Πολύ σημαντική η βοήθεια της και τότε, αλλά και στους τραυματισμούς μου. Σε αυτήν οφείλω πολλά. Τελικά κατάφερα να γυρίσω τον κόσμο υπέρ μου. Και όποτε ακούω το όνομα μου στο γήπεδο λέω καλά έκανα και έμεινα τελικά σε αυτήν την ομάδα» είχε παραδεχθεί ο ίδιος πριν λίγα χρόνια.

«Ήταν πολύ καλό βράδυ για τον Τζόρτζεβιτς, πολύ κακή εμφάνιση δική μου, αλλά δεν έφταιγα εγώ για όλα. Έλεγα μετά το ματς «λίγα τα ψωμιά μου στην ΑΕΚ. Όποτε ακουμπούσα την μπάλα γιούχαραν. Δύσκολες καταστάσεις. Τα άκουσα όλα εγώ για όλους», πρόσθεσε.

Η καλύτερη στιγμή και η αφοσίωση

Η κατάκτηση του Κυπέλλου που θα πανηγύριζε στο τέλος της σεζόν, θα ήταν η ανάμνηση που θα τον συντρόφευε δίνοντας του δύναμη για τη συνέχεια. Μια κατάκτηση που τη μνημονεύει μέχρι και σήμερα ως την καλύτερη της καριέρας του. Μέχρι την επόμενη…

Η επιστροφή του Βασίλη Μπορμπόκη στην ΑΕΚ την επόμενη σεζόν, θα περιορίσει τον Γεωργέα σε ρόλο αναπληρωματικού τις επόμενες δύο περιόδους, ωστόσο η απόφασή του να ανανεώσει το συμβόλαιό του για άλλα τρία χρόνια τον Ιανουάριο του 2004, εν μέσω πλήρους διοικητικής αβεβαιότητας και όταν πολλοί εγκατέλειπαν το πλοίο στη φουρτούνα, θα αποτελέσει σημείο αναφοράς και απόδειξη των «κιτρινόμαυρων» αισθημάτων του.

Παράλληλα έχει κερδίσει και μια περίοπτη θέση στην καρδιά των φίλων της ΑΕΚ, ενώ μετά την αποχώρηση του Μιχάλη Κασάπη, θα κερδίσει και τη μονομαχία για τη θέση του αριστερού μπακ εξελισσόμενος σε ένα πολυεργαλείο, μια ακούραστη «μηχανή» στην «κιτρινόμαυρη» αρμάδα.

Μόνιμος πρωταγωνιστής στην… ατυχία

Έχοντας ήδη ανέβει τον προσωπικό του Γολγοθά, δεν θα βρει τη γαλήνη και την ηρεμία που αναζητούσε αλλά από εκεί ψηλά θα βουτήξει στην ατυχία…

Μόνιμος πρωταγωνιστής του ιατρικού δελτίου της ΑΕΚ, θα προσπαθήσει να εξαντλήσει όλους τους πιθανούς τραυματισμούς με αποκορύφωμα τις 29 Δεκεμβρίου του 2004, όπου θα έρθει και η πιο δύσκολη στιγμή της καριέρας του, λίγα λεπτά πριν τη λήξη(τι ειρωνεία) της αναμέτρησης με τον Ιωνικό.

Τότε θα συγκρουστεί με τον Μιχαηλίδη και θα αποχωρήσει τραυματίας, ενώ μετά από έντονη πίεση των γιατρών αφού αυτός υποστήριζε πως δεν έχει τίποτα, θα μεταφερθεί στο νοσοκομείο. Η διάγνωση έκανε λόγο για μεγάλο νεφρικό αιμάτωμα που θα μπορούσε να του στερήσει τη ζωή ακόμα και στον ύπνο του. Νοσηλεία μιας εβδομάδας, στενή ιατρική παρακολούθηση και τρεις μήνες εκτός αγωνιστικών υποχρεώσεων ήταν η… διαταγή των γιατρών!

Μόνο που ο Νίκος Γεωργέας είχε επιστρέψει στην αγωνιστική δράση τον ίδιο μήνα αφού στις 21 Αυγούστου, σε ένα φιλικό με την Μπρέσια, είχε υποστεί κάταγμα ποδοκνημικής, με αποτέλεσμα να μείνει εκτός για 3,5 μήνες…

Η άμυνά του…

Ο ίδιος όμως είχε βρει την άμυνα του, την αστείρευτη πηγή δύναμής του…

«Τι να τον κάνουμε τον Ολισαντέμπε; Τραυματίες έχουμε!» είχε πει με την γνωστή αίσθηση του χιούμορ που τον διακατέχει μια περίοδο που οι φήμες για μετακόμιση του Πολωνού από τον Παναθηναϊκό στην ΑΕΚ ήταν έντονες.

Με μεταπτυχιακό και ειδικότητα στις θλάσεις (θλάσεις στους προσαγωγούς, θλάσεις στους κοιλιακούς, θλάσεις στον τετρακέφαλο, θλάσεις παντού), αλλά και εμπειρία σε όλων των ειδών τους μικροτραυματισμούς, το χιούμορ δεν το εγκατέλειψε ποτέ. Από τον πιο σκληρό και επίπονο τραυματισμό μέχρι και όταν παραλάμβανε βραβεία «MVP»(ναι, έκανε και αυτό!) και παρακαλούσε τον γιο του να μην το σπάσει...

«Του λέω: στείλε εξώδικο, στείλε εξώδικο» απαντούσε από την Αυστρία στη διάρκεια της προετοιμασίας όταν τον ρωτούσαν τι έγινε με τον Κάρλος Αραούχο για ξεκαθαρίσει γιατί η προετοιμασία του περιελάμβανε πολλές ασκήσεις με βάρη:
«Φέτος θα παίζω εγώ βασικός και θα πάμε καλά. Γι αυτό κάνω και βάρη! Για να σηκώνω τις κούπες»! είχε πει.

Τον καλύτερό του εαυτό ωστόσο έδωσε με την άφιξη του Έντσον Ράμος. Τον υποδέχθηκε θερμότερα από τον καθένα αφού όπου του δινόταν η ευκαιρία, τόνιζε:
«Επιτέλους, ήρθε και ένας πιο άσχημος από εμένα» για να προσθέσει με μπόλικη δόση   αυτοσαρκασμού: «Με εμένα αριστερά και τον Ράμος δεξιά, μη φοβάστε τίποτα! Θα έχουμε τρομακτικά άκρα»!

Για το χαρακτήρα του άλλωστε και το χιούμορ του παραμένει εδώ και χρόνια εκτός από αγαπητό παιδί της εξέδρας, και ο πλέον αγαπητός στα αποδυτήρια του «δικέφαλου». Δεν είναι τυχαίο το προσωνύμιο «φούλης» (εκ του αδελφούλης που του )έχει κολλήσει εδώ και πολλά χρόνια.

Καταραμένα χρόνια αλλά πάντα παρών…

Χρόνια που ενώ διάφοροι ακραίοι μπακ ερχόντουσαν και έφευγαν από την ομάδα, αυτός ήταν εκεί. Τους έβλεπε να φεύγουν και αυτός απλά έκλεινε την πόρτα… Αν και μεταγραφή χειμώνα που συνήθως μακιγιάρουν αδυναμίες και σπάνια γίνονται… μόνιμες, αυτός ήταν εκεί. Να γεμίζει τρύπες στην άμυνα της ΑΕΚ.

Οι κατάρες θα τον ακολουθούν. Στις 14 Φεβρουαρίου του 2006, στο πρώτο παιχνίδι για τους «32» του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, κόντρα στην Παρί Σεντ Ζερμέν, θα τραυματιστεί και θα μείνει εκτός αγωνιστικής δράσης για περίπου έναν χρόνο, αλλά αργότερα θα είναι και πάλι εκεί…

Παρών στον (χαμένο) τελικό Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό το 2006, παρών στην πρώτη νίκη της ΑΕΚ στο Τσάμπιονς Λιγκ επί της Λιλ την 1η Νοεμβρίου του ίδιου έτους, παρών όμως και στον πικρό αποκλεισμό από το Χαϊδάρι στα πέναλτι οκτώ ημέρες αργότερα.

Το 2007-08 στην πιο φτωχή του σεζόν με την ΑΕΚ, θα παίξει μόλις οκτώ αγώνες αφού λόγω ενός σοβαρού τραυματισμού, Ράμος και Αρουαμπαρένα ξεκινάνε βασικοί.

Νικητής, αλλά…

Στην ενεργό δράση θα επιστρέψει τον Μάρτιο όταν και ο Νίκος Κωστένογλου θα τον «ξεθάψει» από τον πάγκο χρησιμοποιώντας τον για πρώτη φορά ως βασικό στην επιβλητική νίκη με 4-0 επί του Ολυμπιακού. Ο 32χρονος τότε αμυντικός πραγματοποιεί ίσως την πιο ώριμη εμφάνιση της καριέρας του, όντας από τους πρωταγωνιστές του εκπληκτικού φινάλε που είχε κάνει η ‘Ένωση εκείνη τη σεζόν.

Νωρίτερα ωστόσο είχε νικήσει πόνο, χρόνο, αλλά και κακές σκέψεις…

«Ήταν οι πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Έβλεπα την ομάδα να παίζει και εγώ ήμουν έξω. Μου είχε περάσει πολλές φορές από το μυαλό ότι θα σταματήσω το ποδόσφαιρο και το έλεγα συνέχεια στη γυναίκα μου. Ειδικά αφότου έκανα το πρώτο χειρουργείο και όταν δοκίμασα να μπω πονούσα. Τότε σκέφτηκα ότι ίσως να μην ξανάπαιζα, γιατί ήταν σοβαρό το πρόβλημα μου στο γόνατο. Θα ήθελα να ευχαριστήσω γι’ αυτό τη γυναίκα μου, που συνεχώς ήταν δίπλα μου και μου έλεγε πως θα το ξεπεράσω. Και επίσης τον Νίκο Κωστένογλου που με πίστεψε και με έβαλε να ξαναπαίξω» θα δηλώσει.

Παραμένοντας για μια ακόμα φορά πιστός στην ομάδα της καρδιάς του αφού νωρίτερα είχε στηρίξει την κίνηση Νικολαΐδη (ήταν ένας από τους δέκα που είχαν δώσει «παρών» στη συνάντηση που είχε γίνει με τον Γιώργο Κιντή, προκειμένου να ενημερωθούν για τις προτάσεις του μετέπειτα προέδρου της ΑΕΚ ), το καλοκαίρι του 2008 θα περάσει από τα γραφεία της ΠΑΕ, υπογράφοντας ένα συμβόλαιο-αναγνώριση μέχρι το 2010, ένα χρόνο μετά, μέχρι το 2011 και ποιος ξέρει ακόμα…

Ο επικός αλλά χαμένος τελικός Κυπέλλου κόντρα στον Ολυμπιακό το 2009 θα τον πληγώσει και δεν θέλει πια να τον θυμάται, όπως και την αναμέτρηση κόντρα στη Νταντί, στις 26 Αυγούστου του 2010.

Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, τον ξεκινά βασικό αλλά αποχωρεί στο ημίχρονο με πόνους. Το γόνατό του τον πρόδιδε και πάλι όπως πριν από δύο χρόνια. Υποβλήθηκε σε μια ακόμα χειρουργική επέμβαση και βγαίνοντας απ’ το νοσοκομείο είπε: «θα γυρίσω πάλι βασικός». Και αλήθεια ποιος δεν τον πίστεψε;

Και επέστρεψε, σκόρερ πια!

Τέσσερις μήνες αργότερα ο Μανόλο Χιμένεθ τον ρίχνει στη «μάχη της Λάρισας» για το Κύπελλο και ο Γεωργέας πετυχαίνει το πρώτο γκολ του με την κιτρινόμαυρη φανέλα! Μια καλαματιανή συνεργασία(ένα- δύο με τον Λυμπερόπουλο) δεν θα φέρει αγνό παρθένο ελαιόλαδο, αλλά το παρθενικό γκολ του «Φούλη» με την ΑΕΚ. Θα φέρει μια ονειρική επιστροφή στα γήπεδα για κάποιον που εδώ και μια δεκαετία αποδεικνύει ότι καμία δυσκολία δεν μπορεί να νικήσει την αγάπη του για την ΑΕΚ.

Την τελευταία αγωνιστική θα πετύχει και το πρώτο γκολ της καριέρας του με την ΑΕΚ στο πρωτάθλημα (στην πρώτη εθνική έχει σκοράρει άλλη μια φορά με τη «μαύρη θύελλα» τη χρονιά 1999-2000 κόντρα στην Καβάλα ενώ άλλο ένα γκολ έχει σκοράρει στη β' εθνική), σφραγίζοντας τη νίκη της ΑΕΚ κόντρα στον Εργοτέλη και αποδεικνύοντας πως τώρα τελευταία έχει αποκτήσει και ιδιαίτερη σχέση με τα δίχτυα.

Όπως ήταν φυσικό δεν θα περάσει απαρατήρητο από τους συμπαίκτες του. «Έλα, μωρή παικτούρα. Συνέχισε έτσι και θα βγεις πρώτος σκόρερ» ήταν ένα μόνο από τα πειράγματα για να πάρει και τα εύσημα από τον Χιμένεθ:
«Μπράβο σε όλους σας και ειδικά στον Γεωργέα. Είναι παράδειγμα για όλους για την δουλειά που κάνει»

Τα φυτά…

Η βροχή έπεφτε ασταμάτητα μια φθινοπωρινή βραδιά του 2005 στη Νέα Σμύρνη, ωστόσο ο Γεωργέας έδινε τον καλύτερό του εαυτό για μία ακόμα φορά με την φανέλα της Ένωσης. Έχοντας πραγματοποιήσει μια εξαιρετική εμφάνιση κόντρα στον Πανιώνιο, το όνομά του είχε γίνει σύνθημα στα χείλη των οπαδών της ομάδας. Ήταν μάλιστα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου όταν μια καινούρια έμπνευση δόνησε την ατμόσφαιρα.

«Γεωργέα, Γεωργέα, τα φυτά στην Καλαμάτα είναι ωραία»! Αυτό ήταν! Στη συνέχεια έμοιαζε με αφιονισμένο ταύρο. Θαρρείς πως ήθελε να ανέβει στην εξέδρα και να γίνει ένας μαζί τους. Την ενέργεια που αντλούσε από αυτούς την έβγαζε στο γήπεδο με ασταμάτητο τρέξιμο. Τρέξιμο, τρέξιμο, τρέξιμο… Αυτό ήταν το ευχαριστώ του. Σε κάθε του επαφή με την μπάλα αποθεωνόταν και όταν το ματς είχε πια κριθεί, ο Βλάνταν Ίβιτς επέμενε να του επιστρέφει τη μπάλα.

Αν και δεν το ήθελε ποτέ, όταν ήρθε το τέλος του ματς, ήταν αδύνατο να κρύψει τη χαρά του. Μετά από σχεδόν πέντε χρόνια (Ιανουάριο του 2001) είχε επέλθει η προσωπική του δικαίωσή. Πολλά χρόνια για κάποιον από τους πιο άτυχους ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ…

«Περίεργο σύνθημα, αλλά μου δίνει πολύ δύναμη… Παρακάλαγα να μην τελειώσει το ματς για να παίζω και να τρέχω» είχε δηλώσει τότε.
«Όταν φτιάξουν τα διοικητικά»…

Έκτοτε οι δημοσιογράφοι σε κάθε συνέντευξη δεν χάνουν την ευκαιρία να τον ρωτούν για το σύνθημα, όπως και για το πότε θα σκοράρει.

«Ούτε στην προπόνηση δεν βάζω, θα βάλω στο παιχνίδι; Φέτος (σ.σ. το 2008) πάω αρκετές φορές κοντά στην περιοχή. Με τον Πανσερραϊκό σούταρα και η μπάλα πήγαινε κόρνερ, πλάγιο…», είχε πει πριν χρόνια, ενώ σε μια πιο πρόσφατη δήλωσή του ανέφερε: «Θα το βάλω όταν φτιάξουν τα διοικητικά της ομάδας».

Ρε λες;