Ένας μάγκας στο λιμάνι

Αναπόσπαστα χαρακτηριστικά στην εμφάνιση του μάγκα ήταν τα παπούτσια με τάπες, οι μακριές κόκκινες κάλτσες, το ασορτί σορτσάκι, η «ερυθρόλευκη» φανέλα με τον δαφνοστεφανομένο έφηβο στο στήθος και μια μπάλα. Χώρος δράσης του αποτελούσε κατά κύριο λόγο το στάδιο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» , αλλά δεν έχανε την ευκαιρία να… βγάζει την μαγκιά του σε διάφορα γήπεδα της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Γεννήθηκε…

Μάγκας δεν γίνεσαι, γεννιέσαι και ο Βασίλης Τοροσίδης γεννήθηκε τέτοιος. Καταδικασμένος να «περπατήσει» στο δρόμο που χάραξαν Τζόρτζεβιτς, Ζιοβάνι, Ριβάλντο, Καρεμπέ, Γκαλέτι, Στολτίδης, στα 25 του είναι από τους νεαρότερους σε ηλικία ποδοσφαιριστές που έχουν φορέσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού του Ολυμπιακού και ο νεότερος όλων στη «θρυλική» 11άδα της περασμένης δεκαετίας, χωρίς ωστόσο να στερείται σε ποδοσφαιρική εμπειρία.

Μια πραγματική μηχανή στην ερυθρόλευκη αρμάδα, ο Βασίλης Τοροσίδης έχει εξελιχθεί σε πολυεργαλείο, σε έναν ακούραστο στρατιώτη, έτοιμο να προσφέρει  τις υπηρεσίες του σε οποιοδήποτε πόστο του ζητηθεί εντός των τεσσάρων γραμμών του αγωνιστικού χώρου.

«Θα παίξω και σαν τερματοφύλακας αν χρειαστεί» είχε δηλώσει ο ίδιος, και αλήθεια πόσο μπορεί αυτό να απέχει από την πραγματικότητα για κάποιον που έχει αγωνιστεί με υποδειγματική επιτυχία σε όλες τις θέσεις της άμυνας και της μεσαίας γραμμής;

Ταύρος

Το έμφυτο ταλέντο του αδιαπραγμάτευτο και η αξία του αναμφισβήτητη, ωστόσο το πάθος και η ψυχή που αναδυόταν από την αστείρευτη πηγή μέσα του σε κάθε αγώνα, του επέφεραν το προσωνύμιο «ελ τόρο (ταύρος)». Και με έναν ταύρο στην ομάδα του Ολυμπιακού, μόνο ψυχή δεν μπορούσε να του λείπει. Αρχηγός… μάγκας, όποτε τον χρειάστηκε ο Ολυμπιακός, δεν κρύφτηκε.

«Η ομάδα ξύπνησε. Κατάλαβε τι γινόταν κι αντέδρασε. Αυτό είναι και τίποτε άλλο. Ήταν για μας "ή τώρα ή ποτέ". Ή λυγίζεις ή προχωράς. Δεν έχεις άλλη επιλογή. Σ' αυτές τις περιπτώσεις μετράει η ψυχή. Και ο Ολυμπιακός έχει ψυχή. Ως σύλλογος έχει ψυχή. Γιατί ήταν και ο κόσμος μας. Ήρθε στο γήπεδο για να μας υποστηρίξει και το έκανε. Ήταν κοντά μας συνέχεια» θα δηλώσει μετά τη σπουδαία νίκη που χάρισε ο ίδιος στην ομάδα του επί της Άλκμααρ στο Φάληρο για τη φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ, ανοίγοντας παράλληλα το δρόμο για την πρόκριση στην επόμενη φάση του θεσμού, σε μια περίοδο όπου ο Ολυμπιακός δεχόταν σκληρή κριτική εξαιτίας των εμφανίσεών του.

Από… νήπιο, επαγγελματίας!

Η πορεία όμως από τον Άρη Πετεινού (είναι πλέον υπό τη διοίκηση της οικογένειάς του ) που έκανε τα νηπιακά του βήματα στο μαγικό χώρο του ποδοσφαίρου,  μέχρι να γιγαντωθεί σε αναντικατάστατο μέλος της Εθνικής Ελλάδας και του Ολυμπιακού, έκρυβε δρόμους κακοτράχαλους και δύσβατα μονοπάτια. Μονοπάτια ωστόσο που χαλύβδωσαν τόσο την ποδοσφαιρική του αξία, όσο και την προσωπικότητα του, σφυρηλατώντας έτσι έναν πραγματικό ηγέτη.

Στην ομάδα του χωριού του θα τον ανακαλύψουν οι σκάουτερ της Ξάνθης, οι ακαδημίες της οποίας  θα του προσφέρουν απλόχερα ότι χρειάζεται ένα παιδί στην αρχή μιας φιλόδοξης, γεμάτης όνειρα καριέρας. Η ομάδα της καρδιάς του, όπως έχει υποστηρίξει ο ίδιος (στο δωμάτιό του είχε αφίσες της ομάδας, ενώ είχε προμηθευτεί και κάρτα για την κερκίδα τζούνιορ της Ξάνθης) θα του προσφέρει και το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο και λίγο πριν κλείσει τα 18, θα πατήσει για πρώτη φορά χορτάρι ως επαγγελματίας στον αγώνα με τον Ηρακλή στις 19 Απριλίου του 2003.

Σε αυτόν τα χρωστά όλα…

Μπορεί ο Νίκος Καραγεωργίου να ήταν ο πρώτος προπονητής που πίστεψε στο ταλέντο του, ο Γιάννης Μαντζουράκης να το αξιοποίησε και ο Τάκης Λεμονής να τον πίστεψε όσο κανείς, αλλά στον πατέρα του χρωστάει όλα όσα έχει πετύχει μέχρι τώρα στην καριέρα του. Αυτός ήταν που τον προξένησε στη «στρογγυλή θεά», τον μύησε από πολύ νωρίς στα μυστικά της και ήταν δίπλα του σε κάθε βήμα.

Μέχρι που η ζωή του έδειξε το σκληρό της πρόσωπο παίρνοντας τον μακριά του πολύ νωρίς, κόβοντας  παράλληλα με το έτσι θέλω έναν ομφάλιο λώρο από τον οποίο τρεφόταν με αγνές πατρικές συμβουλές και απεριόριστη ανιδιοτελή στήριξη. Αυτός ήταν και ο λόγος που η απώλεια του πατέρα του του στοίχισε τόσο πολύ.

Στην εξέδρα με… στόχο σαφή!

Την ίδια περίπου χρονική περίοδο η διοίκηση της Ξάνθης έχοντας αντιληφθεί το «λαβράκι» που είχε στα χέρια της, τον πίεζε για να υπογράψει νέο συμβόλαιο με ελάχιστη αύξηση, κηρύττοντας του «ψυχολογικό πόλεμο» αφού τον είχε μεταξύ πάγκου και εξέδρας για όσο καιρό δεν υπέγραφε. Ο στόχος ήταν σαφής. Να μην φύγει ελεύθερος και η Ξάνθη πέτυχε διάνα.

Μοίρες…

Οι εμφανίσεις του με τους «Ακρίτες» έριχναν νερό στο μύλο και δεν άργησε ο καιρός που οι «μοίρες» θα μαζευόντουσαν γύρω του, διεκδικώντας το ποια θα προλάβαινε να τον πάρει με το μέρος της.

Σε ηλικία 21 ετών και έχοντας συμπληρώσει ήδη 76 συμμετοχές(3 γκολ) με την Ξάνθη στο πρωτάθλημα , είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου να κάνει το μεγάλο άλμα. ΑΕΚ και Ολυμπιακός έδωσαν μεγάλη μάχη για να τον εντάξουν στο δυναμικό τους και παρά το γεγονός ότι την περίοδο των διαπραγματεύσεων, είδαν το φως της δημοσιότητας δηλώσεις από το περιβάλλον του που τον ήθελαν να διακατέχεται από «κιτρινόμαυρα» αισθήματα, εκείνος παρέμεινε ουδέτερος επιλέγοντας την πιο συμφέρουσα πρόταση. Ο Κόκκαλης πληρώνοντας 600.000 ευρώ στην Ξάνθη πραγματοποιούσε ακόμα μία- όπως αποδείχθηκε- εξαιρετική επένδυση και ο μάγκας έπιανε λιμάνι.

Το κύκνειο άσμα με τη φανέλα των «Ακριτών» ήρθε σε αγώνα πάλι εναντίον του «γηραιού» και ο κύκλος με την ομάδα της Ξάνθης έκλεισε τον χειμώνα του 2007, την ίδια ώρα που ένας μεγαλύτερος ανοιγόταν.

Στα βαθιά…

Ο Λεμονής (άφησαν μαζί την Ξάνθη για τον Ολυμπιακό) γνωρίζοντας ότι μπορεί να κολυμπήσει, θα τον ρίξει κατευθείαν στα βαθιά και μια εβδομάδα μετά το ντεμπούτο του κόντρα στον Πανιώνιο, θα σκοράρει εις βάρος του ΠΑΟΚ στην «Τούμπα» παίρνοντας τη φανέλα βασικού σπίτι του.

Στην πρώτη του χρονιά με τους «ερυθρόλευκους» θα κατακτήσει το πρωτάθλημα και το σούπερ καπ για να ακολουθήσουν 2 διαδοχικά νταμπλ με τον ίδιο να βγαίνει από την ενδεκάδα μόνο σε περίπτωση τραυματισμού!

«Είναι ένας μεγάλος παίκτης και χαίρομαι που τον έχω. Τα όμορφα γκολ που σημειώνει, κυρίως το δεύτερο, είναι δείγμα της μεγάλης του κλάσης», τόνισε ο Ζίκο για τον πολυσύνθετο παίκτη του μετά από ένα δεύτερο αριστοτεχνικό γκολ που θα ζήλευαν πολλοί αστέρες του ποδοσφαίρου κόντρα στην ΑΕΚ.

«Κόκκινο πανί»

Μπορεί πλέον να αποτελεί από τα αγαπημένα παιδιά της εξέδρας αλλά η σχέση του με τον κόσμο του Ολυμπιακού πέρασε από χίλια κύματα στα οποία ο Τοροσίδης και πάλι κατάφερε να κολυμπήσει.

Τον υποδέχθηκαν θερμά, ωστόσο παρότι αυτός ήταν ο «ταύρος», δεν ήταν λίγες οι φορές που αποτέλεσε το «κόκκινο πανί» της εξέδρας. Ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του εξιλαστήριο θύμα και σε έναν αγώνα πριν από περίπου τρία χρόνια με αντίπαλο και πάλι τον Ηρακλή(!) στο «Καραϊσκάκης» ξέσπασε. Αφού σκόραρε ανοίγοντας το σκορ, έτρεξε προς τους οργανωμένους, κλώτσησε τις πινακίδες και άρχισε να ουρλιάζει κοιτώντας προς τη θύρα 7! Αυτά που κατά καιρούς άκουγε, συσσωρεύτηκαν μέσα του και δεν μπορούσε να τα κρατήσει άλλο.

Φήμες ήθελαν τον ποδοσφαιριστή να θεωρεί υπαίτιους γι αυτήν την κατάσταση ανθρώπους μέσα από την ομάδα που διέρρεαν στον Τύπο ότι είχε προτιμήσει να παίξει με την Εθνική αν και προερχόταν από τραυματισμό, ρισκάροντας τη συμμετοχή του στους ερχόμενους αγώνες της ομάδας του. Επίσης δεν ήταν λίγες οι κακές γλώσσες που του πρόσαπταν κακή συμπεριφορά μέσα στον αγωνιστικό χώρο, στιγματίζοντάς τον ως τον αποδέκτη δήλωσης παίκτη άλλου συλλόγου πως «κάποιοι έχουν καβαλήσει το καλάμι» μετά από παιχνίδι με τον Ολυμπιακό.

Μία ακόμα πτυχή… εθνική!

Την ίδια εποχή θα δεχθεί και την πρώτη πρόσκληση από τον Ότο Ρεχάγκελ για να φορέσει την φανέλα με το εθνόσημο. Στο πολυτάλαντο ταλέντο του, ο σοφός Γερμανός θα ανακαλύψει μία ακόμα πτυχή, αυτή του αριστερού μπακ και ο ίδιος ο Τοροσίδης αφού εκπληρώσει ακόμα ένα όνειρο, θα το εκλάβει σαν μια καινούρια πρόκληση.

Και αν το ντεμπούτο του συνδυάστηκε με το εφιαλτικό 1-4 από τους γείτονες Τούρκους στο «Καραϊσκάκης», στο πλαίσιο της προκριματικής φάσης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, στο συγκεκριμένο Euro του 2008 θα έρθουν και προσωπικές διακρίσεις. Αφού συγκαταλεχθεί στη λίστα με τα δέκα ανερχόμενα ταλέντα που αξίζει να προσεχθούν στην διοργάνωση(5η θέση) θα είναι και ο 5ος γρηγορότερος σπρίντερ στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας πιάνοντας ταχύτητα σε μια κούρσα του 31, 11χλμ την ώρα, μόλις 0,65χλμ πίσω από τον πρώτο Όλιτς!

Η υπογραφή και το παράπονο

Τα σπουδαιότερα ωστόσο θα έρθουν στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής στη διάρκεια του τελευταίου Μουντιάλ. Στο ματς κόντρα στην Νιγηρία αρχικά θα κερδίσει την κόκκινη κάρτα του Καϊτά αλλάζοντας υπέρ μας τα δεδομένα του αγώνα (μέχρι τότε χάναμε με 1-0) και στη συνέχεια θα βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στην ολική ανατροπή γράφοντας το τελικό 2-1 και χαρίζοντας παράλληλα την πρώτη νίκη της ελληνικής ομάδας σε τελική φάση Μουντιάλ.

Μοναδικό του παράπονο πως δεν ήταν κάπου εκεί ο πατέρας του να τον καμαρώσει από κοντά. Να δει το όνειρό τους να παίρνει σάρκα και οστά στην πύρινη πραγματικότητα. Όπως δεν ήταν και στον αγώνα με τη Λετονία για τα προκριματικά του Euro 2012. Τότε ο Βασίλης μετά το γκολ που πέτυχε και μας χάρισε την πολύτιμη νίκη, κατά τη διάρκεια του ξέφρενου πανηγυρισμού του έδειχνε συνεχώς το τατουάζ που έχει στο αριστερό του χέρι. Το όνομα «Ευστάθιος», αυτό του πατέρα του που δεν πρόλαβε να δει το άστρο του, όχι μόνο να μεσουρανεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά η ακτινοβολία του να ξεπερνά τα σύνορα της Ελλάδας.

«Σειρήνες»

Και παρά το γεγονός ότι την απόκτησή του ορέγονται εδώ και καιρό κορυφαία ευρωπαϊκά κλαμπ της Ευρώπης (Μάντσεστερ Γιουνάιτιντ, Λίβερπουλ, Μπάγερν και Γιουβέντους είναι μόνο μερικές από αυτές που έχουν ακουστεί κατά καιρούς), εκείνος κλείνει τα αυτιά του στις «σειρήνες» και μένει απόλυτα προσηλωμένος στην ομάδα του υπηρετώντας την κάποιες φορές με πάθος περίσσιο.

«Εκρηκτικό μίγμα»

Όπως στο τελευταίο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, δίνοντας την αφορμή που αναζητούσαν ορισμένοι στενόμυαλοι να πετάξουν μολότοφ στην είσοδο της πολυκατοικίας που μένει και να γράψουν συνθήματα στους τοίχους και την είσοδο της πυλωτής.

Χωρίς την ανάλογη υποστήριξη από την ίδια την ομάδα και το περιβάλλον του, η πίεση του περιβραχιόνιου προσπαθώντας να ανταποκριθεί όχι μόνο στα αγωνιστικά του καθήκοντα, αλλά και σε εκείνα του αρχηγού σε μία ομάδα με πολλούς ξένους, ελάχιστους Έλληνες και επιτακτικό καθήκον να επιστρέψει στην κορυφή, ο χαμός του πατέρα του, η ανησυχία για τη μάνα του που επηρεάστηκε τόσο από την απώλεια του συζύγου της, όσο και από την αντιπαράθεση του ίδιου με την αδερφή της, η «καραντίνα» στην οποία τον είχε βάλει η Ξάνθη προκειμένου να υπογράψει νέο συμβόλαιο, ακόμα και ο μάνατζέρ του που τον παρότρυνε σε αποτυχημένες επενδυτικές κινήσεις, φουσκώνοντάς του τα μυαλά για μεταγραφή στο εξωτερικό χωρίς ωστόσο να φέρει ποτέ επίσημη πρόταση, αποτέλεσαν μίγμα εκρηκτικού μηχανισμού που ο νεαρός Τοροσίδης δεν κατάφερε ποτέ να εξουδετερώσει.

Σε υαλοπωλείο…

«Τρέχοντας» σαν καλογυμνασμένο άλογο κούρσας για να ευχαριστήσει και να ωφελήσει ομάδα, οικογένεια, μάνατζερ ακόμα και τον κόσμο με την απαίτηση του να φερθεί σαν αρχηγός με την στρεβλή έννοια του όρου, «έσκασε» στη διαδρομή και ξανάγινε «ταύρος» παρεκτρεπόμενος σε ενέργειες που δεν συνάδουν με έναν αρχηγό του Ολυμπιακού. Το φλεγόμενο «Καραϊσκάκης» κόντρα στον αιώνιο αντίπαλο έμοιαζε το ιδανικό υαλοπωλείο…

Μόνος…

Και αν στους μάγκες κάποτε, εκτός των άλλων, έκοβαν το μισό μουστάκι (υποχρεώνοντάς τους να ξυρίσουν και το άλλο μισό - θανάσιμη προσβολή για τους μάγκες της εποχής) για τιμωρία, ο Τοροσίδης με τις πέντε αγωνιστικές για το γνωστό πλέον περιστατικό με τον Λέτο που του επέφερε και την αποβολή, φέρεται να σήκωσε σχεδόν ολομόναχος το «Σταυρό» της εγχώριας ποδοσφαιρικής παράνοιας. Παίζοντας λανθασμένα το ρόλο του υπάκουου στρατιώτη, στο τέλος έμεινε μόνος στη μάχη…

Πλέον το σενάριο της φυγής του σε ομάδα του εξωτερικού επειδή φοβάται για τον εαυτό του και έχει πια κουραστεί, διακινείται πιο έντονα από ποτέ.

«Εκεί είναι η ευτυχία μου»

Ο ίδιος δεν χάνει την ευκαιρία να επισκέπτεται αξιοποιώντας ακόμα και ρεπό μιας μέρας το σπίτι που έχει φτιάξει στη γενέτειρά του. Ασφυκτιώντας από την όλη αρρωστημένη κατάσταση, και τώρα προτίμησε να κόψει τα σχοινιά που τον κρατούσαν αιχμάλωτο αυτής και να γεμίσει τα πνευμόνια του με τον αέρα της ελευθερίας. Να νιώσει την γαλήνη που του προσφέρει το χωριό του στην Ξάνθη.

«Για μένα εκεί είναι  ευτυχία μου» είχε υποστηρίξει ο ίδιος κάποτε για να συμπληρώσει: « Δίπλα στους δικούς μου ανθρώπους. Ακολουθώ το παράδειγμα του πατέρα μου και όπως αυτός προσπαθούσε με όλες του τις δυνάμεις να ζήσουμε μια καλύτερη ζωή, το ίδιο επιδιώκω τώρα και εγώ για τα αδέρφια μου και τη μητέρα μου. Να ζήσουν μια πιο άνετη ζωή οικονομικά. Όπως αυτός ήθελε να μην μας λείπει τίποτα από το σπίτι, να είναι το ψυγείο μας πάντα γεμάτο, αυτό προσπαθώ να κάνω και εγώ για την οικογένειά μου. Το κάνω με μεγάλη αγάπη και θα το κάνω για πάντα...»

Όσο για τον πατέρα του, ξέρει πως είναι κάπου εκεί ψηλά και τον καμαρώνει…