«Μα, ποιος είναι αυτός ο Νίνης;»
Το φως της ημέρας είχε ήδη «εξαφανιστεί» και το κρύο ήταν τσουχτερό, καθότι αρχές Γενάρη. Δεν ήταν πολλοί αυτοί που πήραν την απόφαση να περάσουν το κυριακάτικο απόγευμα στο ΟΑΚΑ, από το να αποδεχθούν την πρόσκληση κάποιου Γιάννη ή κάποιας Ιωάννας που γιόρταζαν.
Κι από αυτούς που πήγαν στο Στάδιο, ωστόσο, ελάχιστοι είχαν πάρει χαμπάρι τι επρόκειτο να συμβεί. Οι πιο ψαγμένοι Παναθηναϊκοί, κάτι είχαν ακούσει ή διαβάσει. Από την πλειοψηφία, όμως, εκφράστηκε η απορία στο άκουσμα των ενδεκάδων. «Μα, ποιος είναι αυτός ο Νίνης; Μάλλον στο Αιγάλεω παίζει και θα έκαναν λάθος». Τα παιδιά των Ακαδημιών που κάθονταν στα επίσημα του ΟΑΚΑ και που μέχρι πρότινος τον είχαν... στα πόδια τους, χασκογελούσαν. Λίγη ώρα νωρίτερα και συγκεκριμένα την ώρα που κατευθύνονταν στο ΟΑΚΑ με πούλμαν των «πρασίνων», είχαν τρελαθεί στο πανηγύρι ακούγοντας στα ραδιόφωνα ότι το φιλαράκι τους θα ξεκινούσε στη βασική ενδεκάδα αν και μόλις 16,5 ετών. Κάπως έτσι άρχισαν όλα...
Οταν στις 3 Απριλίου του 1990 ο Σωτήρης συναντούσε για πρώτη φορά τους γονείς του, η οικογένεια Νίνη δεν φανταζόταν ποτέ ότι ο μικρός θα γινόταν γνωστός και εκτός συνόρων, ότι το όνομά του θα κοσμούσε δημοσιεύματα σε αγγλικές εφημερίδες και ότι θα συνδεόταν με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Από πιτσιρικάς, βέβαια, έτρεφε μεγάλη αγάπη στην ποδοσφαιρική μπάλα και οι γονείς του είχαν τη φαεινή (όπως αποδείχθηκε) ιδέα, να τον γράψουν στην Ακαδημία του αείμνηστου Γιάννη Παθιακάκη. Η οποία φάνηκε γρήγορα ότι δεν χωρούσε το ταλέντο του. Πριν καν συμπληρώσει 13 χρόνια ζωής, ο Νίνης πήγε στου Ρέντη για δοκιμή. Το γιατί δεν έπεισε τους ανθρώπους του Ολυμπιακού, παραμένει απορίας άξιο. Αρκεί που λίγο καιρό αργότερα, έπεισε αυτούς του Παναθηναϊκού και εντάχθηκε στις «πράσινες Ακαδημίες».
Στο παιδικό τμήμα έκατσε ελάχιστα. Το ίδιο και στο εφηβικό. Οι προπονητές του έβλεπαν ότι έχει μεγάλη διαφορά από τα παιδιά της ηλικίας του και έκριναν ότι δεν θα κέρδιζε τίποτα αν συνέχιζε μαζί τους τις προπονήσεις. Μπήκε πολύ γρήγορα στους Νέους με προπονητή τον Γιάννη Βονόρτα και το 2005 γνώρισε τον Κώστα Ταράση, που μόλις είχε αναλάβει τη συγκεκριμένη ομάδα. Μέσα σε λίγο μόλις καιρό, το όνομα «Νίνης» έγινε γνωστό σε όλη την κοινωνία της Παιανίας. Ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι έγινε από τους μόνιμους «θεατές» της προπόνησης και παραμιλούσε με το ταλέντο του μικρού. «Αυτό το παιδί θα παίξει σίγουρα ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο», έλεγε ο Ιταλός...
Αυτός που τον ερωτεύτηκε κυριολεκτικά, ωστόσο, ήταν ο Βίκτορ Μουνιόθ. «Κώστα, στην πρώτη ομάδα δεν έχουμε τέτοιο παίκτη», είπε σε ανύποπτο χρόνο στον Ταράση ο Ισπανός και δεν άργησε η στιγμή που πέταξε τη... βόμβα. «Θέλω να τον πάρω αποστολή για να παίξει στο Κύπελλο με τον Θρασύβουλο», είπε στον Ταράση κι ο τελευταίος του εξήγησε ότι ο «μικρός» δεν ήταν ακόμα επαγγελματίας, για να εισπράξει έναν μορφασμό απογοήτευσης.
Σάββατο, 6 Ιανουαρίου του 2007. Ο Ταράσης ειδοποιείται ότι τον θέλει ο Μουνιόθ στο γραφείο του. Οι ερωτήσεις συγκεκριμένες: «Σε ποια θέση πιστεύεις ότι μπορεί να προσφέρει καλύτερα; Θεωρείς ότι έχει τόση δύναμη ως χαρακτήρας ώστε να ξεκινήσει βασικός;».
Τις απαντήσεις τις φαντάζεστε από την αμέσως επόμενη ατάκα. «Σε παρακαλώ, θέλω μια χάρη. Μην του πεις ότι παίζει αύριο γιατί θα του δημιουργήσεις πρόβλημα. Θα αγχωθεί».
Η παρουσία του Ταράση στο ΟΑΚΑ το ψυχρό και σκοτεινό εκείνο απόγευμα της 7ης Ιανουαρίου ήταν λυτρωτική για τον «μικρό». «Κύριε Κώστα, μου είπε ο προπονητής ότι παίζω! Εχω απίστευτη αγωνία». Ποια αγωνία; Μια «ποδιά» στο ξεκίνημα του αγώνα με το Αιγάλεω ήταν αρκετή για να τον απαλλάξει από το άγχος και να του δώσει τόση αυτοπεποίθηση, ώστε σήμερα να γιορτάζει τα 22α γενέθλιά του ως... δημόσιο πρόσωπο κι ως ένας από τους πιο χαρισματικούς Ελληνες ποδοσφαιριστές. Χρόνια πολλά, Σωτήρη. Ή καλύτερα... «tanti auguri».
