Ο «γίγαντας» που έτρωγε τζατζίκι!

Τα συγκεκριμένα υλικά μπορεί να φαίνονται φτωχικά, ωστόσο το αποτέλεσμα, αν τα συνδυάσεις κατάλληλα με γνώσεις μαγειρικής που αγγίζουν το ομοιόμορφο ψήσιμο ενός τοστ την ώρα που ο φούρνος μικροκυμάτων ζεσταίνει τη χθεσινή πίτσα (το γιατί να φας τοστ ενώ έχεις χθεσινή πίτσα είναι δικό σου πρόβλημα), μπορούν να οδηγήσουν στον «εθνικό» μας θησαυρό… Οι τουρίστες αναφέρονται σε αυτό ως το μόνο αξιοθέατο που τρώγεται τα «καυτά» ελληνικά καλοκαίρια και- σύμφωνα πάντα με τους ιδίους- μαζί με τον ήλιο, την θάλασσα και τον μουζάκα, το τζατζίκι μπορεί να δημιουργήσει ισχυρότατους δεσμούς με τη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία. Εγώ ώσπου να γίνω τουρίστας στη χώρα μου (κάτι που θα με έφερνε προ εκπλήξεως αφού θα το ‘ξερα )δεν έχω κανένα λόγο να διαφωνήσω, θεωρώντας ήδη τον Μάριους Νικουλάε έναν από εμάς.

«Τρώω τρεις φορές τη μέρα και παραγγέλνω συχνά από ένα εστιατόριο, ανάμεσα σε όλα και τζατζίκι που μου αρέσει πολύ!» είχε δηλώσει τρεις μέρες μετά την άφιξή του στην Ελλάδα για χάρη της Καβάλας, ο Ρουμάνος επιθετικός.

Και αν για τον ίδιο τρεις μέρες ήταν αρκετές για να ανακαλύψει τον σύγχρονο βασιλικό πολτό, τρεις αγωνιστικές της Super League έφθαναν για να ταρακουνήσει τις ποδοσφαιρικές Κυριακές των «Αργοναυτών». Τρεις Κυριακές προκειμένου να βρει και να ξανανιώσει τη χαμένη αγάπη του κόσμου και των συμπαικτών του. Να αγαπήσει και να αγαπηθεί όπως τότε, στη γενέτειρά του το Βουκουρέστι, λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά όσο και αν αυτό του ανταριάζει την ψυχή. 

Γίγαντας…

Βλέποντας τον κόσμο από τα 1,84 μέτρα, γεννήθηκε γίγαντας συγκριτικά με το ύψος του μέσου ποδοσφαιριστή και γρήγορα αποτέλεσε μία από τις μεγαλύτερες ελπίδες του Ρουμάνικου ποδοσφαίρου τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως ο κορυφαίος ίσως Ρουμάνος προπονητής, Έμεριχ Γένεϊ (προπονητής της Στεάουα όταν αυτή έγινε η πρώτη ομάδα από την Ανατολική Ευρώπη που κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών, το 1986)του κόλλησε το προσωνύμιο «εκτελεστής». Όχι γιατί μπορεί να μοιάζει με τέτοιον αλλά εξαιτίας της εκτελεστικής του δεινότητας όταν βρισκόταν στο χώρο δράσης του, που δεν ήταν άλλος μπροστά από τις αντίπαλες εστίες.

Η εκτελεστική του δεινότητα ήταν μάλιστα αυτή που ανάγκασε την Ντιναμό να του προσφέρει επαγγελματικό συμβόλαιο  κάνοντας το ντεμπούτο του σε ηλικία μόλις 15 ετών κόντρα στη Φαρούλ στις 22 Νοεμβρίου του 1996. Η σωματοδομή του ωστόσο μόνο με 15χρονου δεν έμοιαζε, αφού για αυτό είχε φροντίσει και ο πατέρας του, πρώην πρωταθλητής Ευρώπης στο τζούντο. 

Η μοίρα…

Οι εκπληκτικές εμφανίσεις του Νικουλάε με τη Ντιναμό όπου σε πέντε χρόνια και 100 συμμετοχές σημείωσε 44 γκολ, παίζοντας καταλυτικό ρόλο στην κατάκτηση ενός πρωταθλήματος και δύο κυπέλλων, αναπόφευκτο ήταν να μαγνητίσουν τα βλέμματα πολλών ευρωπαϊκών συλλόγων, γιγαντώνοντας παράλληλα τη φήμη του νεαρού Ρουμάνου έξω από τα στενά σύνορα της χώρας του. Μια φήμη που δεν θα μπορούσε να πηγάζει, παρά από το αστείρευτο ταλέντο ενός γνήσιου φορ.

Τότε, συνεπαρμένος από τους ύμνους προς το πρόσωπό του, ενός άλλου μαγικού αυλού, ελάχιστα μπορούσε να φέρει στο νου από τις συμπτώσεις και τα παιχνίδια που θα του έπαιζε η μοίρα. Αυτή, τις περισσότερες φορές έμελλε να αποφασίσει γι αυτόν, αλλά χωρίς αυτόν.
Το μάταιο ωστόσο ήταν ότι πολλές φορές για την απουσία του, ήταν ο μόνος υπεύθυνος, αφού δεν θέλησε ποτέ να διαψεύσει όσους έθεταν ερωτηματικά για το χαρακτήρα του. 

Με πήλινα πόδια…

Σπόρτινγκ Λισαβόνας, Φιορεντίνα και Ρόμα «σφάχτηκαν» στην ποδιά του με τα «λιοντάρια» τελικά να βγάζουν από τα ταμεία τους συνολικά 5,3 εκ. ευρώ προκειμένου να τον κάνουν δικό τους. Στη Λισαβόνα, υπό τις οδηγίες του Λάζλο Μπόλονι (ποδοσφαιριστής της Στεάουα το «ευρωπαίο» 1986), θα πλαισιώσει παίκτες όπως ο Μάριο Ζαρντέλ, ο Ζοάο Πίντο και ο νεαρός τότε Κριστιάνο Ρονάλντο.

Ωστόσο, λίγους μήνες αργότερα, το παραμύθι θα έχει πρόωρο τέλος αφού ο γίγαντας θα αποδειχθεί ότι είχε πήλινα πόδια, με έναν τραυματισμό (ρήξη χιαστών) να τον κρατάει εκτός για το υπόλοιπο της περιόδου. Παρόλα αυτά θα στεφθεί πρωταθλητής Πορτογαλίας το 2002 αναγκάζοντας τον διάσημο στη χώρα του Ρουμάνο τραγουδιστή Adrian Copilul Minune να γράψει ένα τραγούδι προς τιμή του που θα αναφέρεται στη δύσκολη περίοδο των τραυματισμών, εξυμνώντας παράλληλα το αδιαμφισβήτητα πλούσιο ταλέντο του.

Ωστόσο, το άλλοτε δυνατό παιδί που ήταν έτοιμο να αντιμετωπίσει οποιονδήποτε αντίπαλο, δεν θα ανακτήσει ποτέ, ούτε την φυσική κατάσταση που διέθετε πριν τον τραυματισμό, αλλά ούτε και το ποδοσφαιρικό θράσος που επιδείκνυε και τον έκανε γνωστό. 

Κενό…

Ασφυκτιώντας, ο νεαρός Νικουλάε, θα μετεωριστεί στο κενό που έχει αφήσει μέσα του η αποχή από τους αγωνιστικούς χώρους και το πρώιμο τέλος στο όμορφο παραμύθι μιας καριέρας που ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς• και δεν θα αργήσει να «πιαστεί» από την φιλία του Μάριο Ζαρντέλ, αναζητώντας μέσα από αυτήν τον εαυτό του. Με τη σειρά του ο Βραζιλιάνος, θα αναζητήσει τη λύτρωση από τα ψυχολογικά του προβλήματα εξαιτίας της απιστίας της γυναίκας του και μαζί θα παρασυρθούν σε ποτά, ξενύχτια και καταχρήσεις στην όμορφη πρωτεύουσα της Λισαβόνας.

Ώσπου μια μέρα, αποδεικνύοντας τον εκρηκτικό χαρακτήρα τους, θα πιαστούν στα χέρια επειδή ο τότε προπονητής τους Πεσέιρο  προτιμούσε τον Ζαρντέλ και ας βρισκόταν στη χειρότερη κατάσταση της καριέρας του, αφήνοντας τον Ρουμάνο στον πάγκο.

Όμως ο Ζαρντέλ δεν θα αποτελέσει το μοναδικό «κόκκινο πανί» για τον «μανιασμένο» Νικουλάε. Οι συγκρούσεις του με τους προπονητές που τον κράταγαν μακριά από τη βασική ενδεκάδα, αφού στις επιλογές τους είχε προστεθεί πλέον και ο Λιέντσον (ως αντικαταστάτης του Νικουλάε μετά την υποτροπή στο τραυματισμένο του γόνατο), θα του άνοιγαν την πόρτα της εξόδου από το «Ζοσέ Αλβαλάντε», παίρνοντας μαζί στις αποσκευές του 14 γκολ σε 59 αγώνες. Μέσα σε αυτά και το γκολ ενάντια στη Νιούκαστλ, το οποίο επέφερε πανηγυρική πρόκριση στα ημιτελικά του UEFA κόντρα στους Άγγλους με 4-1 κι ας είχαν κερδίσει με 2-1 στο «Σεντ Τζέιμς Παρκ», κι ας είχαν προηγηθεί στην Πορτογαλία (η Σπόρτινγκ εκείνη τη χρονιά, 2005, έφθασε ως τον τελικό που γινόταν στην έδρα της όπου και έχασε από την ΤΣΣΚΑ με 3-1). 

Πουθενά…

Τότε ο Μπόλονι θα φανεί πρόθυμος να του δώσει μία ακόμη ευκαιρία όντας προπονητής πλέον στην Σταντάρ Λιέγης. Ωστόσο ούτε εκεί θα κουρνιάσει στη φιλόξενη αγκαλιά της επιτυχίας αφού όχι μόνο θα τσακωθεί με τον Ρουμάνο τεχνικό αλλά ένας ακόμα τραυματισμός, στον αστράγαλο αυτή την φορά θα σημάνει την λήξη στην σύντομη περιπέτειά του Νικουλάε στο Βέλγιο.

Ποδοσφαιρικό καταφύγιο θα βρει έπειτα στην Μάιντς, αλλά και εκεί θα μείνει μόλις μισή σαιζόν, πραγματοποιώντας έξι εμφανίσεις και αποτυγχάνοντας και πάλι να στεριώσει. 

Ιθάκη…

Το καλοκαίρι του 2007 φήμες τον ήθελαν να αποτελεί μεταγραφικό στόχο τόσο του Εργοτέλη, όσο και της Λάρισας, αλλά τελικά θα δεχθεί να δοκιμαστεί στην Ινβερνές.

Έχοντας χάσει προ πολλού τη θέση του στην εθνική ομάδα, δεν θα μπορέσει να εξασφαλίσει κάρτα εργασίας. Οι ιθύνοντες της Ινβερνές ωστόσο απέστειλαν σχετική επιστολή με υπογραφές οπαδών στη σκωτσέζικη Ομοσπονδία, ζητώντας να του εξασφαλιστεί η σχετική άδεια και να αγωνιστεί στην ομάδα. Η Ομοσπονδία τελικά έκανε δεκτό το αίτημα και στη Σκωτία o Νικουλάε βρήκε την ποδοσφαιρική του Ιθάκη, αποκτώντας γρήγορα μία ιδιαίτερη σχέση με την εξέδρα.

Η αλλαγή ιδιοκτησίας ωστόσο και το οικονομικό «νοικοκύρεμα» που επακολούθησε τον ανάγκασαν να φύγει. Παρά τις πολύ καλές του εμφανίσεις (είχε κερδίσει και το βραβείο του κορυφαίου παίκτη του μήνα), η Ινβερνές δεν μπορούσε να αντέξει το συμβόλαιό του και τον πούλησε στην Ντιναμό(500.000 ευρώ) έπειτα από μια ονειρική χρονιά με 38 συμμετοχές και 10 γκολ.

Ίδιο σχέδιο, αλλά…

Το σχέδιο ήταν το ίδιο παλιό σχέδιο. Αυτός επρόκειτο να γίνει ο ηγέτης της ομάδας έχοντας την απόλυτη στήριξη όλων. Η Ντιναμό ειδική στην κερδοφορία από μεταπώληση παικτών, αποσκοπούσε στο κέρδος αφού αγνοούσε τις αγωνιστικές επιτυχίες χρόνια.

Δυστυχώς για την Ντιναμό και τον ίδιο, τα 12 γκολ την περίοδο 2008-09 συνοδεύτηκαν από χρονιές που πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιζαν οι συγκρούσεις με τους προπονητές του και οι φήμες που τον συνέδεαν με εξωτικούς προορισμούς (είχε φθάσει μάλιστα κοντά σε συμφωνία με την Αλ Γουάντα από το Αμπού Ντάμπι), παρά οι επιδόσεις του εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου.

Οι τεταμένες σχέσεις με τον εν ενεργεία τεχνικό της Ντιναμό, Ιοάν Αντόν αφού ο τελευταίος καταλόγιζε στον Νικουλάε ότι δεν απέδιδε τα μέγιστα όταν αγωνιζόταν και δεν συνεργαζόταν καλά στο γήπεδο με τους συμπαίκτες του, ανάγκασαν τον Ρουμάνο «γίγαντα» να επιβιβαστεί και να «ανοίξει πανιά» με το πλοίο των «Αργοναυτών».

«Αργοναύτες»

Οι Καβαλιώτες όμως ως απόγονοι του Ιάσωνα ξέρουν από περιπέτειες. Όπως ξέρουν και από ιδιόμορφους χαρακτήρες. Χαρακτήρες μοναχικούς και συνάμα ευαίσθητους. Ο Νικουλάε είναι αδύνατο από τη φύση του να ταιριάξει με όλους. Ο Ψωμιάδης που αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά «μερακλής» στις μεταγραφές, το ξέρει καλύτερα από όλους…