Η φωτεινή εξαίρεση της κ. Παπανδρέου

Στην Ελλάδα του 2011,

με τον ιστορικό υλισμό να έχει ταφεί προ καιρού στα αγαπημένα του ΑΓΠ «χρονοντούλαπα» του φιλοσοφικού αντικειμένου του ως θεωρίας,

τον ΓΑΠ να προσπαθεί να στείλει όλους μας (βιαίως κιόλας) να κάνουμε παρέα στον πατέρα του

και με δεδομένο πλέον ότι πλείστοι όσοι δημόσιοι άντρες φορούν μάλλον διακοσμητικά τα παντελόνια τους,

καθόλου περίεργο δεν είναι ότι μία ακόμη υπόθεση διαφθοράς, διαπλοκής και σήψης (μια υπόθεση που, κατά τον μακράν νυχτωμένο μάλλον θυμόσοφο λαό, απαιτούσε μεγάλα και βαριά «αρχ…α» για να την πιάσει κανείς απ’ το λαιμό, δηλαδή),

ξετυλίγεται από μια γυναίκα που, κατά τη γνώμη μου, μάλλον ευτυχώς, μόνο από απλή συνωνυμία μπορεί να σχετιστεί με τον προαναφερθέντα μοναρχικό οίκο…

Πρόσωπο των ημερών η αντεισαγγελέας Πόπη Παπανδρέου, τόλμησε μέσα σε επτά-οκτώ μήνες να κάνει για δύο μείζονα σκάνδαλα (υποβρύχια και στημένους αγώνες), τόσα πράγματα όσα διάφοροι «άντρακλες», από διάφορα πόστα, όχι μόνο δεν τόλμησαν να ξεκινήσουν καν εδώ και τουλάχιστον 17 χρόνια, αλλά, στην πράξη, το μόνο που έκαναν γι’ αυτά –ή άλλα παρόμοια- ήταν… κακάκια στο βρακάκι τους μπροστά στο ενδεχόμενο έστω να τα αναφέρουν δημοσίως ως σκάνδαλα!

(Πόσο μάλλον να διατάξουν έρευνες γι’ αυτά και να αναλάβουν το ρίσκο να τις προχωρήσουν ως το τέλος, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι έτσι μπαίνουν στο στόχαστρο όχι μόνο ενός εκτεταμένου κυκλώματος δημόσιας διαφθοράς αλλά και διαφόρων… εξεχουσών προσωπικοτήτων ενός άλλου κυκλώματος που η δράση του, όπως αποδεικνύεται, έφτανε όπου βάζει ο -νοσηρός- νους του ανθρώπου).

Τις αλλαγές δεν τις φέρνουν οι «τάσεις», αλλά οι άνθρωποι. Και, για την ακρίβεια, συνήθως οι άνθρωποι που τολμούν, αναλαμβάνοντας το κόστος με θάρρος, τόλμη και άγνοια κινδύνου, να εναντιωθούν στις (όποιες επικρατούσες) τάσεις.

Κατά κανόνα με λίγες εξαιρέσεις, οι επικρατούσες τάσεις της εποχής μας υπήρξαν για πάρα πολύ καιρό ο ωχαδερφισμός, ο φιλοτομαρισμός, η κουτοπονηριά, η πρόθυμη και ολοκληρωτική ένταξη ενός καθενός μας στο πιο οικείο μας επαγγελματικά σύστημα αναξιοκρατίας –και, εξίσου πρόθυμα στη συνέχεια, η πλήρης εξομοίωσή μας με τις πρακτικές και τις συμπεριφορές του πλέον γλοιώδους και βδελυρού εκπροσώπου αυτού του συστήματος.

Υιοθετήσαμε για χρόνια μια νοοτροπία αντί-βελτίωσης. Κάναμε πρότυπά μας τους πλέον χυδαίους και ανήθικους «καταφερτζήδες» και, φυσικά, μετατρέψαμε έτσι τους ενάρετους και ηθικούς σε δαχτυλοδειχτούμενους παρίες.

Μια Σπιναλόγκα των έντιμων και ικανών υπήρξε η Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών. Και συγχρόνως η Βαλχάλα των "πονηρών", των απατεώνων, των επίορκων, των βρομιάρηδων, κάθε είδους.

Η φωτεινή εξαίρεση της κ. Παπανδρέου, μιας θεσμικής (έχει μεγάλη σημασία αυτό) οντότητας που τολμά και λειτουργεί στην Ελλάδα του 2011 ωσάν η χώρα αυτή να είναι όντως ένα σοβαρό και οργανωμένο κράτος δικαίου

–και όχι μια συνδικαλιστική κομματοκρατία πρακτικώς ανεπάγγελτων ακαμάτηδων, που αναρριχάται στην εξουσία μέσω γλοιωδών διαδικασιών «αφισοκόλλησης» και χωρίς καμία επαφή με την πραγματική ζωή των πραγματικών ανθρώπων-

έχει ιδιαίτερη σημασία στις μέρες μας.

Όχι τόσο επειδή (μέσα στον ορυμαγδό έμμεσων κατηγοριών και λάσπης που ήδη ετοιμάζουν οι επικοινωνιακοί μηχανισμοί όσων θίγονται από το άνοιγμα του βόθρου) θα βρεθούν και κάποιοι που θα της πουν από καρδιάς «εύγε, κυρία μου»!

Αλλά επειδή η κ. Παπανδρέου (και, ίσως όχι τυχαία και η επίσης γυναίκα, προϊσταμένη της κ. Ράϊκου) αντιπροσωπεύει έναν ΘΕΣΜΟ που ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μοιάζει να λειτουργεί κάνοντας το καθήκον του με θάρρος και αίσθημα ευθύνης μέσα σ’ ένα βόρβορο γεμάτο αχόρταγες μαϊμούδες με IQ ραδικιού και μοναδική λειτουργία στη ζωή να βγάζει η μία τις ψείρες απ’ την πλάτη της άλλης –και… «όλες μαζί να χλαπακιάσουν μετά τις μπανάνες» χωρίς να φαγουρίζονται.

Για τον απλό άνθρωπο, αυτόν που ΔΕΝ «έφαγε» τίποτε μαζί με τον πλέον αρχετυπικό ενεργό Homo Pasokus, τον κ. Πάγκαλο, η δικαιοσύνη αποτελεί τη μία από τις μοναδικές δύο παρηγοριές που μπορεί να έχει σ’ αυτή τη γελοία χώρα.

(Η άλλη θα ήταν ένα αποτελεσματικό σύστημα δημόσιας Υγείας, αλλά αυτό το έχει περιλάβει ο πλέον «μιντιακής» προέλευσης Homo Pasokus, ο κ. Λοβέρδος, οπότε μπορούμε όλοι να πεθάνουμε… αν-ήσυχοι!)

Το να υψώνει η δικαιοσύνη το ανάστημά της, λοιπόν, αποτελεί όχι μόνο «παρηγοριά», αλλά και φάρο στις χαλεπές μέρες απελπισίας και μιζέριας που περνάμε.

Στον πρώτο πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας, τον σπουδαίο Κωνσταντίνο Ρακτιβάν αποδίδεται η ρήση-τυφλοσούρτης για τους λειτουργούς της δικαιοσύνης: «Υψίστη σκοπιμότης, είναι η νομιμότης».

Αλλά ο Ρακτιβάν (1865-1935) ανήκε σε μια εποχή που αρχές και οι αξίες της έχουν τόση σχέση με τις μέρες μας όση σχέση έχουν οι παχυλά αμοιβόμενοι και συνδιαιτώμενοι με την εργοδοσία τους συνδικάλες των ΔΕΚΟ με το μακελειό της πλατείας Χέιμάρκετ…

Είναι ενθαρρυντικό και πολλαπλώς ωφέλιμο να διαπιστώνει κάποιος στην Ελλάδα του «Μνημονίου» (που για να φτάσει εδώ έγινε πρώτα, επί δεκαετίες, Ελλάδα της… αμνησίας γενικότερα) ότι δεν έχει χαθεί πάσα ελπίδα.

Ότι ακόμη και όταν όλα γύρω γύρω μοιάζουν ξεχαρβαλωμένα και «χύμα», έστω ΕΝΑΣ, δύο, τρεις, πέντε δημόσιοι λειτουργοί δουλεύουν συγκροτημένα, υπεύθυνα και «κόντρα» στο ρεύμα, αγνοώντας την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της δικτατορίας των καλοβολεμένων ανίκανων και των συμβιβασμένων ικανών και κάνοντας ό,τι επιτάσσουν οι αρχές, οι αξίες τους και η περιγραφή της εργασίας τους.

Κι επειδή ξεκινήσαμε ενθυμούμενοι και τη Θάτσερ, απλό είναι το πράγμα: στο χώρο της αθλητικής δικαιοσύνης, των αθλητικών θεσμών γενικότερα, ΕΝΑΣ που να είναι τόσο «άντρας» όσο η κ. Παπανδρέου, υπάρχει; Αν ναι, μπορεί να δούμε προκοπή. Αν όχι, σε κάνα δυό χρόνια βλέπω να… ξαναπιάνει δουλειά η αντεισαγγελέας!