Οχι άλλο κάρβουνο...
Σάββατο βράδυ… Παρακολουθείς με την παρέα σου τον τελικό του Champions League και… χάνεσαι στην πανδαισία και το υπερ-θέαμα που σου προσφέρουν οι αστέρες της Μπαρτσελόνα και της Μάντσεστερ, η επιβλητικότητα του Γουέμπλεϊ και η ατμόσφαιρα ενός καθαρά ποδοσφαιρικού αγώνα…
Παρακαλάς να μην τελειώσει αυτή η «παράσταση», αλλά η παράκλησή σου, ξέρεις πως δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή…
Βλέπεις, όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Και μετά… Μετά, επιστρέφεις στην σκληρή πραγματικότητα. Την ελληνική. Και μοιραία, κάνεις συγκρίσεις:
«Πού ζούμε ρε γαμώτο;». Το πρώτο ερώτημα που άκουγε κανείς μετά τον τελικό.
«Είμαστε πολλά χρόνια πίσω», η διαπίστωση που το συνόδευε…
Αλήθεια είναι… Είμαστε πάρα πολλά χρόνια πίσω.
Φυσικά και δεν περιμένω, ούτε πιστεύω πως θα μπορέσουμε να φτάσουμε ποτέ στο σημείο να δούμε στη χώρα μας, ποδοσφαιρικό θέαμα επιπέδου όμοιου με αυτό που μας προσέφεραν η Μπαρτσελόνα (κυρίως) και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Άλλωστε, όποιος τολμήσει να κάνει τη σκέψη και μόνο, μπορεί να χαρακτηριστεί -το λιγότερο- ονειροπόλος.
Μπορούμε, όμως, να ελπίζουμε, πως κάποια στιγμή οι δικοί μας «παράγοντες» θα ψάξουν να βρουν τον τρόπο, με τον οποίο θα επιχειρήσουν να προσεγγίσουν το φαινόμενο «Μπαρτσελόνα».
Η εύκολη λύση που ακούει στο «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, γιατί αυτοί ξοδεύουν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο», μοιάζει ως ιδανική υπεκφυγή μιας σκληρής πραγματικότητας.
Η Μπαρτσελόνα -αλήθεια είναι- ξοδεύει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο, αλλά ξοδεύει και δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, για να συντηρεί τις ακαδημίες της.
Την ίδια ώρα, στην Ελλάδα, οι περισσότερες ΠΑΕ συντηρούν τις ακαδημίες τους με μερικές χιλιάδες ευρώ, απλά και μόνο για ένα λόγο. Για να παίρνουν άδεια συμμετοχής στο επόμενο πρωτάθλημα, αφού η… κακιά UEFA, τις θεωρεί απαραίτητο στοιχείο για την υγιή ανάπτυξη των ομάδων, μελών της.
Βλέπουμε συχνά προπονητές - πρόσφατα ο Βαλβέρδε βρέθηκε στη Βαρκελώνη - να βγαίνουν στο εξωτερικό και να κάνουν «σεμινάρια» για τη βελτίωση των επιδόσεών τους. Για να μαθαίνουν και να γίνονται καλύτεροι.
Δεν έχουμε δει όμως προέδρους ή ιδιοκτήτες ΠΑΕ, ούτε καν των ισχυρών της Ελλάδας, να πράττουν το ίδιο. Προφανώς, διότι εκείνοι τα γνωρίζουν όλα και δεν έχουν ανάγκη για να «αντιγράψουν» τον τρόπο λειτουργίας της Μπάρτσα ή άλλων ευρωπαϊκών συλλόγων.
Γι’ αυτό έχουμε πιάσει πάτο… Σε όλα τα επίπεδα, ως προς τον τρόπο λειτουργίας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Από την κορυφή (σ.σ. ΕΠΟ) μέχρι τα νύχια (σ.σ. ΠΑΕ).
Για τα… πιο κάτω, καλύτερα να μην ανοίξουμε κουβέντα. Πολύ απλά, διότι αυτά που γίνονται στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο αρκούν για να γράψει κανείς ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια και όχι ένα κείμενο 300-400 λέξεων.
Μέχρι, λοιπόν, οι… ξερόλες πρόεδροι - ιδιοκτήτες των ελληνικών ομάδων να αλλάξουν μυαλά, όλοι εμείς που θέλουμε να βλέπουμε ποδόσφαιρο σε κανονικές ταχύτητες και όχι σε slow motion, θα περιμένουμε «καρτερικά» τις βραδιές του Champions League.
Και μετά από κάθε τέτοια βραδιά, πάλι θα αναρωτιόμαστε και θα παρακαλάμε για καλύτερες μέρες φωνάζοντας: «Όχι άλλο κάρβουνο»…
