Η κομπανία των Αγγέλων

Μέσα από τη βαρύτατη κληρονομιά που μας αφήνει, τα αξέχαστα τραγούδια του, μέσα από τη ζωή που επέλεξε να ζήσει, μακριά από τα φώτα της showbiz.

Σεμνός και ταπεινός έζησε, σεμνός και ταπεινός έφυγε, έχοντας στείλει προς πάσα κατεύθυνση το δικό του ηχηρό μήνυμα, πως με αποφασιστικότητα και θέληση, μπορεί ένας άνθρωπος να νικήσει τον πόνο, την αρρώστια και να κάνει την υπέρβασή του.

Μια υπέρβαση που ο Μητροπάνος την έκανε, επέστρεψε δυνατός στην πίστα για το τελευταίο ζεϊμπέκικο. Αυτό που θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη των Ελλήνων.

Τον Μητροπάνο δεν έτυχε να τον γνωρίσω από κοντά. Νιώθω, ωστόσο, σαν να τον ξέρω χρόνια. Από μικρό παιδί. Και η είδηση του θανάτου του, προκάλεσε αυτό το απρόσμενο αίσθημα της θλίψης, που όμοιό του μπορεί να αισθανθείς μόνο όταν χάνεις κάποιο δικό σου άνθρωπο.

Γιατί μερικοί άνθρωποι με ένα μαγικό τρόπο καταφέρνουν να είναι όλοι και όσα αγαπήσαμε μαζί.

Και αυτή την αίσθηση ελάχιστοι Ελληνες καλλιτέχνες την προκάλεσαν με το θάνατό τους. Ακριβώς, γιατί όταν βρίσκονταν στη ζωή, δίπλα μας, κατόρθωναν να μας χαρίσουν λίγα ή πολλά λεπτά... απόδρασης από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Και ο Μητροπάνος το πέτυχε τραγουδώντας ακριβώς γι’ αυτά τα προβλήματα. Για τον καημό, για τον έρωτα, για την αγάπη, το χωρισμό, για όλα όσα αγγίζουν το συναίσθημά μας και πάντα με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Όπως ιδιαίτερος ήταν ο τρόπος που η φωνή του, αυτή η εγκεφαλική φωνή του, με τα χρόνια, αντί να φθαρεί, έγινε ακόμα καλύτερη, σαν το παλιό καλό κρασί. Γιατί κατάφερε να τιθασεύσει την απέραντη έκτασή της πολύ καλύτερα απ’ ό,τι στη νιότη του  και να την οδηγήσει σε μουσικούς δρόμους πρωτόγνωρους, που ο ίδιος πρωτοχάραξε και πολύ δύσκολα θα μπορέσουν να ακολουθήσουν άλλοι μετά απ’ αυτόν. Ηταν με τον τρόπο του μοναδικός.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάσει τον Δημήτρη Μητροπάνο.

Η παρέα των Αγγέλων τον έχει ήδη καλωσορίσει. Και αυτό το σχήμα, με τον Στέλιο, τον Στράτο, τον Δημήτρη, πραγματικά, δεν παίζεται!