Η φούστα δεν κάνει τον σταρ

Στα πρωτοσέλιδα των «μεν» και των «δε».

Στον Κόλκα –που, στο πλαίσιο του προχθεσινού του άρθρου, οπωσδήποτε θα σκέφτηκε ότι όχι απλώς τον… κουτούπωσαν τον Γάλλο, αλλά πιθανότατα του άρεσε κιόλας και γι’ αυτό σκέφτηκε να προχωρήσει πια σε δραστικές αλλαγές.

Στον Τσατσαρό που οπωσδήποτε, ενόψει ντέρμπι, θα σκέφτηκε να μπλέξει τη φούστα με τον… Φουστέρ.

Στους οργανωμένους των δύο «αιωνίων» που οπωσδήποτε, από χθες το βράδυ ετοιμάζουν συνθήματα για το θέμα –αρκετά απ’ αυτά επιτυχημένα, είμαι βέβαιος.

Στον… Ρουβά, που οπωσδήποτε θα σκέφτηκε ότι είναι ο πρώτος διδάξας.

Στις… «Ρουβίτσες» (και τώρα τις «Τζιμπριλίτσες» ή προτιμάτε το… «Σισεράδες» -κατά το σουσουράδες;) που η εκτίμησή τους για τη στυλιστική επιλογή των περί ων ο λόγος είναι οπωσδήποτε τελείως διαφορετική απ’ αυτήν διαφόρων  βαρέων και ασήκωτων μαγκών –sic- που κατακλύζουν πλέον το ελληνικό ποδόσφαιρο, ενίοτε διαφημίζοντας το αντριλίκι τους με τρόπο που, στα δικά μου μάτια, μάλλον στον μέγιστο Ηλία Πετρόπουλο παραπέμπει. (Καθότι εκείνος ήταν ο πρώτος που τόλμησε να καταγράψει και να παραδώσει στην ιστορία την παλιά ρήση των φυλακόβιων για την περίπτωση: «Μαγκιά, κλανιά κι απόστημα κι ο κ…ς φινιστρίνι»…)

Στους ανοιχτόμυαλους, που οπωσδήποτε θα σκέφτηκαν ότι εφόσον οι γυναίκες φοράνε παντελόνια χρόνια τώρα, ίσως η ώρα να φορούν και οι άντρες φούστες έχει φτάσει.

Στους… Μαορί, που μεταξύ τους συγκαταλέγονται μερικοί από τους δυνατότερους και πιο σκλητοτράχηλους άντρες του πλανήτη και για τους οποίους η φούστα (maro την ονομάζουν και έχει και… δύο σκισιματάκια περδικαλώ) είναι εδώ και αιώνες βασικό ένδυμα.

Στους  Σκωτσέζους ορεσίβιους (τους Highlanders), που επίσης έχουν μια μακρά παράδοση πολεμικής νοοτροπίας, αλλά, όπως οι αρχαίοι λαοί (Έλληνες και Ρωμαίοι μεταξύ τους), έδωσαν όλες αυτές τις μάχες φορώντας κιλτ, φούστα που και σήμερα αποτελεί το επίσημο ένδυμά τους.

Τέτοια ταξίδια έκανε η σκέψη μου μόλις τα μάτια μου αντίκρισαν τον Τζιμπρίλ να σκάει στη βράβευση με φούστα, κάλτσα, στρατιωτική αρβύλα, σακάκι και χαϊμαλιά. Sui generis.

Και κατ’ εξοχήν περίπτωση σταρ με την πλήρη έννοια της λέξης. Διότι σταρ δεν είναι όποιος προκαλεί το ενδιαφέρον, με κάθε τρόπο –ή και χωρίς τρόπο, απλά επειδή αυτός είναι. Σταρ είναι όποιος προκαλεί το ενδιαφέρον κατ’ αρχήν διαπρέποντας σε ό,τι τον αναγόρευσε σε τέτοιον.

Αντιλαμβάνεστε τι εννοώ: αν ο Σισέ διαβιούσε ποδοσφαιρικώς στην Ελλάδα έχοντας ΜΟΝΟΝ εκκεντρικές εμφανίσεις, πολύχρωμες μοϊκάνες, περίεργα τατού και ακριβά αυτοκίνητα να επιδείξει, τα σημερινά «μάτσο» πρωτοσέλιδα του «ερυθρόλευκου» οπαδικού Τύπου θα ήταν a priori δικαιωμένα και δεν θα έκρυβαν, όπως τώρα και λίγο φόβο μπας και, φούστα, ξεφούστα, ο τρελάρας αυτός κάνει και στο Καραϊσκάκης ό,τι κάνει και… παντού αλλού. Και τα αντίστοιχα του «πράσινου» οπαδικού Τύπου θα έκρυβαν πολύ περισσότερη αμηχανία απ’ όση και τώρα κρύβεται πίσω από τα… «φρύδια» (και τα λοιπά γραφικά).

Ο Σισέ, όμως, διαβιεί ποδοσφαιρικώς στην Ελλάδα κάνοντας πράγματα και θαύματα. Όχι μόνο σκοράροντας με ρυθμό πολυβόλου, αλλά δείχνοντας γενικότερα στο γήπεδο μια μενταλιτέ μαχητή και νικητή που, ειδικά στον Παναθηναϊκό, είχε χρόνια να παρουσιαστεί.

Ο Γάλλος κάνει στη χώρα μας τη δουλειά του τόσο καλά ώστε, ακόμη και στις χαλεπές και δύσκολες μέρες μας, ούτε ένας δεν βρίσκεται να πει ότι δεν αξίζει τα (πάρα πολλά) λεφτά που παίρνει. Και το γεγονός αυτό (πέρα από τον όποιο χαβαλέ που, στην τελική, αποτελεί και τον βασικότερο λόγο για να ασχολείται κανείς με το ποδόσφαιρο) είναι που εν τέλει του επιτρέπει να φορέσει όχι μόνο μαύρη μάξι φούστα και αρβύλες, αλλά και λεοπάρ μίνι φούστα και… 12ποντες  Louboutin άμα λάχει και, παρά ταύτα, κατά βάθος, κανείς να μην μπορεί να πει στα σοβαρά –πόσο μάλλον να πιστέψει- ότι, κατά τους ακροατές του «Δίκαννου», τουλάχιστον…

«Το καβαλάει το καλάμι, το κρεμάει το κουρτινόξυλο, την υψώνει τη σημαία, τον σκαλίζει τον κήπο (σκυφτός), το χουφτώνει το γκλομπ, το τινάζει το λάστιχο (ποτίσματος), το πιτσιλάει το ποτιστήρι, το λαξεύει το μάρμαρο, την αμολάει την πετονιά, τη βάζει τη διπλή ταρίφα, το σουβλίζει το αρνάκι, τις τινάζει τις ελιές, το τραβάει το καζανάκι, τις σιγοβράζει τις φακές, το τρυγάει το αμπέλι, τις μελώνει τις δίπλες, το ισιώνει το παλούκι, τη σφίγγει την τανάλια, την ψυλλιάζεται τη δουλειά…

…τα σπάει τα μπετά, το σφυρίζει το πέναλτι, το λαδώνει το G3 (!), το ξυρίζει το φραγκόσυκο, τον ζαχαρώνει τον κουραμπιέ, τον ξυρίζει τον πίθηκο, την ξεφλουδίζει τη μπανάνα, το γυρίζει το μπιφτέκι, το γυαλίζει το παρμπρίζ, τα αλατίζει τα τουρσάκια, την ποτίζει τη γλαστρούλα, τα πατάει τα σταφύλια, τον λαδώνει τον σουμιέ, το φοράει το κολάν, το κουρεύει το γκαζόν, την κουνάει την καμπάνα, το καταπίνει το λουκούμι, το πασαλείβει το μιλφέϊγ, την τρώει τη σαντιγί, το ρουφάει το εκμέκ, τον μελώνει τον ζελέ, τον μπουκώνει τον γιαρμά, τη φουσκώνει τη σαμπρέλα, τον ψιλοκόβει τον πατσά, το κουρδίζει το ρολόι, το καίει το Σι Ντι…

…τη δουλεύει την αντλία, την ξυρίζει τη Χουάνα (!), το ταΐζει το Λιζοπαϊν στον Ροχέλιο (!!), τον προσκυνάει τον τελέστορα (από τα κοσμητικά επίθετα που αποδίδει ο Δημοσθένης –ένας είναι, βρε, ο Δημοσθένης- στον θεό Απόλλωνα), τον πατάει τον ναργιλέ, το ξύνει το καρότο, τον κουμπώνει τον σύρτη, τις γουστάρει τις οπίσθιες προβολές, τη στύβει τη σουπιά, το τρώει το σαγανάκι, το φέρνει βόλτες το καβούρι, τον τηγανίζει τον σπάρο, τη σπαρταράει τη συναγρίδα, τον τηγανίζει τον κιοφτέ, το ζαλίζει το κουνούπι, τον απλώνει τον τραχανά, το χαϊδεύει το γατάκι, τον λαδώνει τον μεντεσέ, τον ψαρεύει τον ροφό, το συνδέει το scart (!), το ρουφάει το αυγό…

…την αλείφει τη μερέντα, το αλατίζει το πιπέρι, το ανοιγοκλείνει το συρτάρι, τον φουσκώνει τον Αγιοβασίλη (!!), το χτενίζει το κανταΐφι, το ραντίζει το οικόπεδο, την καθαρίζει την πατάτα, το κόβει φέτες το αγγούρι, το τυλίγει το σουβλάκι, το ξεφλουδίζει το ακτινίδιο, τη βουτάει την παπάρα, το ρουφάει το αχνιστό, τη μαδάει τη μαργαρίτα, το σφίγγει το μπουλόνι, τον σουρώνει τον φιδέ, τη χαλαρώνει τη βαλβίδα, το τινάζει το χαλί, το φοράει το γουνάκι, τον κάνει βαθιά τον σταυρό του, το στρίβει το πούρο, το σαλιώνει το πούρο, το αλευρώνει το μπαρμπούνι…

…το γεμίζει το παστίτσιο, τον φιστικώνει τον μπακλαβά, το γυρίζει το κεμπάπ, το γυαλίζει το πόμολο, το βάζει το ψητό στο φούρνο, τις ρίχνει τις τιράντες, το σηκώνει το σακάκι, τη μελώνει την τηγανίτα, το φουρνίζει το κρεατάκι, το λαδώνει το παξιμάδι, το σηκώνει το ράσο, την τρίβει τη λαμπάδα, τον ανοιγοκλείνει τον διακόπτη, το ξετυλίγει το πηνίο, τον τρώει τον γρόγγο (ψάρι), τη βάζει την κάλτσα στο συρτάρι, του το πατάνε το γρασίδι, το μπουκώνει το πιροσκί, τον κρατάει τον στυλό (sic), το ρουφάει το μεδούλι, την τινάζει την αμυγδαλιά, την κουνάει την αχλαδιά, την προωθεί την κλήση, το μαστιγώνει το δελφίνι…

… την ξυρίζει τη μαϊμού, το ρίχνει το κρέας στο πορτ μπαγκάζ (!), τη σουζάρει την… κοσμοσφαίρα, τον ξεφλουδίζει τον γιαρμά, το αφαλατώνει το νερό, την καπακώνει τη λεκάνη, τις αλλάζει τις ταχύτητες, το μουχλιάζει το ροκφόρ (!!), το λαδώνει το κουλούρι, το γυαλίζει το κουτάλι, την τρίζει την όπισθεν, τον σφίγγει τον μπότζο, τα ακούει τα τρένα (!!!), το δαγκάνει το μαξιλάρι, τον λιμάρει τον ξιφία, την μελώνει την τουλούμπα, το αλείφει το βουτυράκι, τη γυρνάει τη φρυγανιά, το κανελώνει το ρυζόγαλο, τη ζαχαρώνει την κομπόστα, το ρουφάει το κανελόνι, τις μαζεύει τις ελιές…

…το ζυμώνει το τσουρέκι, το τυλίγει το κοκορέτσι, το τροχίζει το αμόνι, το βουτάει το παξιμάδι, το μαζεύει το σαπούνι, το καταπίνει το χάπι, τον κουρδίζει τον μπαγλαμά, τον «γιατρεύει» τον σκίουρο, το πάει το γράμμα, τη βάζει την όπισθεν, το χωνεύει το σουτζούκι, τη χωνεύει τη ζαργάνα, το προσκυνάει το μαδέρι, το καταπίνει το κουκούτσι, το μπαζώνει το πηγάδι, το τραβάει το χειρόφρενο, την πιάνει την ‘’κωλιά», το παίζει το τρομπόνι, τον εκτοξεύει τον πύραυλο, την ανεβάζει την κεραία, το χαϊδεύει το ανακόντα (!!!), το κάνει γιρλάντα το μουστάκι…

… τον κάνει τον σημαιοφόρο, τον βοσκάει τον κένταυρο, τις παίζει τις χορδές, την παριστάνει τη σκούπα, τον πάει τον απορροφητήρα, το κρατάει το δόρυ, τη ρυθμίζει την ένταση, την παριστάνει την μπασκέτα, το κρατάει το μπαστούνι, τον βάζει τον φορτιστή στην πρίζα, το εξαερώνει το καλοριφέρ (!!!!) -και προσθήκη τελευταίας στιγμής από Χ.Ζ.: "την... καίει τη βάτα" (λόγω  περίεργου κρατήματος του τσιγάρου!)»

Φούστα, μπλούζα και… ελαφριά πούδρα ή όχι, ο Σισέ είναι αυτός που είναι διότι δεν καθορίζεται από το τι φοράει ή δεν φοράει, αλλά απ’ αυτό που κάνει. Στην Ελλάδα του 2011, αυτό είναι μέγιστο κατόρθωμα και αν χρειάζεται ένα… ταφταδένιο κάτι τις για να υπογραμμιστεί όσο και όπως πρέπει, so be it!

ΥΓ: Ένα ΔΙΠΛΟ μπράβο στον Άρη από εμένα. Και για τον εαυτό του και επειδή ταπείνωσε την ομάδα-ντροπή του Μάντσεστερ. ΓΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ, βρεεε!