Για να μη γίνουμε... Αίγυπτος!

«Είναι θέμα χρόνου να δούμε στα ελληνικά γήπεδα σκηνές Αιγύπτου. Πρέπει να τολμήσουμε», ήταν το βασικό σκέλος του μηνύματος Γερουλάνου. Σε πρώτη ανάγνωση, σου έρχεται να ξεσπάσεις σε γέλια.

Σε μια δεύτερη, είναι αλήθεια, πως μόνο θλίψη μπορεί να προκαλέσει μια τέτοια διαπίστωση που προέρχεται από τον υπουργό Πολιτισμού, όταν μόλις τα τελευταία 24ωρα έχουν καταγραφεί τα εξής γεγονότα, επί ελληνικού εδάφους:

- Εκρηξη βόμβας σε γραφεία συνδέσμου οπαδών, όπου λίγο έλειψε να ισοπεδωθεί ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο σε γειτονιά της Πάτρας. Από καθαρή τύχη δεν θρηνήσαμε θύματα, κ. Γερουλάνε, μπορείτε να ανατρέξετε στα σχετικά ρεπορτάζ και τα τηλεοπτικά πλάνα που είναι ομολογουμένως συγκλονιστικά.

- Επίθεση με μολότοφ, πέτρες και άλλα αντικείμενα στην αποστολή της γυναικείας ομάδας του Παναθηναϊκού στο μπάσκετ.

- Καρτέρι… μάχης οπαδών σε σταθμό του ηλεκτρικού για ένα ακόμη ραντεβού ή μια ακόμη «ενέδρα» θανάτου.

Μιλάμε μόνο για ορισμένα από τα γεγονότα που καταγράφονται εκτός γηπέδων τα τελευταία 24ωρα, γιατί αυτοί που ξέρουν, είναι σε θέση να γνωρίζουν καλά, πως η εξωγηπεδική βία συντηρείται και μάλιστα γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνη, αφού πλέον έφτασε στο επίπεδο της τοποθέτησης εκρηκτικών μηχανισμών μεγάλης ισχύος.

Γι’ αυτά και όλα τα προηγούμενα γεγονότα, κύριε Υπουργέ δεν απαιτείται η δραστική παρέμβαση της Πολιτείας και των θεσμικών οργάνων της, προκειμένου να μην θρηνήσουμε και έξω από τα γήπεδαάλλα θύματα; Γιατί εικόνες Αιγύπτου καταγράφονται συχνά - πυκνά σε γειτονιές και δρόμους της Αθήνας και άλλων μεγάλων πόλεων της Ελλάδας, με συμπλοκές σώμα με σώμα. Δεν έχουν περάσει παρά ελάχιστοι μήνες από την ημέρα που στο Ηράκλειο της Κρήτης έπεσε νεκρός στο έδαφος ένας οπαδός, μετά από άγρια συμπλοκή. Το θυμάστε αυτό κύριε Υπουργέ;

Οι νόμοι που κατά καιρούς φτάνουν στη Βουλή και ψηφίζονται από τους 300 ή την πλειοψηφία αυτών είναι εξαιρετικοί όταν τους διαβάζει κανείς σε μια κόλλα χαρτί.

Όμως, για να μην γίνουμε (αν δεν έχουμε γίνει ήδη) Αίγυπτος κ. Γερουλάνε, θα πρέπει -επιτέλους- να τους εφαρμόσετε και στην πράξη. Να αφήσετε στην άκρη τις «αγκυλώσεις» του δικαστικού συστήματος, την ευαισθησία των αθλητικών παραγόντων και των πιέσεων που κατά καιρούς ασκούν στους πολιτικούς και να προχωρήσετε στο μεγάλο ξεκαθάρισμα.

Να παρέμβετε, δίχως να φοβάστε, το περιβόητο… αυτοδιοίκητο του ελληνικού ποδοσφαίρου, το οποίο επί σειρά ετών «κρύβεται» πίσω από τη βιτρίνα του ΚΑΠ και του Πειθαρχικού Κώδικα και των διατάξεων που υπάρχουν σε αυτούς, απλά και μόνο για τα μάτια του κόσμου.

Και τότε, αφού προχωρήσετε σε αυτά τα βήματα, μπορείτε να συνεχίσετε τα τιτιβίσματα, αλλά επί θεμάτων ουσίας, παρουσιάζοντας αποτελέσματα άσκησης πραγματικής πολιτικής για την καταπολέμηση της βίας.

Γιατί όπως καλά πρέπει να γνωρίζετε, με το… τwitter δεν βάφονται αβγά. Και αλήθεια είναι ότι η στιγμή που θα ζήσουμε και εδώ, στη δημοκρατική Ελλάδα, σκηνές σαν αυτές της Αιγύπτου δεν είναι καθόλου μακριά. Και ελπίζω να συμφωνείτε, πως δεν θα έχει καμία διαφορά αν τις βιώσουμε εντός ή εκτός γηπέδων...