A tribute to Garry...

Και να σκεφτείτε, ο πατέρας του είναι ακόμη και σήμερα άγνωστος (ο ένας υποψήφιος ήταν Ιταλικής καταγωγής και ο άλλος… Λεττονικής), η δε μάνα του –που, ως γνωστόν, είναι μόνο μία…- είχε ιρλανδικό, αλλά και αγγλικό και ολλανδικό αίμα στις φλέβες της…

Κανείς δεν ξέρει αν προχθές το βράδι, πέφτοντας για ύπνο στο πολυτελές ξενοδοχείο όπου έκανε διακοπές, στην Ισπανία, ο Γκάρυ Μουρ (γέννημα-θρέμμα του Μπέλφαστ και Ιρλανδός 101%) σκέφτηκε το θάνατο. Το κακό ήταν ότι ο θάνατος σίγουρα σκέφτηκε εκείνον…

Έτσι όπως (και οι αρχαίοι, παγανιστικοί ιρλανδικοί) θεοί παίρνουν όποιον αγαπούν, ο Γκάρυ Μουρ πέθανε στον ύπνο του. Ωραίος θάνατος. Αλλά ως είδηση αυτή καθαυτή αντήχησε ως η μοναδική ίσως κακοφωνία που σχετίστηκε μαζί του εδώ και 42 ολόκληρα χρόνια: 16 χρονών αμούστακο πρωτοέπαιξε επαγγελματικά για τους Skid Row, ένα συγκρότημα που παραμένει ζωντανό από τότε, αν και ουδέποτε απέκτησε το status που του έδωσαν ο Γκάρι και, βέβαια, ο επίσης πρόωρα χαμένος, στα 37 του, το 1986, Phill Lynott.

(Εδώ ένα δείγμα εκείνου του σχήματος και εκείνης της εποχής…)

Ακολούθησε μια καριέρα πολύ ξεχωριστή και πολύ… ιρλανδική. Η ωρίμανση με τους Skid Row (εδώ, χαρακτηριστικό ενσταντανέ με… φέσι και τρελό "χώσιμο" από το 4 και μετά!), η  δόξα με τους Thin Lizzy, ακολουθήθηκε από τζαζ-fusion πειραματισμούς, τη συνεργασία με τον Greg Lake –των Emerson, Lake & Palmer- και, σε μια στιγμή της μουσικής ιστορίας που ανάλογό της πρέπει να έχει μόνο τους 801 Live (με το ασύλληπτο σχήμα Phill Manzanera, Brian Eno, Bill Mac Cormick, Simon Phillips, Francis Monkman και Lloyd Watson), με την βραχύβια αναβίωση, το διάστημα 1993-1994, των Cream, ως BBM: «Ginger» Baker ντραμς, Jack Bruce μπάσο και ο Γκάρι , αντί του (επίσης θρυλικού) Eric Clapton στην κιθάρα…

‘Ηταν η εποχή που ο Garry Moore έμοιαζε να έχει βρει τον μουσικό του παράδεισο: τα μπλουζ (ή έστω: μια μορφή μπλουζ-ροκ που έρεπε σαφέστατα προς τη «μητέρα» μουσική).

Ο Μουρ κέρδισε πολλά από το Still Got The Blues, ένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1990 και στο οποίο συμμετείχαν μορφές όπως ο Albert Collins, ο Albert King και ο George Harrison (ναι: τo πιο σεμνό και low profile «Σκαθάρι», που επίσης πέθανε στα 58 του από καρκίνο στον πνεύμονα).

Πολύ περισσότερα, όμως, κέρδισε η μουσική. Το status του Moore και η παγκόσμια, «διαστρωματική» δημοφιλία του, επέτρεψαν μ’ αυτό το άλμπουμ σε ένα ολόκληρο κλάδο της παγκόσμιας μουσικής σκηνής να γίνει κοινό κτήμα ανθρώπων που, ακόμη τότε, με τη λέξη «μπλουζ» εννοούσαν τα slow κομμάτια στα οποία η γενιά μου δοκίμαζε την τύχη της στο «μπαλαμούτι» (!) και το πρώτο φιλί με τα κορίτσια…

Τη χρονιά που, μόλις 35 χρονών, αποχαιρέτησε αυτόν τον μάταιο κόσμο ο Stevie Ray Vaughan και ο ασύλληπτος αλμπίνος Johnny Winter κυκλοφορούσε μεταξύ «συγγενών και φίλων» (που λέει ο λόγος) το 21^ο άλμπουμ του, ο Μουρ, με το Still Got The Blues έδωσε πνοή σ’ ένα μουσικό είδος απαράμιλλο σε συναίσθημα, δεξιοτεχνία και ύφος: τα ηλεκτρικά μπλουζ που, έκτοτε, ζουν και βασιλεύουν και κερδίζουν θεματικούς σταθμούς σε όλο τον πλανήτη (εκτός απ’ αυτό εδώ το μπουρδέλο που ονομάζουμε χώρα και στο οποίο «μουσική» ονομάζεται ό,τι έχει ωραία μπούτια ή γλυκά ματάκια και άτριχο στήθος και παραπέμπει γενικώς σε μια… μετροσέξουαλ Τουρκοκρατία, όπως ωραία περιγράφεται σε μπόλικα σύγχρονα σχολικά βιβλία…)

Walter Trout, Joe Bonamassa, Coco Montoya και… ένα σωρό που έρχονται (ακόμη και ως ανθυπομειράκια!) πίσω από μορφές όπως ο BB King, ο Buddy Guy, και ένα σωρό ακόμη, δίνουν στο ηλεκτρικό μπλουζ μια αίγλη και μια δημοφιλία που, κάποτε δεν μπορούσε κανείς να διανοηθεί. Το πέπλο του μυστικισμού που πάντοτε συνόδευε αυτό το είδος μουσικής ήταν κάποτε και αρκετά «περιθωριακό». Τα… «ρεμπέτικα του Τενεσσή», που λέει και μια ψυχή έπαψαν να είναι τέτοια από την εποχή που ο πάντα ανήσυχος Γκάρι Μουρ αποφάσισε να τους χαρίσει  το ταλέντο του.

You put a spell on us, Garry. Καλό ταξίδι…