Μια φανέλα δεν φέρνει την Άνοιξη

Το ποδόσφαιρό μου τρώει τόσο χρόνο όσο και η παρασκευή του μουσακά (μπελαλίδικο φαγητό, το ξέρουμε όλοι). Κάθε μέρα, διαβάζω, διαβάζω, διαβάζω  ασυναρτησίες και κατεβάτα σχετικά με τη στρογγυλή θεά (γκολ, ντρίπλα, οφ σάιντ είναι οι must λέξεις ενός αθλητικού κειμένου) για να είμαι ενημερωμένος. Εν τέλει, αντί για πλήρη επίγνωση των νέων, καταλήγω να αναγουλιάζω με την υπερπληροφόρηση (βαρύς ο μουσακάς που λέμε). Μία Δεύτερα βράδυ, λοιπόν, σκέφτηκα να χαλαρώσω βλέποντας λίγη τηλεόραση και συγκεκριμένα Next Top Model (γιατί είμαι λάτρης των δεκαπέντε κύκλων του αμερικανικού reality, έτσι βλέπω και το ελληνικό). Λίγο πριν ξεκινήσει έτρεξα γρήγορα στην κουζίνα, ετοίμασα βιαστικά ένα BLT (όποιος θέλει συνταγή για το κλασικό sandwich, ας το πει με ένα comment) και επέστρεψα να βολευτώ στο ζεστό καναπέ μου δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο(το έχω όλο το χρόνο στολισμένο, μη σας πιάνει ταράκουλο). Έτοιμος να ξεχάσω για λίγο οποιαδήποτε σκοτούρα μου, με τις «φακλάνες» (ένας χαριτωμένος προσδιορισμός για  κορίτσια του NTM) να μαλλιοτραβιούνται, συνειδητοποίησα ότι έπεσα στο μοναδικό επεισόδιο που θα μπορούσε να με εκνευρίσει, που δεν είναι άλλο από το ποδοσφαιρικό. Βλέπετε στο εν λόγω επεισόδιο η αποστολή των κοριτσιών ήταν να ντυθούν με τα ρούχα του Ολυμπιακού και να φωτογραφηθούν στο Στάδιο Καραϊσκάκη. «Τι με βρήκε;», σκέφτηκα. Ό,τι και να κάνω, το ποδόσφαιρο με ακολουθεί κατά πόδας. Μόλις είδα την ερυθρόλευκη αμφίεση, έκλεισα την tv πιο γρήγορα και από τον χρόνο που χρειάζεται ο Charlie Seen (ο αλκοολικός) για να πιει ένα ποτήρι vodka. Ίσως πρέπει να το δεχτώ τελικά πως είμαι ένας ποδοσφαιρόφιλος, κλεισμένος στην ψυχή ενός χοντρού παιδιού που είναι κλεισμένο στο σώμα ενός ενήλικα δημοσιογράφου που είναι κλεισμένος σε ένα δεύτερο σώμα ενός αθλητικού σχολιαστή και το φαινόμενο μπάμπουσκα (sic) συνεχίζεται κατά βούληση.  Θα ήθελα, παρεπιπτόντως, να πω στους συντελεστές του NTM πως καμία σχέση δεν έχουν οι εμφανίσεις του Ολυμπιακού με τη μόδα, όσο και να έχουν πάρει έμπνευση από το χαρακτήρα της Sue Sylvester της αμερικανικής σειράς, Glee, ενώ στον Ολυμπιακό θα τους συμβούλευα να αλλάξουν διχρωμία γιατί είναι πολύ last season το ερυθρόλευκο (σε καμία πασαρέλα δεν το είδα). Εν το θέαμα των κοριτσιών του NTM με τις ποδοσφαιρικές μου προκάλεσε μία απορία. Πραγματικά, για να επανέλθουμε στο θέμα μας, τι μπορεί να συμβαίνει με τους ποδοσφαιρόφιλους και τις γυναίκες που είναι ντυμένες στα χρώματα της ομάδας τους (κοινώς και καρναβάλι); Γιατί ο οπαδός του Ολυμπιακού, μόλις δει μία γκόμενα ντυμένη στα ερυθρόλευκα, τρελαίνεται; Τι στο καλό έχει αυτή η φανέλα; Δηλαδή ο κάθε οπαδός ομάδας έχει μεγαλώσει με το σύνδρομο της μαζορέτας;  Η ατέρμονη έκκριση τεστοστερόνης στο θέαμα μιας γυναίκας με φανέλα της κρύβει πολλά συμπλέγματα παιδικών χρόνων θα έλεγα, αν και καμία αρμοδιότητα δεν έχω καμία επίσημη αρμοδιότητα να αναφερθώ σε ζητήματα υποσυνειδήτου, τσάκρα και αύρας (ακόμα να ξεκινήσω αυτά τα σεμινάρια ρέικι που λέω τόσο καιρό). Σε δεύτερη ανάγνωση έχω να σας πω, απλά, πως δεν χρειάζεται να ξερογλείφεστε για κάτι που δεν δεν θα δοκιμάσετε, μάλλον ποτέ. Συγγνώμη, ποδοσφαιρόφιλα αγόρια αλλά επειδή φοράει στολή το κορίτσι, δεν σημαίνει ότι έχει «ανοίξει» και σας περιμένει. Αυτό είναι μόνο για το μπουγατσάδικο της γειτονιάς σας. Δοκιμάστε μία με κρέμα, γιατί τα αλμυρά σας ανεβάζουν και την πίεση, και θα ηρεμήσετε.