Στην παραζάλη του ποδοσφαίρου και της μπύρας

Είμαι πλέον πεπεισμένος, βέβαια, πως η μόνη σχέση των ποδοσφαιρόφιλων με την πορτοκαλάδα, τη στυμμένη θα τολμούσα να πω, είναι μία παιδική ανάμνηση με τη μαμά τους να τους κυνηγάει την ώρα που έπαιζαν μπάλα με τους φίλους τους, για να την πιουν να μεγαλώσουν. Γιατί από τότε, όχι απλά, δεν ξέρουν τη σύνθεση του φυσικού χυμού, αλλά θα έλεγα πως οι φανατικοί του ποδοσφαίρου συναγωνίζονται σε επίπεδα αλκοολισμού τους δημοσιογράφους. Και αυτό δεν περίμενα ποτέ πως θα μπορούσε να συμβεί.

Πριν μερικές ημέρες βρέθηκα σε ένα σπίτι για να δω ένα μεγάλο ποδοσφαιρικό ντέρμπι. Δεν είχα καμία διάθεση να παρακολουθήσω, έτσι προσποιόμουν ότι κοιτάζω τη tv, ενώ στην πραγματικότητα είχα βυθιστεί στη σκέψη ενός next season Lanvin παλτό, που ποτέ δεν θα έχω αρκετά λεφτά για να αποκτήσω, γιατί η αξία του, υποθέτω πως αγγίζει αυτή ενός οικοπέδου. Όσο εγώ «νούνιζα», οι υπόλοιποι παρακολουθούσαν τον αγώνα με προσοχή, έκαναν φωναχτά σχόλια και στο ενδιάμεσο έπιναν μπίρες. Στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου, που επανήλθα στη γη, συνειδητοποίησα πως όλοι οι φίλοι μου έχουν μεθύσει και όχι αγώνα δεν είναι σε θέση να δουν, αλλά μάλλον για μία πρόχειρη πλύση στομάχου θα έπρεπε να πάνε.

Παρόλαυτα, όχι απλά δεν απομάκρυνα το αλκοόλ από την παραπαίουσα παρέα μου, αλλά τους άφησα να πιουν και άλλο και να προσποιούνται και εκείνοι πως παρακολουθούν αγώνα. Καταληκτικά κανείς δεν κατάλαβε ποιος κέρδισε, αλλά όλοι ήταν χαρούμενοι. Και έβρισαν το διαιτητή και τα έκραξαν την αντίπαλη ομάδα και πίστεψαν ότι παρακολούθησαν τον αγώνα.

Δεν ξέρω αν ισχύει για όλους τους αγώνες ποδοσφαίρου αυτή η αλκοολοποσία, αλλά αν είναι όντως έτσι για όλους, καταλαβαίνω απόλυτα τις αντιδράσεις που ακούω κατά τη διάρκεια κάθε ματς.