Ένα Oscar για τους εκφωνητές

Οι αθλητές στο γήπεδο δεν χάνουν ευκαιρία για να δώσουν παράσταση. Ένα απλό σπρώξιμο είναι αρκετό για να ρίξει ένα γίγαντα της μπάλας στο γρασίδι και αποτελεί αφορμή για τον ίδιο αθλητή να ξεκινήσει να σκούζει ωσάν τη Meryl Streep υποψήφια για το βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου, που, μεταξύ μας, αν κρινόταν από την Ακαδημία Κινηματογράφου θα είχε περισσότερες πιθανότητες να πάρει Όσκαρ και από τη γνωστή ηθοποιό και κάτοχο ρεκόρ Οσκαρικών υποψηφιοτήτων.

Αλλά οι θεατρινισμοί στα γήπεδα, οι οποίοι εκτυλίσσονται σε κάθε υποτιθέμενο τραυματισμό, σε κάθε άδικο σφύριγμα του διαιτητή και γενικά σε κάθε ευκαιρία που βρίσκουν οι ποδοσφαιριστές γιατί θέλουν να πάνε στον πάγκο και να τσάταρουν με τα γκομενάκια τους στο facebook, έχουν δώσει το κακό παράδειγμα και στους δημοσιογράφους που τους ακολουθούν κατά πόδας και παραδειγματίζονται από αυτούς.

Γιατί καταλαβαίνω, μεν, ότι ένας ποδοσφαιριστής βαριέται και δεν θέλει να τρέχει άλλο στο γρασίδι, ιδιαίτερα τώρα με τις αλλεργίες της Άνοιξης που τον έχει πιάσει και μία φαγούρα, αλλά δεν καταλαβαίνω τους εκφωνητές/ ανταποκριτές των αγώνων που δίνουν σε κάθε αγώνα, είτε είναι ντέρμπι Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός είτε φιλικό Π.Α.Σ Γιάννενα - Αστέρας Νεοχωρίου, την ένταση τελικού Μουντιάλ. Αψυχολόγητη φωνασκία, πανικός, άγχος και ουρλιαχτά που μπορούν να ξυπνήσουν ακόμα και αρκούδα σε χειμερία νάρκη.

Μπορώ, κάλλιστα, να σας διηγηθώ ιστορία που έχω βιώσει σε ταξί, όπου λαγοκοιμόμουν στο πίσω κάθισμα και με την έναρξη της εκφώνησης πετάχτηκα έντρομος και χτύπησα το κεφάλι στον ουρανό του αυτοκίνητου. Μπορεί το καρούμπαλο να πέρασε, αλλά το δριμύ κατηγορώ στους αθλητικογράφους που εκφωνούν αγώνες παραμένει.

Το μοναδικό όνομα εκφωνητή που ζει την περιγραφή του τόσο έντονα όσο και ένας γέρος το τρίτο εγκεφαλικό του και θυμάμαι είναι αυτό του κύριου Χελάκη, που είχε κάνει και το Euro του 2004. Όποτε τον φέρνω στη θύμηση μου ή τον βλέπω στους εφιάλτες μου, βέβαια, προσπαθώ να ξεχάσω τη φωνή του, γιατί φοβάμαι πως θα βάλω τα κλάματα αν πετύχω περιγραφή του σε κάποιο ραδιόφωνο. Και επ’ ουδενί λόγο δεν θα ήθελα να τον ακούσω να ουρλιάζει σε εμένα, γιατί έχω την αίσθηση ότι μπορεί να γίνει πιο τρομακτικός και από το Bigfoot, δεδομένου ότι οι έντονες περιγραφές των ποδοσφαιρικών αγώνων είναι μια μορφή σύγχρονου βασανιστηρίου.

Και στην τελική, φίλοι - ποδοσφαιρόφιλοι, για τους εκφωνητές αγχώνομαι, γιατί με τόση ένταση είναι ένα βήμα πιο κοντά στο καρδιακό επεισόδιο και δεν θα ήθελα να δω έναν συνάδελφο να έχει εργατικό ατύχημα.