Πεδίο μάχης: Ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου
Ο λόγος ήταν πολύ απλός και προφανής: με το που πατούσα το πόδι μου στο «γήπεδο», η ομάδα μου ήταν καταδικασμένη να χάσει. Ήξερα βέβαια ότι αυτό συνέβαινε ξεκάθαρα επειδή ήμουν άσχετος με το άθλημα. Προτιμούσα, όμως, τότε να υποστηρίζω ότι ήμουν απλώς γκαντέμης ή γρουσούζης (δεν κατάλαβα ποτέ τη διαφορά των δύο αυτών λέξεων).
Πέρασαν κάποια χρόνια και να, που ίσως η θεωρία της κακής τύχης να μην ήταν και τόσο λανθασμένη. Και αυτό το λέω γιατί, όπως όλοι γνωρίζετε, πριν λίγους μήνες ανέλαβα την πτωχή, πλην τίμια τούτη ποδοσφαιρική στήλη και σήμερα μαθαίνω ότι το ελληνικό πρωτάθλημα βρίσκεται υπό διάλυση. Λες να φταίω εγώ; Είμαι ιδιαιτέρα αγχώδης τύπος, την ίδια στιγμή που διάβασα το σχετικό τίτλο, θεώρησα αμέσως δεδομένο ότι η κατάσταση είναι τετελεσμένη. Με τη σκέψη ότι οι μέρες μου στην αθλητική δημοσιογραφία είναι μετρημένες (αλήθεια, υπάρχει κάτι άλλο με το οποίο μπορεί να καταπιαστεί κανείς εκτός του ποδοσφαίρου;) αποφάσισα να κάνω ένα τελευταίο ταξίδι στην ποδοσφαιρική επικαιρότητα. Eξεπλάγην με αυτά που διάβασα.
Ανέκαθεν γνώριζα ότι είμαι παντελώς ανίδεος γύρω από το συγκεκριμένο τομέα, αλλά ποτέ δεν περίμενα ότι τέτοια πράγματα θα συνέβαιναν δίπλα μου και εγώ δε θα είχα ιδέα. Είχα αφήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο σε μία πολύ ευχάριστη κατάσταση. Ο μεγαλύτερος σταρ του πρωταθλήματος που είναι ταυτόχρονα και fashion icon, δεν ενόχλησε κανένα με τη φούστα του (εκτός από μερικά κακόγουστα αστειάκια από τους αντιπάλους του) και όλοι ήταν χαρούμενοι.
Τώρα, μερικές εβδομάδες αργότερα, πρόεδροι μιλάνε σα φανατισμένοι οπαδοί και τσακώνονται με ποδοσφαιριστές, κόσμος μπαίνει στα γήπεδα και κυνηγά τους αντίπαλους παίκτες, μηνύσεις πάνε κι έρχονται και το πρωτάθλημα βαράει διάλυση.
Δε θα ρωτήσω για ποιο λόγο συμβαίνουν τέτοιου είδους καραγκιοζιλίκια, ζούμε άλλωστε σε μία χώρα που όλοι είναι τόσο οργισμένοι με τον διπλανό τους, λες και του πήρε τη firstrow θέση στο show του Lanvin μέσα από τα δαντελένια γάντια τους. Η μεγάλη μου απορία είναι η ανοχή που δείχνει ο κόσμος σε τέτοιες συμπεριφορές ξεκατινιάσματος μεγάλων παραγόντων και η αντιμετώπιση τέτοιων ειδήσεων σχεδόν ως κάτι απολύτως φυσιολογικό.
Διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά τελευταία φορά που τσέκαρα, το ποδόσφαιρο παιζόταν σε κάτι τεράστια και άδεια γήπεδα με 22 τύπους να τρέχουν γύρω-γύρω κυνηγώντας μια μπάλα και όχι σε αίθουσες συνεδριάσεων ή δικαστήρια.
Επειδή, όμως, πολύ σοβαρή μου βγήκε η αποψινή στήλη, θα ήθελα να την ελαφρύνω λίγο για να επιστρέψουμε στα κανονικά μας στάνταρ. Γι’ αυτό θα μοιραστώ μαζί σας μερικούς τρόπους ώστε οι δύο πλευρές να φτάσουν σε κάποια συμφωνία.
Αρχικά, θα ήθελα να προτείνω στον κ. Μαρινάκη να στείλει (πάντα σε ένδειξη μετανοίας και καλής) ένα μαύρο KTZ parka στον Τζιμπρίλ Σισέ. Όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενη ανάρτηση, παρά την καταπληκτική επιλογή του Γάλλου με τη φούστα του Γκωτιέ, ο συνδυασμός με το συγκεκριμένο άσπρο σακάκι ήταν λίγο εγκληματικός.
Με τη σειρά του, ο Σισέ θα μπορούσε να απαντήσει με το να στείλει, δείχνοντας καλή θέληση για τη συμφιλίωση, στον πρόεδρο του Ολυμπιακού ένα καλάθι με σπάνιας σοδειάς κρασιά, συνοδευόμενα φυσικά από πανάκριβα σοκολατάκια. Άλλωστε ο κ. Μαρινάκης, αν κατάλαβα καλά, μας απέδειξε ότι τα πίνει τα ποτηράκια του. Και καλά κάνει, γιατί πως να αλλιώς να αντέξουμε τη ρημάδα τη ζωή. Στην υγειά του ελληνικού πρωταθλήματος λοιπόν.
