Μίλαν Vs Τότεναμ

Όπως έχω τονίσει πολλές φορές σε αυτή τη στήλη, αποφεύγω τις μαζικές συναθροίσεις με ποδοσφαιρόφιλους σε μικρούς χώρους, γιατί τα κουνάβια αντέχονται με λίγη σκληραγωγία, ενώ οι φανατικοί του ποδοσφαίρου ούτε με ηρεμιστικά.

Υπάρχουν όμως μερικές προσφορές, στις οποίες κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί. Και δε μιλάω για τα κεφάλια αλόγων που έστελνε ο Βίτο Κορλεόνε σε όσους αρνούνταν να συνεργαστούν μαζί του στη γνωστή τριλογία του Νονού και έπειθε τους πάντες. Στη δική μου περίπτωση τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα για να πω ένα ναι. Όταν λοιπόν, μία φιλική παρέα μου πρότεινε να παρακολουθήσω μαζί της έναν αγώνα Champions League (και ενώ εγώ σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να γελάσω ή να τους βρίσω) και συνδύασαν την ιδέα τους με κερασμένο φαγητό και ποτό, δεν υπήρχε περίπτωση να αρνηθώ.

Και κάπως έτσι, κάθισα στον καναπέ και είδα τον πρώτο μου ποδοσφαιρικό αγώνα 90 λεπτών. Έχω δει και μερικούς πεντάλεπτους κατά τη διάρκεια κάποιων παιχινιδιών στο Pro, αλλά μόνο στο δικό μου μυαλό μετράνε για αγώνες αυτά.

Ήταν ένα ζεστό βράδυ Τρίτης και οι δύο ομάδες που θα κονταροχτυπιούνταν για μια θέση στην τελική οκτάδα της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης (πόσες ποδοσφαιρικά κλισιεδάρικες φράσεις μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς μέσα σε δύο αράδες;) ήταν η Μίλαν και η Τότεναμ. Η αλήθεια είναι πως μετά το εικοσάλεπτο η πίτσα τελείωσε κι εγώ είχα αρχίσει να βαριέμαι, οπότε άνοιξα το δεύτερο μπουκάλι κρασί (free booze που δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί) και έμεινα να κοιτώ την τηλεόραση σα χάνος.

Έτσι όπως χάζευα, λοιπόν, μου ήρθε στο μυαλό κάτι που είχα ακούσει πριν καιρό από κάποιον φίλο: «Η Μίλαν, η Ρεάλ και η Λίβερπουλ είναι οι πιο απεχθείς ομάδες του πλανήτη». Βέβαια, η Λίβερπουλ επειδή είναι αγγλική ομάδα και μόνο και αγαπημένη της pop star και πρώην Spice Girl, Melanie C μου δημιουργεί μία θετική προδιάθεση. Τελοσπάντων, αποφάσισα και εγώ, ας δω λίγο από το παιχνίδι μπας και βγάλω νόημα, σε αυτό τη δήλωση - γρίφο που με ταλάνισε για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου.

Στα επόμενα δέκα λεπτά συνέχισα να βαριέμαι το ματς περισσότερο και από τη σειρά Vampire Diaries. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι, βέβαια, οι Ιταλοί ήταν τόσο αντιπαθητικοί και βλάχοι με την προκλητική συμπεριφορά τους, που έκαναν την έννοια ευγενή άμιλλα να ακούγεται σαν τις δηλώσεις του Πάγκαλου για σοβαρά, πολιτικά θέματα.

Ένας ποδοσφαιριστής με όνομα Gattuso, μάλιστα, μετά τη λήξη του παιχνιδιού έριξε μια κουτουλιά, και προσποιήθηκε ότι δεν πόνεσε, σε κάποιον Άγγλο (νομίζω κάποιον από τους προπονητές, αλλά σιγά μην καταλάβαινα τη διαφορά με κάποιο παίκτη).

Από την αγανάκτησή μου, όχι μόνο σχολίασα τη βίαιη συμπεριφορά του, αλλά έζησα και τον πρώτο μου πανηγυρισμό σε γκολ. Ήρθε, φυσικά, όταν σκόραραν οι Άγγλοι, όχι επειδή τους υποστήριζα, αλλά μάλλον επειδή τους λυπόμουν για όσα είχαν τραβήξει στον αγωνιστικό χώρο.

Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που σε καθορίζουν ποδοσφαιρικά, μου είπαν τα παιδιά της παρέας που κερνούσε, και ένας πανικός με έπιασε γιατί ξαφνικά έγινα φαν μιας ομάδας με σήμα τον πετεινό.

Εγώ  έκανα ήδη το βήμα μου για να προσεγγίσω τον ποδοσφαιρικό κόσμο και μένει να δούμε πότε θα κάνει το δικό του βήμα ο κόσμος προς εμένα. Όσον αφορά στο αν θα ξαναδώ άλλον αγώνα, δε νομίζω ότι θα συμβεί σύντομα.

Το ενδιαφέρον μου ήταν στιγμιαίο και δε σημαίνει κάτι, για να μην ξεχνιόμαστε. Και τα Harry Potter με προσοχή τα παρακολούθησα στο σινεμά για το pop corn και την coca cola, αλλά δεν πάει να πει ότι θα ασχοληθώ μαζί τους και οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ζωής μου. Προτιμώ τις επαναλήψεις του Gossip Girl.