And the Oscar goes to...

Μερικές μέρες πριν, στο Kodak Theatre, έγιναν τα Oscars. Εγώ και μερικοί φίλοι μου, ξενυχτήσαμε και τα παρακολουθήσαμε live. Ή τουλάχιστον προσπαθήσαμε. Εγώ, επειδή ήμουν στο πνεύμα «κουκουβάγια», κατάφερα να μείνω ξύπνιος, ενώ εκείνοι κοιμήθηκαν στους καναπέδες στο πρώτο μισάωρο. Το άλλο πρωί, σε αντίδραση της βαρεμάρας τους από τα πραγματικά Oscars, αποφάσισαν να δώσουν τα δικά τους βραβεία. Και αν απορείτε σε ποιους, είστε αδαείς, γιατί οι φίλοι μου ασχολούνται μόνο με ένα πράγμα. Το ποδόσφαιρο. Εξειδικεύονται στο ελληνικό, λένε, αλλά δεν θα μπορούσα να κρίνω κάτι που ξέρω όσο και η Σάσα Μπάστα τη μοριακή βιολογία. Παρόλαυτα, έστησα αφτί και όλες τις βραβεύσεις άκουσα, γιατί μπορεί να μη μου καίγεται καρφί για το ποδόσφαιρο, αλλά δεν μπορώ να χάσω ποτέ μία βράβευση, μία κηδεία ή ένα γάμο. Είναι κάτι σαν must των κοινωνικών εκδηλώσεων και μία ευκαιρία για τούλι και δαντέλα. Ποιος μπορεί να πει όχι σε κάτι τέτοιο; Τα βραβεία, λοιπόν, απ' όσο θυμάμαι, απονεμήθηκαν ως εξής:

«Σκάστε, μιλάνε οι άντρες τώρα»: Το φαβορί, Βαγγέλης Μαρινάκης κέρδισε στην κατηγορία για την ερμηνεία του στο ρόλο της «ειλικρινούς απολογίας», εξαιτίας των δηλώσεων που έκανε μετά το ντέρμπι, Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός. Δεν ξέρω ποιος είναι ο Βαγγέλης Μαρινάκης, αλλά πάντως αν το ταλέντο του είναι στο ίδιο βεληνεκές με τον Colin Firth, που κέρδισε το πραγματικό Oscar, ίσως θα έπρεπε να ξεκινήσω να βλέπω ποδόσφαιρο.

«Μόλις έκανα πεντικιούρ»: Ο ποδοσφαιριστής, Κατσουράνης (αυτόν το θυμάμαι από το Euro 2004…Γλυκό παιδί θα έλεγα) τιμήθηκε από τους φίλους για τη «γυναικουλίστικη» ερμηνεία ως αδικημένος μετά το ματς με τον Ολυμπιακό. Εγώ, έχω να πω πως ο άνθρωπος, όπως κάθε παιδί που έχει μεγαλώσει βλέποντας «Ματίλντα», απλά μίλησε από την καρδιά του για το πώς νιώθει, και είναι κρίμα να κοροϊδεύετε.

«Αόρατος στο γήπεδο»: Πηγαίνει στο Καραγκούνη, που λέγανε πως φέτος ήταν μια ανύπαρκτη παρουσία στα γήπεδα, αλλά επειδή είναι σταθερά β’ σαν ποδοσφαιριστής, του αξίζει μία μνεία στο όνομά του. Διαφωνώ, με τη βράβευση, γιατί κάτι μου θυμίζει το όνομάτ ου και δεν είναι pop star ούτε χασαποταβέρνα στα Βλάχικα, έτσι πρέπει να ξέρει ποδόσφαιρο.

«Επώνυμης καταγγελίας»: Ο Αλέξης Κούγιας οργίζεται και καταγγέλλει την ύπαρξη νέας παράγκας. Δεν ήξερα, για να είμαι ειλικρινής, ότι ο γνωστός δικηγόρος έχει αναλάβει πολεοδομικές υποθέσεις, ούτε πως αυτές σχετίζονται με το ποδόσφαιρο, αλλά εσείς που ασχολείστε, κάτι θα ξέρετε παραπάνω.

«Φούστα κλαρωτή»: Αλλά χωρίς γαρίφαλο στο αφτί κερδίζει ο Τζιμπρίλ Σισέ, που τόλμησε στυλιστικά και κέρδισε με διαφορά το μεγαλύτερο κράξιμο της σεζόν. Δεν λέω κάτι άλλο για αυτό. Έχω τοποθετηθεί εδώ.

«Πατσαβουρατράγουδα στα γήπεδα»: Με ευκολία η Καλλιθέα κερδίζει το βραβείο για τα, θρυλικά πλέον, mash-up Παπαρίζου - Ρέμου, που ηχούν από τα μεγάφωνα κατά τη διάρκεια των ημιχρόνων. Άλαλα τα χείλη των θαυμαστών, από τον trash ήχο, που κάνει τα αφτιά να πονάνε και τη Britney Spears να ακούγεται καλή μουσική. Πού μπορώ να κάνω εγώ αίτηση για dj γηπέδων; Πληροφορίες εντός.

«Τι κάνατε μαντάμ στο γήπεδο»: Πάει επάξια στον Άρη, που έφαγε δύο γκολ μέσα σε δώδεκα λεπτά στον αγώνα με τη Μάντσεστερ Σίτι και αποκλείστηκε. Από τι αποκλείστηκε δεν κατάλαβα ποτέ, γιατί είχε Yu-Gi-Oh στη τηλεόραση εκείνη την ώρα και αφαιρέθηκα λίγο από τη διαδικασία της απονομής.

«Θα τα πούμε εκτός γηπέδου»: Πάει στο διαιτητή, Καλόπουλο, για τις εξαιρετικές αποφάσεις που πήρε στο derby, Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός και προκάλεσε το ξερίζωμα άπειρων θέσεων, την καταστροφή πολλών τηλεοράσεων και γενικά όλοι έχουν ένα ραντεβού μαζί του «έξω», για να του εξηγήσουν πολιτισμένα τις διαφωνίες τους για τον τρόπο σφύριζε στο ντέρμπι.

«Βραβείο περμανάντ»: Πάει επάξια σε ένα ποδοσφαιριστή, που είναι τόσο γνωστός σε εμένα όσο οι Two Door Cinema Club σε εσάς, και λέγεται Βάγκνερ Λοβ. Έχει μπλε μαλλιά και dreadlocks. Η περιγραφή της εικόνας από μόνη είναι αρκετή για να φάει ένα παιδί το φαΐ του χωρίς να αναφερθεί καν η λέξη μπαμπούλας.

Δεν ξέρω, αν οι βραβεύσεις συνεχίστηκαν, αλλά και εγώ με τη σειρά μου, από τη βαρεμάρα και την αϋπνία, αποκοιμήθηκα. Τελικά σε όποια απονομή και να στραφώ φέτος η ραστώνη είναι μονόδρομος. Ευτυχώς, είναι μια ευκαιρία για να φάω hot dog, έτσι κάτι κερδίζω και εγώ.