Πόσο gay είναι τα συνθήματα;

Με αυτό εννοώ πως όταν μιλάνε για ποδόσφαιρο σε ένα χώρο στον οποίο παρευρίσκομαι, νιώθω όπως, φαντάζομαι, αισθάνεται κάποιος που του εξηγούν τι είναι το μπαιν μαρί, ενώ η μόνη του σχέση με τη μαγειρική, είναι τα πιτόγυρα που παραγγέλνει για να ντερλικώσει καθημερινά από το συνοικιακό σουβλατζίδικο. Παρόλαυτα, πρόσφατα ενημερώθηκα πως πολλά συνθήματα που ακούγονται στους αγωνιστικούς χώρους ακολουθούν πιστά το ρυθμό του τραγουδιού-ύμνου των Pet Shop Boys, «Go West». Προφανώς, οι αυθεντικοί στίχοι αλλάζουν στα συνθήματα των φιλάθλων, αλλά ο ρυθμός του τραγουδιού διατηρείται, προδίδοντας τη στενή σχέση των ποδοσφαιρόφιλων με ένα τραγούδι, που πολλοί θεωρούν και gay anthem και το μοναδικό μέρος που θα το ακούσεις σίγουρα είναι σε τελειωμένα gay bars της Μυκόνου ή το Love Parade του Βερολίνου.

Προφανώς, δεν χαρακτηρίζω κανέναν ποδοσφαιρόφιλο, αλλά διερωτώμαι αν ξέρουν όλοι όσοι το χρησιμοποιούν ως καμβά για τις ποδοσφαιρικές βωμολοχίες τους πως ο ρυθμός που έχουν βασίσει όλα τα συνθήματά τους για να κράξουν, σε μία έκρηξη τεστοστερόνης, τον αντίπαλο, θα μπορούσε να χορεύεται το ίδιο άνετα με ροζ βρακί και φτερά στην πλάτη, ακολουθώντας κάθε 90s κλισέ, που βέβαια δεν ισχύει για τους gays του 2011. Επίσης, κάνοντας ένα μικρό γκάλοπ για το είδος των συνθημάτων που ακούγονται στα γήπεδα, με πληροφόρησαν πως τα περισσότερα από αυτά σχετίζονται με την επιθυμία της μίας πλευράς να ασελγήσει με άσεμνο και απρόκλητο τρόπο στην άλλη, με απώτερο σκοπό να τους πείσει πως είναι ανώτερη ομάδα.

Είμαι σίγουρος πως οι φανατικοί ποδοσφαιρόφιλοι δεν έχουν καμία απολύτως αμφιβολία για τα υψηλά επίπεδα τεστοστερόνης που διατηρούν στο αίμα τους και νιώθουν ασφαλείς να βροντοφωνάζουν πάσης φύσεως και σεξουαλικού περιεχομένου σύνθημα, αλλά πρέπει να δικαιολογήσουν τα σχόλια αυτών που δεν ασχολούνται με το ποδόσφαιρο. Γιατί, αν το καλοσκεφτείτε, όσο λογικό είναι να σχολιάσει κάποιος σε μια επίδειξη ματσίλας το κόκκινο, skinny παντελόνι ενός αγοριού στο δρόμο, άλλο τόσο είναι και το αγόρι με το κόκκινο παντελόνι να ανταποδώσει το σχόλιο, όταν ακούσει τον ίδιο άντρα να φωνάζει στον αντίπαλό του κατά τη διάρκεια του αγώνα για όλες τις πράξεις στις οποίες απειλεί πως θα επιδοθεί.

Βέβαια, σε έναν ιδανικό κόσμο, κανείς δε θα σχολίαζε κανέναν, και όλοι θα ήταν πλήρως απελευθερωμένοι, από κάθε μορφή μισαλλοδοξίας και μίσους, αλλά επειδή αυτός ο κόσμος υπάρχει μόνο εκεί που ζει η Χιονάτη, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την κατακραυγή με χιούμορ.  Ξέρω, πως εάν κάποιος άντρας της κατηγορίας Steven Seagal μετά από ένεση τεστοστερόνης, ακούσει κάποιο τέτοιο σχόλιο, πιθανότατα θα καταλήξει σε λεκτικό επεισόδιο, ή άσκηση βίας, αλλά επειδή οι σωστοί άντρες κάνουν και την αυτοκριτική τους, ίσως θα έπρεπε να αναθεωρήσει την ευθιξία του μετά από το λογύδριο που έκανε τη τελευταία φορά που είδε έναν αγώνα και μπορεί να συναγωνιστεί μόνο με διάλογο από hardcore gay porn.

Πάντως, αν όλα τα συνθήματα που μου είπαν και δεν μπορώ να μεταφέρω, λόγω των ύβρεων που εμπεριέχουν, είναι όντως αληθινά, πρέπει να συγχαρώ αυτούς που τα σκαρφίζονται, γιατί αν μη τι άλλο λειτουργούν σίγουρα ως αγχολυτικά στο γήπεδο, κάθε φορά που κάποιος κραυγάζει ένα, και δείχνουν τον υψηλό δείκτη νοημοσύνης αυτών που τα σκαρφίζονται. Ελπίζω να έχουν αντίστοιχα επίπεδα χιούμορ και αυτοσαρκασμού, για να μπορέσω και εγώ κάποτε να υποκλιθώ μπροστά σε ένα ποδοσφαιρόφιλο. Μέχρι τότε, θα υποκλίνομαι μόνο στις Vivian Girls. Αν σας κάνει κλικ το όνομα, ψάξτε τες και, μάλλον, θα καταλάβετε γιατί.