Το ροζ pop corn και τα γήπεδα

Κάθε άνθρωπος ζει πολλές άβολες στιγμές στη ζωή του. Οι άντρες βιώνουν περισσότερες καταστάσεις από τις γυναίκες βέβαια και αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί καμία τους. Πόσο εύκολο είναι να απαντήσει ένα έφηβο αγόρι στην ερώτηση του πατέρα του αν έχει «κοιμηθεί» με γυναίκα; Πόσο εύκολο είναι να απαντήσει το ίδιο αγόρι στην cougar γυναίκα που κατάφερε να ρίξει μετά από πολλά σφηνάκια και υποβρύχια, αν είναι η πρώτη του φορά; Πραγματικά άβολη κατάσταση να βρεθεί κάποιος.

Και όταν το αγόρι εκείνο διηγείται τέτοιες ιστορίες, οι άλλοι τον κοιτάνε σαν εξωγήινο και αστειεύονται μαζί του λες και σε αυτούς δεν έχει συμβεί ποτέ. Και όποιος τα εξιστορείται βρίσκεται σε μεγάλη αμηχανία. Κάπως έτσι ένιωσα και εγώ, όταν είπα στους φίλους μου ότι δεν έχω πάει ποτέ στο γήπεδο. Με κοίταξαν όλοι λες και είχα τρία μάτια, τέσσερα χέρια και βαμμένα κόκκινα μαλλιά.

Κανείς δεν με πίστευε και όλοι θεωρούσαν ότι αστειεύομαι. Δεν καταλαβαίνω γιατί είναι τόσο παράξενο για αυτούς. Εγώ ποτέ δεν τους χλεύασα γιατί εκείνοι δεν ξέρουν να παίζουν Yu-Gi-Οh, επειδή δεν ξέρουν τι είναι το σιφόν, επειδή δεν μπορούν να αντιγράψουν τη χορογραφία του «Μαύρου Κύκνου», όπως τόσο αψεγάδιαστα μπορώ εγώ.

Και μόλις περάσαμε το στάδιο της καζούρας, ξεκίνησα να τους λέω πώς φαντάζομαι πως είναι τα ελληνικά γήπεδα:

Καραμελωμένο pop corn ρέει άφθονο από vintage κόκκινες μηχανές και όλο το γήπεδο μυρίζει ζάχαρη και «μαμά». Εκεί οι μονοιασμένοι φίλαθλοι περιμένουν υπομονετικά μέχρι να πάρουν το δικό τους ριγέ κουτί με τις «νιφάδες» καλαμποκιού που φέρνουν την ευτυχία. Και όσοι θέλουν κάτι με ζάχαρη, για να τρώνε όσο βρίσκονται στις κερκίδες και φωνάζουν γλυκόλογα για τους αθλητές των ομάδων που υποστηρίζουν, παίρνουν μαλλί της γραίας. Ροζ γιατί είναι πιο όμορφο. Οικογένειες και φίλοι κάθονται σιμά στις κερκίδες, χαμογελούν και γελούν και ένα κλίμα αγάπης και ειρήνης κυριαρχεί κατά τη διάρκεια του αγώνα. Συχνά πυκνά, ένας πλανόδιος πωλητής με ριγέ ποδιά έρχεται να προσφέρει hot dogs στους παρευρισκόμενους φωνάζοντας τους χαριτωμένα: «Να βάλω μουστάρδα, κέτσαπ και καραμελωμένα κρεμμύδια;». Και αφού το κοινό είναι χορτάτο και χαρούμενο το παιχνίδι αρχίζει. Οι αθλητές φοράνε τα καλά τους αθλητικά παπούτσια, αυτά με τα οποία πάνε κάθε Κυριακή στην εκκλησία και η λακ στο μαλλί τους κρατάει τέλειο το χτένισμα τους καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα.

Οι συναθλητές ανταλλάσσουν αβρότητες μεταξύ τους και επικροτούν τις προσπάθειες που γίνονται στο αγωνιστικό χώρο, ιδιαίτερα τις αποτυχημένες, για να ενθαρρύνουν τους συναδέρφους τους. Είναι πολύ ευγενικοί με τους αντιπάλους και συχνά τους βοηθάνε όταν κάνουν λάθη και τους τονίζουν τα σφάλματα τους για να γίνονται καλύτεροι. Οι διαιτητές στο πνεύμα του ευ αγωνίζεσθαι, είναι πάντα δίκαιοι και αμερόληπτοι και αγάπη και σύνεση τους διακατέχει σε κάθε απόφαση τους. Στο λεγόμενο ημίχρονο, μαζορέτες που έχουν το ίδιο class με την Audrey Hepburn βγαίνουν στο αγωνιστικό χώρο και κάνουν ένα routine σε mash up από Katy Perry και Τσαϊκόφσκι, ενώ το κοινό παραληρεί με εμφανή ευγένεια προς το πρόσωπο τους.

Αυτά φαντάζομαι για τα ελληνικά γήπεδα, αγαπητοί φίλοι. Και αν δεν είναι έτσι μην μου το πείτε, γιατί θα πάω σύντομα να δω τι πραγματικά γίνεται και να φάω επιτέλους καραμελωμένο pop corn. Ελπίζω να το σερβίρει clown.