Μία φανέλα... Ένα καμένο λάβαρο

Εντάξει, ψέματα λέω, η σειρά κοροϊδεύει όσα μετράνε στη ζωή, έτσι μάλλον είναι ένας δούρειος ίππος κάποιου Αμερικανού ποδοσφαιρόφιλου που προσπαθεί να διαβάλλει την indie κουλτούρα.

Για να αποδείξω αυτή τη σπουδαία θεωρία συνωμοσίας που σκαρφίστηκα, αναγκάστηκα να κοιτάξω σε διάφορα ποδοσφαιρικά sites και φόρουμς για αποδεικτικά στοιχεία. Ήμουν σίγουρος πως οι ποδοσφαιρόφιλοι θέλουν να πλήξουν τον κόσμο του πολιτισμού και το κάνουν τόσο έξυπνα μέσα από το Portlandia, που μέχρι και εγώ το στηρίζω. Εν τέλει, όχι απλά αποδεικτικά στοιχεία δε βρήκα, αλλά έπεσα και πάνω σε ένα βίντεο με μία παρέα (μεθυσμένων;) Βρετανών να καίει μία ποδοσφαιρική φανέλα.

Οφείλω να ομολογήσω πως αρχικά χαμογέλασα από ευχαρίστηση, γιατί θεώρησα πως κάποιοι αγανακτισμένοι καλαίσθητοι άνθρωποι, αποφάσισαν να κάψουν κάποια από τις χιλιάδες απαίσιες αθλητικές εμφανίσεις. Είναι πασιφανές ότι αυτοί που τις σχεδιάζουν δεν έχουν στο μυαλό τους την παλέτα του ζωγράφου γιατί αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθούν οι χρωματικοί συνδυασμοί που βλέπουμε στα γήπεδα.

Και παρότι είμαι εναντίον της βίας με κάθε τρόπο, συμφωνώ πως δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να διαμαρτυρηθεί κανείς, από την παράδοση του συμβόλου του στυλιστικού εγκλήματος, δηλαδή τη φανέλας μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, στη φωτιά. Αφού είδα το video και αναθάρρεψα πως πρόκειται για μία fashion activism ενέργεια, ξεκίνησα να διαβάζω το κείμενο που το συνόδευε. Τελικά, οι ελπίδες μου πάλι διαψεύστηκαν, γιατί η πράξη αυτή δεν σχετιζόταν με κάτι από αυτά που υπέθετα, αλλά ήταν απλά η αντίδραση κάποιων οργισμένων ποδοσφαιρόφιλων για μία μετεγγραφή.  Έφυγε κάποιος από τη Λίβερπουλ (μία από τις πιο βαρετές πόλεις της Ευρώπης, άρα φαντάζομαι πως και η ομάδα της θα κινείται στα ίδια επίπεδα απόδοσης) και μετακόμισε στην Τσέλσι και προφανώς κάποιοι φίλοι των «Ρεντς» (έτσι θυμάμαι λένε εκεί το σύλλογο της Λιβερπουλ) θεώρησαν τη μετακίνηση του παίκτη «ύστατη προδοσία» και είπαν να πάρουν δαδί και πετρέλαιο και να κάνουν ένα μοντέρνο κυνήγι μαγισσών. Άκουσον, άκουσον.

Υπερβολικό, αν ρωτήσετε εμένα (όπως καταλαβαίνετε τη φωτιά τη δικαιολογώ μόνο ως fashion activism και τίποτα άλλο), αλλά από την άλλη, όλοι γνωρίζουμε πως οι ποδοσφαιρόφιλοι είχαν πάντοτε την τάση να δραματοποιούν τις καταστάσεις και να υπερβάλλουν στις αντιδράσεις τους. Έψαξα λίγο παραπάνω το θέμα, γιατί έχασα που έχασα το χρόνο μου, ας μάθω και όλο το χρονικό, και βρήκα και άλλα σχετικά άρθρα. Ένας παλαίμαχος (δηλαδή γέρος) ποδοσφαιριστής - θρύλος της ομάδας αποκάλεσε τον Τόρες (γιατί περί αυτού μιλάμε τόση ώρα για όσους προνομιούχους δεν το έχουν καταλάβει) «μισθοφόρο» με υποτιμητικό τρόπο.

Όταν ένας ποδοσφαιριστής παίζει στην ομάδα δεν παίρνει ετήσια τσεκ εκατομμυρίων ευρώ; Γιατί τόσος ντόρος όταν κάποιος πάει από τον ένα σύλλογο στον άλλο, λες και οι ομάδες είναι γκόμενες με τις οποίες έχει δεσμό; Όταν σε εσάς μια άλλη δουλειά σας προσφέρει παραπάνω χρήματα και προοπτικές εξέλιξης λέτε όχι...;

Οι φίλαθλοι των ομάδων κάνουν λες και δεν καταλαβαίνουν ότι το ποδόσφαιρο αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως αγορές ή ότι παίζονται δισεκατομμύρια ευρώ, δολάρια, λίρες (ό,τι προαιρείται ο καθένας) στην πλάτη του «αθλητισμού». Ώρες ώρες «νιώθω να περιτριγυρίζομαι από κρετίνους», που έλεγε και ο Σρέντερ από τα Χελωνονιντζάκια.

Είναι αυτές οι ώρες (όπως αυτή τη στιγμή, αλλά ας μη το γρουσουζέψουμε) που αποφασίζω να σταματήσω να σπαταλάω το χρόνο μου με το ποδόσφαιρο και να κάνω κάτι πιο ενδιαφέρον (π.χ να να ξαναδώ τον πρώτο κύκλο της σειράς «Νοικοκυρές σε απόγνωση»), γιατί είμαι σίγουρος ότι σε μία αντίστοιχη μελλοντική μετεγγραφή σε ελληνική ή ξένη ομάδα, οι αντιδράσεις θα είναι ανάλογες.