Τι κάνει ένα ξεβράκωτος ποδοσφαιριστής;

«Η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη» λέει ο σοφός λαός (όποιος με κατηγορήσει ότι συμμετέχω στην καμπάνια του twitter “sterilize_greeks”, θα το αρνηθώ, να το ξέρετε) και επειδή είμαι ένα αγόρι που κρατά τις παραδόσεις (δώστε μου κοντοσούβλι και πάρτε μου την ψυχή), αποφάσισα να πάω ένα ταξίδι να ξεσκάσω.

Κατέφθασα, λοιπόν, στο Παρίσι στις πρώτες μου διακοπές εδώ και πολλούς μήνες (τελευταία φορά αλώνισα στους δρόμους της Λισσαβόνας τον Αύγουστο). Όλα φαινόντουσαν τόσο εξιδανικευμένα. Το μόνο μου μέλημα ήταν η παρουσία μου στα fashion shows του Paris Mens Fashion Week (την ανδρική εβδομάδα μόδας εννοώ), το αλκοόλ που επιβαλλόταν να ρέει πιο άφθονα και από τη σοκολάτα στο εργοστάσιο του Willy Wonka και οι τσάντες που κρατούσα με  ρούχα που αγόρασα από τις παριζιάνικες μπουτίκ, για τα οποία ξέρω πως είναι αρκετά μόνο αν φτάσουν τον τραπεζικό μου λογαριασμό στο μηδενικό υπόλοιπο.

Και ενώ στα Παρίσια ζούσα το απόλυτο όνειρο του φασιονίστ, έλαβα ένα email από τη μαμά – πατρίδα. Φυσικά, σύμφωνα με το πρώτο πόρισμα του Μέρφι, δηλαδή πως τίποτα δεν είναι τόσο εύκολο όσο δείχνει, το email αυτό έμελλε να μπλέξει πάλι σε επικίνδυνα μονοπάτια. Ναι, αγαπητέ αναγνώστη, καλά καταλάβατε. Ήταν ένα βράδυ που για κάποιο λόγο όλοι ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο ξανά και θεώρησαν δόκιμο να καταστρέψουν και το δικό μου ταξίδι με άχρηστες πληροφορίες, λες και δεν είχα «καψεί» αρκετά τον εγκέφαλο μου από τα cocktail στα bars του Saint-Germain-des-Prés.

To email δεν περιείχε κάποια καινοτομία (γιατί αυτές δεν υπάρχουν πια σε ένα άθλημα που έχουν γίνει σχεδόν τα πάντα), αλλά, προφανώς, κάτι που συμβαίνει συνέχεια στο ελληνικό πρωτάθλημα. Έπαιζαν οι δύο μεγαλύτερες ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος (δεν ριψοκινδυνεύω να υποθέσω ποιες είναι αυτές και έχουμε παρεξηγήσεις) και η χαμένη ένιωσε πως αδικήθηκε. Οι οπαδοί κατηγόρησαν το διαιτητή για εύνοια υπέρ των νικητών και το ίδιο έκαναν και οι νικητές για τους χαμένους. Και κάπως έτσι ο παραλογισμός από τα ελληνικά γήπεδα βγήκε βόλτα στους δρόμους του Marais και την Rue de Rivoli (δεν έχει ποδοσφαιρικό γήπεδο πάνω σε αυτό το δρόμο, έτσι λογικό να τον αγνοείτε οι σκληροπυρηνικοί ποδοσφαιρόφιλοι).

Και το mail δεν τέλειωνε εκεί. Είχε συνημμένη μία φωτογραφία ενός ποδοσφαιριστή που έτρεχε γυμνός στο γήπεδο, φορώντας μόνο ένα speedo, ενώ η βερμούδα του είχε κατέβει μέχρι το γόνατο (προφανώς όχι από στιλιστική άποψη του ghetto like στυλ του). Ο φωτογραφία είχε τον τίτλο «Μήτρογλου - MVP» και εύλογα μου δημιούργησε την απορία γιατί ο κύριος αυτός δεν φοβόταν τη σύλληψη για προσβολή της δημοσίας αιδούς. Δηλαδή ξεσκέπαστοι κυκλοφορούν στα γήπεδα μες στο καταχείμωνο, ακόμα και αν είναι άσχημοι; Αυτοί οι φίλαθλοι που ουρλιάζουν με το παραμικρό, αυτό δεν τους νοιάζει και το παραβλέπουν έτσι απλά; 

Δεν ήταν δύσκολο να υποθέσω ότι ο κύριος αυτός είναι ποδοσφαιριστής που σκόραρε και σε μια εξτραβαγκάνζα θεατρινισμού, πανηγύρισε με τον πλέον υπερβολικό και αντιαισθητικό τρόπο. Αν μη τι άλλο, κύριε Μήτρογλου, αν είναι να βγάλετε το εσώρουχο σας στη φόρα, φροντίστε να είναι ένα που αξίζει να το δει ο κόσμος. Το MVP δεν ξέρω τι είναι και δεν θέλω να μάθω. Ελπίζω μόνο να μην σχετίζεται με κάποια δερματική πάθηση, και ελπίζω να μην κολλά και μέσω email. Εν τέλει, λίγο το αλκοόλ, λίγο η παράνοια που με έπιασε, αφού διάβασα το email, έβγαλα το παντελόνι μου, έριξα μια βουτιά σε ένα σιντριβάνι μεταμεσονύκτια, μου έκανε σύσταση η τοπική αστυνομία και έπαθα πνευμονία. Κατηγορώ το ποδόσφαιρο και μόνο. Να το ξέρετε.