Τι ακριβώς διαβάσατε κύριε Δερμιτζάκη;

Κάθε Κυριακή έχω πλέον μάθει ότι είναι μια μέρα αφιερωμένη στο Θέα. Όχι, δεν ξεκινώ κάποια καινούρια αίρεση, ούτε κάνω μία καλιαρντή προσφώνηση στο Θεό, απλώς είναι ο μοναδικός τρόπος για να αναφερθεί κάποιος στην μπάλα εξαιτίας της μανίας και της προσήλωσης που διακατέχουν όσους παρακολουθούν ποδόσφαιρο.

Αφού έφαγα ένα χορταστικό μοσχάρι για μεσημεριανό (όχι ολόκληρο, το διευκρινίζω προς αποφυγή παρεξηγήσεων), έσπευσα να χαζολογήσω για αθλητικά νέα στο Onsports. Το κάνω κάθε φορά που έχω ελεύθερο χρόνο, γιατί τα ονόματα των ποδοσφαιριστών και των λοιπών παραγόντων που διαβάζω μου δημιουργούν την αίσθηση ότι μαθαίνω μία ξένη γλώσσα. Και αφού παράτησα τα Σουηδικά και δεν έχω χρόνο να ξεκινήσω Πορτογαλικά ή Γιαπωνέζικα, καταφεύγω στη λύση της ποδοσφαιρικής αργκό και ορολογίας που, για μένα, φαντάζει πιο δύσκολη και από έναν κύβο του Ρούμπικ.  

Ανάμεσα στα εκατοντάδες θέματα και του τίτλους ξεχώρισα έναν που αναφερόταν σε κάποιον κύριο Δερμιτζάκη, ο οποίος παραδεχόταν πως ήταν διαβασμένος. Προς στιγμήν πίστεψα ότι κάποιος ποδοσφαιρικός παράγοντας έδινε συνέντευξη για τα βιβλία που αγαπά να διαβάζει. Πόσο τέλειο θα ήταν να παραδεχτεί κάποιος σκληρός προπονητής πως διαβάζει βιβλία του βραβευμένου Γάλλου chef patisserie, Pierre Herme για να φτιάξει τα δικά του επιδόρπια σοκολάτας; Ή ακόμα καλύτερα να δούμε ένα ποδοσφαιριστή, όπως ο Κριστιάνο Ρονάλντο να γράφει τη δική του άποψη για την τελευταία ανδρική συλλογή του σχεδιαστή μόδας, Qasimi, που παρουσιάστηκε μία εβδομάδα πριν στο Παρίσι και έκανε τους πάντες να παραμιλούν; Ούτως ή άλλως, οι ποδοσφαιριστές είναι από τους λίγους που έχουν χρήματα αρκετά για να αποκτήσουν ένα high fashion ρούχο, έτσι στη δική μου φαντασία διαβάζουν περιοδικά όπως η Vogue Hommes Japan, το AnotherMan και το Dazed and Confused στα αποδυτήρια της προπόνησης και μετά πάνε όλοι μαζί στην Colette (μπουτίκ είναι εκεί) στο Παρίσι για ψωνίσουν. Και αν η μόδα και η μαγειρική είναι πολύ ρηχά θέματα για τους βαθυστόχαστους παίκτες των γηπέδων, είμαι σίγουρος πως υπάρχουν και αυτοί που ρίχνουν στη βαριά κουλτούρα και τους καταραμένους συγγραφείς όπως ο Μπουκόφσκι και κάνουν ατελείωτους φιλοσοφικούς διαλόγους για την οντολογία και την αισθητική.

Με αυτή την πεποίθηση και την αισιοδοξία έκανα κλικ πάνω στο άρθρο.   Το διάβασα και ναι (εντάξει, γελάστε όσο θέλετε) δεν έχει καμία σχέση με τον ποδοσφαιρικό κόσμο της φαντασίας μου, στον οποίο τα ονόματα Baptiste Giabiconi και Freja Beha Erichsen είναι τόσο γνωστά όσο το δίπιτο σουβλάκι με απ’όλα. Για την αναμετάδοση της πληροφορίας, ο κύριος Δερμιτζάκης, προπονητής κάποιας ομάδας από την Τρίπολη, είχε μελετήσει την στρατηγική των αντιπάλων, άλλα μάλλον έχασε. Μη σας λέω και ψέματα, δεν το διάβασα όλο γιατί ξεκίναγε και το Gossip Girl και επιβάλλεται να μη χάνουμε επανάληψη οι σιριαλίστες. Πάντως στο ποδόσφαιρο όλες οι λέξεις έχουν διττή σημασία και πολύ μπερδεύει εμάς τους αρχάριους. Με φειδώ οι γρίφοι, σας παρακαλώ, κύριοι αθλητικογράφοι.